Billy Bragg - Politiek met de glimlach
Handelsbeurs, Gent, 27 mei 2012
“De vijand is niet langer het kapitalisme, maar het cynisme dat in elk van ons huist.” Billy Bragg, professor emeritus in het socialisme, doceerde aan de Handelsbeurs in Gent. Dat de aanwezigen reeds lang bekeerd waren (of tenminste die indruk gaven) was hem worst. Het vuur brandt immers nog steeds even fel.
Toen hij het had over de uiteindelijke nederlaag van ultra-rechts in zijn geboortestreek werd er niet geprotesteerd, eerder goedkeurend meegeknikt. Maar moet je dan van het gedachtengoed doordrongen zijn om de muziek van Billy Bragg te appreciëren? Als je de jongedame tegen het podium zowat elk nummer met wiegend hoofd en gesloten ogen zag meezingen, durven wij dat te betwijfelen. Het blijft nu eenmaal de weg die Billy Bragg gekozen heeft: de mensen bekeren tot het socialisme door middel van muziek. En als je een set van eenentwintig nummers wou horen, nam je het gepreek tot de congregatie er graag bij.
Hij bracht het ook steeds met een kwinkslag, hetgeen de boodschap altijd licht verteerbaar hield. Geen uitgebreide, filosofische uitwijdingen, maar eerder met humor doorspekte verhaaltjes, die ook door Jan met de pet werden begrepen. Bovendien wisselde hij zwaarwichtige uiteenzettingen over het kapitalisme, dat bezig was zichzelf op te eten, af met verhaaltjes over zijn zoon of zijn ontmoeting met de edele delen van een overenthousiaste fan in Amsterdam (een running gag doorheen het hele optreden).
Muzikaal putte hij slechts karig uit zijn vorig jaar verschenen cd – “Voor de jongeren onder ons: je kan dit ding echt uit het doosje nemen!” - ‘Fight Songs’ en een enkel op concerten te verkrijgen ep en liet hij het publiek vaak helemaal alleen aan het woord bij klassiekers als To Have And Have Not en het onvermijdelijke A New England.
En uiteraard maakte hij ook een uitje naar het Amerika van de jaren dertig en veertig waar Woody Guthrie zich als kroniekschrijver van de miserie profileerde. Het was in elk geval genieten van de messcherpe observaties van Guthrie in een nummer als I Ain’t Got No Home In This World Anymore, dat dezer dagen opnieuw akelig actueel is.
Smullen deden wij vooral van zijn ballads als Must I Paint You A Picture en het daaropvolgende Brickbat, waarin zijn observaties eerder persoonlijk dan belerend zijn. Al geven we toe ook wel te voelen voor een nummer als Never Buy The Sun, waarmee hij de Engelse tabloids te kijk zette.
Ach, zolang de politiek met een glimlach werd geserveerd en Bragg enkel probeerde je aan het denken te zetten, mocht het allemaal en wilden wij zelfs meemarcheren op de tonen van Power In The Union. Dat hij dus nog lang liedjes moge schrijven, professor Bragg. Wij blijven ze met plezier beluisteren.