Best Kept Secret Festival - Dag 3: fotoreportage
Beekse Bergen, 13 juni 2025 - 15 juni 2025
Ook op de laatste dag van Best Kept Secret festival viel er nog meer dan voldoende te beleven.
Op het TWO podium mocht Elephant het startschot geven. De zon scheen, de kater was bij sommigen in het publiek nog voelbaar en Elephant mocht het bal openen. Hun dromerige, Nederlandstalige pop was precies wat het publiek nodig had. Niet te luid, niet te snel, maar als een warm dekentje van melancholie, waarin je je gerust even kon verstoppen. Terwijl de eerste pintjes van de dag voorzichtig werden aangeslagen en zonnebrillen het echte leven nog even op afstand hielden, bracht deze band een set die voelde als een zondagochtendwandeling met net iets te weinig slaap achter de kiezen.
Toen Josh Edwards tien was, ging hij op vakantie naar Latijns-Amerika en daar ging een lichtje branden. Jaren later werd dat een muzikale pelgrimstocht: flamenco leren spelen in Spanje, charango in Bolivia. Als Blanco White brengt hij zwoele, zinderende liedjes die klinken als een siësta vol passie, paella en Aperol Spritz.
Bij Waxahatchee (Katie Crutchfield), ook op podium TWO, gaan kracht en kwetsbaarheid hand in hand. Als twee oude tantes op een schommelstoel. Haar alt-country klinkt alsof ze je op de veranda zachtjes toespreekt over het leven, simpel, raak en alsof "de goede oude tijd" nooit weg is geweest, nippend aan een glaasje bourbon.
The Backseat Lovers mochten het ONE podium openen en gaven direct het beste van zichzelf. Of dat genoeg was voor "backseat love" blijft de vraag. Of is het juist door het ontbreken van enig backseat-gestoei dat de songs overlopen van weemoed? Een roadtrip, doorspekt met melancholie en zachte bochten, perfect voor wie graag verdwaalt in muziek die voelt als verliefd worden op een regenachtige festivaldag. Maar de zon scheen die zondagnamiddag.
Daarna deel Wilco het strand vollopen. Fotografisch viel er weinig verhaal in te steken. Met drie op een rij op een groot podium. Wel blijft het een band met steengoede muziek waarbij elk akkoord met zorg werd neergelegd.
Terug naar podium TWO. Je moest haast naar een andere dimensie vluchten om Djo's virale hit End Of Beginning in 2022 te ontwijken. Joe Keery, bekend gezicht en meester in de mysterieuze synthpop, stond met full band in de overvolle TWO-tent. Misschien had hij beter het podium van de ONE toegewezen gekregen, maar dat hij nog steeds ondergewaardeerd is, blijft misschien nog het vreemdste.
Hoe noem je dat, als je grote pophits vervormt tot je eigen bizarre speeltuin? En er dan nog mee scoort ook? Magdalena Bay flikt het met Imaginal Disk, een vrolijke elektro-funktrip die als een glitch het systeem kraakt. Live dartelt ze over het podium alsof ze in de eigen gamewereld zit.
Main stage ONE werd afgesloten door Michael Kiwanuka. Hij weet precies hoe je mensen raakt: met een stem zo zacht als chocolade bij dertig graden Celsius en songs die recht uit het hart komen. DE mix van soul, r&b, folk, Afrobeat en een vleugje psychedelica klonk bijna buitenaards, maar voelde tegelijk vertrouwd en troostend. Als afsluiter was dit een schot in de roos: warm, oprecht en meeslepend tot de allerlaatste noot.
