Big Thief - Voer voor een live album

Ancienne Belgique, 5 maart 2020

Theo Francken mag er het zijne van denken, maar de gitarist van Big Thief stond gisteren in een lange rok op het podium. Een opvallend element in de kale setting waarin Big Thief in de grote zaal van de AB aantrad. Een setting die in grauwe belichting veel weg had van een filmscene en perfect paste bij de magie van deze avond.

 

Onze vrees dat de AB misschien te groot zou zijn voor een band als Big Thief werd al heel snel van tafel geveegd. De band speelde weergaloos prachtig en trok het gehele publiek moeiteloos mee. Het viertal werd daarbij voorzien van feedback in de vorm van laaiend enthousiast en stevig uitgespannen geapplaudisseer.

Hoewel pareltjes als Paul en Mythological Beauty in de kast bleven zitten, viel er eigenlijk niets aan te merken op de setlist. Big Thief heeft op korte tijd zoveel fantastisch materiaal bijeengeschreven dat alles wat het gezelschap rond Adrianne Lenker in Brussel bracht, fantastisch goed klonk. Zelfs het uittesten van enkele onuitgebrachte nummers kon het enthousiasme niet drukken.  

Lenker heeft een bijzondere drang om de woorden die ze zingt ook heel abstract uit te beelden. Zo wijst ze elke keer naar haar oog wanneer er “cry” in haar tekst voorkomt en als ze tokkelend op een folkgitaar “Orange is the color of my love” staat te zingen, mag je er zeker van zijn dat ook de belichting volledig oranje kleurt.

Big Thief begon in de AB eerder ingetogen. Er was natuurlijk een tactisch geplaatst Masterpiece vroeg in de set, maar het zou pas echt een tempo of drie hoger schakelen, wanneer Lenker er na enkele rustig spinnende songs drie keer stevig haar huig uitschreeuwde om vervolgens stevig in een gitaarsolo te duiken. Een intensiteit die we later nog zouden tegenkomen tijdens het fenomenale Not, waarbij er naast een gitaarsolo ook een tamboerijn over het podium vloog.

Het absolute hoogtepunt van de avond was Shoulders en dan vooral de intensiteit waarmee Lenker de woorden “And the blood of the man who killed my mother with his hands / Is in me, it's in me, in my veins”, uitschreeuwde. We smeken hartstochtelijk om een live album van deze tour.    

Tijdens het in het slotakkoord geplaatste Mary leek Lenker het moeilijk te krijgen om de eigen woorden te volgen, maar wel op een manier die het nummer een kwetsbaarheid meegaf die het eerder mooi dan storend maakte. Ook het hierop volgende Cattails werd een charmant rommeltje. Opvallend, maar nooit storend.

Na Real Love, dat uitmondde in de typische, industriële gitaarsolo die Lenker zo eigen is, was het Rock And Sing dat een einde moest breien aan Big Thiefs tot op heden beste set op Belgische bodem. Het openingsnummer van Big Thiefs laatste plaat was ditmaal iets minder tranentrekker dan de wondermooie albumversie, maar wie zou daar nog om malen na zo’n fantastisch concert.  

Een concert dat moeilijk in woorden om te zetten is. Of je zou al een poëet à la Adrianne Lenker moeten zijn. Big Thief is één van de beste bands ter wereld. Dat werd gisterenavond alleen maar duidelijker.