Birds That Change Colour - Echt!
De Roma, Borgerhout, 12 september 2014
Weinig mooiere zalen om een plaat voor te stellen dan De Roma. En men kwam er zelfs graag voor uit het verre Limburg. Birds That Change Colour stond daar dan ook helemaal op zijn plaats.
Want de band heeft nu eenmaal weinig kapsones. Gewoon spelen, genieten, creëren, passioneren. Veel meer hoeft dat allemaal niet te zijn.
"Limburg is nog nooit zo goed vertegenwoordigd geweest in Antwerpen", liet Piet De Pessemier, frontman van support act Mad About Mountains zich tijdens zijn set ontvallen. En het eerste Limburgse deel deed het in elk geval uitstekend. Zoals steeds speelde het viertal met veel vuur en liefde voor muziek, hetgeen vooral maar niet alleen tijdens de afsluiter van de veel te korte set If You See Her echt duidelijk werd. Want ook daarvoor was het al erg mooi met onder meer Best Friend en het voor de gelegenheid met de trombone van Stijn Cools aangevulde Where The Man Waits. Wij kijken in elk geval met veel ongeduld naar het vervolg van het schitterende 'Harlaz'.
Voor Birds That Change Colour was er zelfs een bus ingelegd vanuit “het verre Eisden” en frontman. Bezieler Koen Kohlbacher wou deze Antwerpse passage dan ook niet ongemerkt voorbij laten gaan.
Als om dat nieuwe album zachtjes in te breken kwam hij in zijn eentje het podium op om met akoestische gitaar en het wonderschone Dew al meteen een tintelend voorsmaakje te geven van wat er volgen zou. En toen sirenen Natalie Delcroix en Naomi Sijmons hem naar het einde van dat nummer vervoegden, begon de kracht van deze band stilaan door te dringen.
De plaat werd opgenomen in de Ardennen en, als je goed luisterde, leek je soms de wind over de hoge venen te horen ruisen. Al kan dat ook het zuchtende einde van Songs Til May geweest zijn. De eerste drie, akoestische songs gaven in elk geval al een goed idee van hoe intiem deze band het kan maken in een concertzaal.
Toen de volledige band dan dit trio vervoegde en The Beach Boys (de song, niet de groep) werd aangeheven, sijpelde de nazomer door de muren van De Roma de zaal binnen. Met Playground (uit eerste plaat ‘Recording The Sun’) werd meteen het tempo van de set opgekrikt. Het was het sein voor de band om het rockende beentje voor te zetten. Deathwish met dat mooie rustpunt halverwege de song en Rock Island Line vormden de aanleiding voor gitarist Niels Hendrix om de aanwezigen uit te nodigen de stoelen aan de kant te gooien en tot bij het podium te komen. Iets waar aanvankelijk een beetje onwillig, maar uiteindelijk toch met veel enthousiasme werd op ingegaan.
Er werd trouwens nog meer beroep gedaan op het publiek. Want voor My Love werd iedereen met een smartphone uitgenodigd om filmpjes te maken en ze door te sturen naar de band. Uit al die filmpjes zou dan een videoclip gedistilleerd worden. Daar werd gretig op ingegaan.
Voor de gelegenheid was ook Bjorn Eriksson erbij gehaald om met de lapsteel Middle Of Our Lifetime en later de uitgelaten afsluiter Up On Cripple Creek (van The Band) kracht bij te zetten. Aan dat nummer mochten Piet De Pessemier en Mad About Mountains-bassiste Myrthe Luyten trouwens ook nog een vocaal steentje bijdragen.
In de bisronde werd de cirkel opnieuw rond gemaakt en was het opnieuw aan het drietal Kohlbacher, Delcroix en Sijmons om de avond in schoonheid af te sluiten. Voor State Of Confusion deden ze dat nog van achter de microfoons, maar voor June stonden ze gewoon onversterkt hand in hand op de rand van het podium.
Het was mooi, het was organisch en het was vooral echt. Birds That Change Colour hadden het hele bereik tussen intimistisch en uitgelaten doorbladerd. Die nieuwe plaat zat al goed. En met die optredens komt het dus ongetwijfeld ook in orde.