Bettye Lavette - Tijdloze klassesoul
De Roma, Borgerhout, 28 maart 2015
Bettye Lavette, de Amerikaanse soulzangeres die ook wel eens The Great Lady Of Soul genoemd wordt, kreeg al lof voor albums als ‘A Woman Like Me’ (2003) en vooral het jubelend ontvangen ‘I’ve Got My Own Hell To Raise’ (2007). De laatste jaren richtte ze zich meer op interpretaties van andermans materiaal, zoals onder meer op ‘Interpretations: The British Rock Songbook’ (2010). Lavette nam haar eerste album op toen ze zestien was en staat er nu, bijna zeventig, nog steeds. Dan wil de vocale motor al wel eens sputteren. Zo hernam ze recent om technische redenen tot viermaal toe een liveopname bij 'De Wereld Draait Door'.
In een goed volgelopen Roma stelde Lavette haar nieuwste album ‘Worthy’ voor, een album waarmee ze de banden met superproducer Joe Henry aanhaalde. Tijdens het optreden werd ze begeleid door diens band met o.m. Jay Bellerose (drums / percussie), Doyle Bramhall II (gitaar), Chris Bruce (bas) en Patrick Warren (piano).
Eerst mocht die band de Great Lady of Soul te mogen aankondigen, waarna die haar set opende met een nogal eigenzinnig funky soulbewerking van Dylans Unbelievable in een versie, die we niet direct met Dylan zouden associëren. Tot ieders verbazing gaf ze te kennen dat ze het nieuwe album integraal zou spelen. Daarna zette ze zich braafjes achter haar standaard, draaide een bladzijde om en zette When I Was A Young Girl in, het soort soulnummer waaruit blijkt dat ze nog steeds over een geweldige stem beschikt. Live kreeg het een meerwaarde doordat haar band zichzelf hier kon bewijzen.Lavette slaagde erin om ook meer intieme passages zoals Bless Us All en Undamned in de set op te nemen. Die legden de focus nog meer op de vocale vertolking.
Naar eigen zeggen is het nieuwe album ‘Worthy’ haar allerbeste werk. Promopraatje, denk je dan algauw als bezoeker, maar het was duidelijk dat ze het meende. En ze liet ook horen over een geweldig instinct voor goede nummers te beschikken. Ze coverde de Grote Songwriters, maar volgde niet de platgetreden platen en selecteerde bijvoorbeeld Wait (The Beatles) en Complicated (Rolling Stones). Ook die laatste bleek overigens relatief onherkenbaar. Zo moest Lavette het publiek er echt letterlijk op wijzen dat het om de bewerking van een Stonesnummer ging.
Lavette hield het overigens erg afwisselend en tapte uit verschillende genrevaatjes. Folk, soul en country met af en toe een stevige shot blues in de mix, zoals in Just Between You Me And The Wall You’re A Fool.
Het leven heeft Lavette niet altijd geschenken in de schoot geworpen en dat hoorde je ook aan nummers als Where A Life Goes, een nummer dat herinneringen aan de gesprekken met haar (inmiddels overleden) zus opriep. Als naast haar uitzonderlijke, door het leven getekende stem de band dan ook nog eens op uitzonderlijk niveau - heerlijk slidewerk bijvoorbeeld - speelde, dan waren alle elementen daar om van een bijzonder goed concert te spreken.
Het publiek kreeg enkele bissen als Let Me Down Easy en Joy, die beduidend meer applaus ontlokten dan de nummers van haar album. Een fan vroeg luidop naar I Do Not Want What I Haven’t Got en kreeg wat hij wilde. Als de geweldige soulmuzikante die ze is, wilde ze a capella laten horen welke kunstjes ze aankon.
Een indrukwekkende prestatie van een zangeres die zich niet laat afschrijven en probleemloos "Tijdloze klassesoul" op haar visitekaartje mag zetten.