Black Country New Road - Fotoreportage

Ancienne Belgique, 28 oktober 2025

Wie zou er nog een eurocent gegeven hebben voor het voortbestaan van de Britse postrockband, toen frontman en zanger Isaac Wood net voor de release van het tweede, fenomenale album 'Ants From Up There' zijn afscheid aankondigde wegens mentale problemen en de band hierdoor de ganse US-tournee moest afgelasten? Maar het zeskoppig cultensemble bleef niet bij de pakken zitten, ging samen met bloedbroeders Black Midi op Europese tournee en een jaar later mochten we genieten van de eerste nieuwe release 'Live At Bush Hall'. Ze kozen nog steeds voor een experimentele en artistieke aanpak, maar de postpunk- en rockgitaren, zoals in het debuutalbum 'For The First Time', moesten plaats maken voor een meer indierockgetinte sound à la Arcade Fire. Op het nieuwe album 'Forever Howlong' wordt dan weer resoluut gekozen voor de drie vrouwelijke stemmen van Tyler Hyde, May Kershaw en Georgia Ellery naast een trits folkinstrumenten in soms barokke musicalstijl.

De nieuwe Black Country New Road bleek in elk geval wel aan te slaan bij het jonge publiek, want de AB was zo goed als uitverkocht. Fluisterzacht mocht Georgia Ellery op mando-banjo al fluitend openen met het romantische Two Horses, dat gaandeweg instrumentaal weggaloppeerde en net als het barokke, op klavecimbel drijvende Besties enigszins Beatlesk klonk. De instrumentale hoogstandjes van deze geschoolde artiesten waren uitzonderlijk, maar helaas weinig experimenteel. Ook vocaal klonk het top en moesten de drie frontladies niet voor elkaar onderdoen, hoewel het enorme stembereik van May Kershaw er toch bovenuit stak in For The Cold Country.

Even mochten we enig vuurwerk proeven in Turbines/Pigs, waar explosieve gitaren en een heerlijk sax ons toch heimwee deden krijgen naar de eerste versie van Black Country New Road. Het publiek was het worst, want Happy Birthday werd laaiend enthousiast onthaald en meegezongen. Dat Black Country New Road 2.0 met open armen ontvangen werd door het grote publiek, kan men alleen maar toejuichen, maar toch speelde de band redelijk op safe, zonder veel experiment, ver van de originele sound waar we zo gek op waren. De tijd zal uitwijzen in welke richting ze verdergaan. Hoop doet leven, maar iets minder braaf mag altijd.