Black Box Revelation - Dilbeeks Dynamite

Het Depot, 21 oktober 2023

Geen twee zonder drie. Na een uitstekende passage op Rock Werchter en een zo mogelijk nog straffer concert op Maanrock in Mechelen, trokken we naar Het Depot in Leuven voor een derde keer Black Box Revelation op enkele maanden tijd. Het eerste wat we deden na thuiskomst was op de website kijken wanneer ze nog eens in de buurt optreden. 

"Ben je die dan nog niet beu gehoord? Die spelen toch elke keer hetzelfde?" Deze – en nog andere – vermetele vragen kregen we de afgelopen weken tijdens het avondeten geregeld op het bordje. We probeerden dan telkens uit te leggen dat het verschil tussen een festivaloptreden en een zaalconcert echt wel meer is dan dat je bij het ene nat kan worden en bij het andere, als je op tijd bent, in een pluchen zetel kan zitten. Maar het haalde niets uit. Vandaar dus dit verslag.

Het klopt natuurlijk dat er het afgelopen half jaar voldoende kansen waren om één van ’s lands rocktrotsen live te zien. Het gevaar is dat we dit allemaal al snel als evident en normaal beschouwen. Als een internationale act in ons land één geweldig concert speelt, dan is de kans groot dat dit bovenaan de eindejaarslijstjes zal prijken bij "memorabelste optredens van het jaar". Onze eigen artiesten zien we daarbij wel eens over het hoofd. Ook daarom brengen we verslag uit van één van de vele optredens van een band van hier: om nogmaals te benadrukken HOE GEWELDIG GOED Black Box Revelation nog steeds is.

Ook wat dat andere punt betreft - de setlist - moeten we de tafelgenoten deels gelijk geven: grotendeels hoorden we inderdaad dezelfde nummers (en meer), maar daar stopt de vergelijking. Een optreden voor een uitverkochte zaal is een ander gegeven dan een festivaloptreden waarbij je nog zoekende zielen moet proberen te overtuigen van je kunnen. Door langer te kunnen spelen en de volgorde van de songs bij te sturen, werd dit toch een heel andere ervaring.

De reden waarom we naar Het Depot gingen en niet naar een even sfeervolle, prachtige zaal als De Roma of de Vooruit, is de akoestiek. Je zou kunnen denken dat dit voor een band die in se rudimentaire, onversneden bluesrock speelt niet zoveel verschil maakt, maar dat deed het dus wel. Door die goede klank was er meer ruimte voor nuance in het groepsgeluid en kregen bepaalde songs zelfs meer reliëf dan de oorspronkelijke studioversies. Black Box Revelation blíjft in de eerste plaats een groep die je live moet meemaken.

En Jan Paternoster is natuurlijk de blikvanger van die groep. Hij kan niet stilstaan en beweegt zich bij wijlen over het podium alsof iemand hem voor het optreden nog wat jeukpoeder in de kraag heeft gekapt, maar hij doet dat wel binnen de strakke drumpatronen die worden uitgetekend door kompaan Dries Van Dijck. Maar ook wat de groepsbezetting betreft geldt: geen twee zonder drie. Dankzij de goede akoestiek en de evenwichtige klankbalans kwam ook de inbreng van derde bandlid Jasper Morel op gitaar, bas en toetsen gisteren goed tot zijn recht.

Niet klepper Set Your Head On Fire was in Het Depot de opener, zoals tijdens de festivalzomer, maar wel Heads Or Tails van laatste plaat ‘Poetic Rivals’. Niemand die daar om maalde. En als er al kniesoren in de zaal waren, dan sprongen die meteen hierna wel mee op de kar met snedige versies van Tattooed Smiles en Gravity Blues. "Leuven, iets zegt me dat dit legendarisch wordt", orakelde Paternoster al snel. Dat hij een goede songschrijver en een uitmuntende performer is, wisten we al. Aan het einde van de set waren we ook overtuigd van zijn profetische gaven: Black Box Revelation houdt van de fans en die liefde is geheel wederzijds.

Na Alcohol (een klassieker in wording) en het overtuigende Coastline – allebei van de laatste plaat – zeilde Black Box Revelation richting eerste echte climax met het onverslijtbare War Horse en vooral met Blown Away. Paternoster riep de Clapton in zichzelf op en breide een indrukwekkende, lange solo aan het nummer, waarin hij zich naar het einde toe net niet verloor. "Ga nu maar eventjes zitten, Jean", wilden we nog roepen, maar de band koos voor een muzikaal rustmoment met het mooie, meer ingetogen Losing A Friend. Het was nodig, want de finale kwam eraan. Daarin maakten zoals verwacht Never Alone, Always Together en I Think I Like You de favorietenrol waar in de wedstrijd "de applausmeter in het rood jagen", al dient gezegd dat Skin, Mr. Bigmouth en Wrecking Bedposts wel erg dicht in de buurt kwamen.

Het pleit was dan al lang beslecht, maar nog was het feest niet voorbij. We kregen er nog een stevige bisronde bovenop met een sterk Poetic Rivals (Paternoster solo), My Perception (waarin ook Jasper Morel zich op gitaar letterlijk in de kijker mocht spelen) en uiteraard Set Your Head On Fire, de klassieke afsluiter die sinds kort weer letterlijk op zijn plaats werd gezet op de setlist.

"En? Hoe was het?" was de eerste vraag die ons de volgende ochtend aan de ontbijttafel werd gesteld. "Wat denk je?" bromden we, terwijl we in onze koffie probeerden te roeren op het ritme van Set Your Head On Fire dat nog steeds in ons hoofd speelde. Het resultaat was even spetterend, maar we konden op lang niet zoveel bijval rekenen als het Dilbeekse Dynamite in Het Depot.