#BJF24 - Kahil El'Zabar, Work Money Death, ... - Spirituele avond

Flagey, Brussel, 19 januari 2024

Vrijdag was de voorlaatste dag van het Brussels Jazz Festival. Zaterdag was er nog het Nduduzo Makhathini Trio samen met International Anthem-artiest Asher Gamedze. We hoorden goede dingen over de passage van het trio in de Bijloke vorige donderdag. Dat zal allicht ook de moeite zijn. Maar wij sloten dus vrijdag af.

De avond begon met een optreden van Work Money Death, een band waarin saxofonist Tony Burkill het voortouw neemt. Dat mag je gerust letterlijk nemen. Hij kwam (struikelend) op en groette enthousiast, vingerwijzend naar het publiek.

De muziek is geïnspireerd door Pharaoah Sanders en Alice Coltrane. We hoorden in het openingsnummer een mooi samenspel met de bassaxofoon, in andere nummers waren het piano of drums die stukken aandacht opeisten. Maar vooral de contrabassist Neil Innes ontpopte zich tot een aanvullende draaispil in de band, verzorgde de bindteksten en sprak daarbij over "zijn" muziek. Hopelijk moesten achteraf niet enkele ego's worden gesust.

In ieder geval verwarmde het goed gevoel de hele zaal, want op het einde kregen we een meezingmoment waarbij de tekst "Love is all I bring to you", nog door enkelen werd doorgezongen bij het verlaten van de zaal.

Nog meer spirituele muziek werd beloofd door Kahil El'Zabar, die met het Ethnic Heritage Ensemble de vijftigste verjaardag kwamen vieren. Op zijn zeventigste bleek Kahil nog een vinnige baas, die met veel plezier een band leidde met vooral eenvoudige percussie.

Een houten doos, enkele belletjes aan de voeten en gegrom van die karaktervolle stem zorgden voor voldoende ritme om de eerste lap muziek te dragen. De saxofoons, trompet en trombone, de viool en de cello begeleidden samen en het viel op hoe organisch deze muzikanten op elkaar waren afgestemd.

Soms was het een vingerpiano, die voor een repititieve leidraad zorgde. Dan weer zat Kahil achter de drums en was het een genot om hem bezig te zien: hij zong mee, leefde mee met de muziek en zijn gezang leek op amper ingehouden vreugdekreten.

Natuurlijk werd er om een bis gevraagd. Die was trouwens ferm verdiend. We kregen een bewerking van de traditional He's Got The Whole World In His Hands, waarbij de "he" een "she" werd en verder vooral heel vrij werd omgesprongen met het origineel. Fantastisch optreden!

Het wierp een schaduw over dat van Bandler Ching daarna. Zij kwamen het album 'Coaxial' voorstellen, dat al meer dan een jaar geleden werd gereleased, maar hadden ook een nieuw nummer in de set gestoken.

Het contrast met wat voorafging kon niet groter zijn. Bij deze muziek was alles afgemeten tot op de nanoseconde en de microhertz. Daar zorgden de twintig effectenpedaaltjes en elektronische hulpmiddelen voor. Frederico Pecoraro bespeelde de basgitaar in hyperactieve Squarepusher-modus. Saxofonist Ambroos De Schepper zorgde voor de melodische lijn op saxofoon, die hij bij momenten zo vervormde dat het onaards klonk. Drummer Olivier Penu begeleidde onfeilbaar nauwkeurig de hele set.

Het geheel liep over van energie. In andere omstandigheden was dit een stomende dansset geweest, maar vrijdagavond slaagde de band er niet in om ons van de roze wolk neer te halen waarop Kahil El'Zabar ons had gezet.