Best Kept Secret Festival 2018 - Dag 3: Khruangbin toont zich live een gangmaker van de hoogste orde
Beekse Bergen, 8 juni 2018 - 10 juni 2018
De zaterdagavond van Best Kept Secret werd officieus uitgeroepen tot ladies night, met shows van onder meer Wolf Alice, Slowdive, Cocaine Piss en Warpaint. De organisatie had er in aanloop naar het festival dan ook geen geheim van gemaakt zich moreel verplicht te voelen iets te doen aan de vaak nog erg scheve geslachtsverhoudingen op het affiche. We dompelden ons op zondag nog eenmaal onder in het feestgedruis. De shows van Khruangbin en Mogwai, die beiden sprongen er uit, elk zo om hun eigen redenen.
De new waveband Moaning, die onlangs debuteerde bij SubPop, was zondag één van de eersten die speelde in Five. De groep uit Los Angeles is bezig aan een extensieve tour die tot op die dag al twee maanden aanhield. Het hielp dan ook niet dat er een behoorlijke miscommunicatie ontstond met de geluidsman. Die had namelijk niet door dat de band hun show feitelijk al begonnen was, en draaide pas halverwege Does This Work For You het volume goed open – what’s in a name?
De driekoppige band grossierde in een flink staaltje powerplay, afgewisseld met, tja, klaagzang. Er werd gegromd, gejengeld, gekreund en gesteund. In die zin leken ze de kunst behoorlijk te hebben afgeluisterd van hun stadgenoten Autolux, terwijl we ook referenties hoorden aan noise- en punkgroepen als Krill en Holograms. Vooral de baslijnen bleken waren niet versmaden. Hoewel Moaning live nog wat eigen smoel bleek te ontberen, zat hun show goed in de olie. Mooi beeld: het dunne, felle straaltje zonlicht dat dwars door het tentzeil op zanger/gitarist Sean Solomon neerdaalde, terwijl die hunkerend naar het aangrenzende meertje loerde. Een band om te blijven volgen.
Khruangbin, of De Band Wiens Drummer Zijn Pruik Vergat was één van de namen die al heel het weekend van vele lippen rolde. De vraag of ze de hooggespannen verwachtigen in zouden kunnen lossen viel al vrij snel te riposteren: zeer zeker wel. De band liet het publiek drie kwartier lang uit hun handen eten, en speelde een show die qua geluid beter was dan alles wat we dit weekend in Two hoorden. Daarmee halen we meteen ook maar de grote kracht van de Texanen aan: het bewees zich, live nog sterker dan op plaat, als een band om volledig fysiek te ondergaan – te beginnen ergens bij de heupen. Hadden we overigens niet durven beweren op basis van het aanzicht van Donald Johnson, die achter de kit werkelijk geen spier te veel gebruikte om zijn minutieuze grooves neer te leggen.
Dat, en het kristalheldere gitaarspel natuurlijk. Man, wat een geluid kwam er uit dat instrument. Vakkundig werden funk, disco, en soul door het trio aaneen geregen. Khruangbin zapt door de popgeschiedenis zonder de stemming uit het oog te verliezen. De Spotify-band bij uitstek, met zelden een song langer dan de mythische 2 minuut 40. Hoogtepunt? Voor de meesten moet dat toch die instrumentale medley van 90’s hiphop geweest zijn, die halverwege werd ingezet.
Het hoogtepunt van Unknown Mortal Orchestra was minder gemakkelijk aan te wijzen. Multi-Love, het uiterst dansbare manifest voor polygamie? Hunnybee, de zwierige tegenhanger daarvan – en het beste nummer dat nooit door Michael Jackson is uitgevoerd? Of toch het stroperige So Good At Being In Trouble, dat we inmiddels met recht het predikaat moderne soulklassieker mogen omhangen?
Aan het oeuvre lag het dus geenszins, maar toch verliep niet alles vlekkeloos. Frontman Ruban Nielson, tegenwoordig door zijn broertje Kody bijgestaan op drums, toonde zich weer een begenadigd rocker, maar helaas ook met alle toepasselijke clichés van dien. Die paar pinten vooraf deden het live toch al wat slordige geluid van de band geen goed. Het soleren aan het eind van From The Sun had een onsje minder gemogen.
Aan onsjes minder deed Mogwai natuurlijk niet. Hard, harder, hardst is al dik 20 jaar het devies en ook op Best Kept Secret werd daar vanavond niet aan getornd. Na wat opstartproblemen werd meteen afgetrapt met de evergreen Mogwai Fear Satan; altijd een genot om nietsvermoedende nieuwelingen onder de toeschouwers die helse explosie te zien meemaken. Ook de bulderriff van Rano Pano deed menig broekspijp trillen. Toch bewezen de Schotten, die inmiddels een vervangend gitarist aantrokken en de stoere Cat Myers deze tournee de vellen lieten beroeren, dat ze met name een meester zijn in beheersing. Geen band speelt zo luid, akkoord, maar waar sommige genregenoten er een Pixies-trucje van maken verstaat Mogwai ook de ware kunst van het weglaten. We telden daar een aantal zowaar swingende stukken van hun laatste plaat ‘Every Country’s Sun’ bij op (Don’t Believe The Fife, Party In The Dark) en concludeerden dat de kous daarmee af mocht zijn.
Tot de volgende, Best Kept Secret!
