Best Kept Secret Festival 2018 - Dag 1: Tyler, the Creator charmeert en splijt

Beekse Bergen, 8 juni 2018 - 10 juni 2018

Hét beeld van de openingsdag op Best Kept Secret? Tyler, The Creator die na een rustige start eindelijk loskwam en ouderwets tekeer ging tijdens IFHY. De vier mannen, duidelijk zichtbaar op de videoschermen aan weerszijden van het hoofdpodium, die de tirade gelaten ondergingen. Zij wachtten braaf vooraan op hun Arctic Monkeys, terwijl de feestende massa om hen heen wild de vrijdagavond werd ingezogen. Muziek is geen wedstrijd, maar op vrijdag zegevierde de hiphop.

 

Het terrein, opnieuw een schoolvoorbeeld van exquise, hedonistische planologie, lag er tijdens het optreden van Bedouine nog maagdelijk bij. In Three schuifelde het publiek mondjesmaat naar binnen om naar de warme folksongs van de Amerikaanse zangeres te luisteren. Een kaarsje op het podium, de microfoonstandaard aangekleed met rode rozen,... Eigenlijk de ideale muziek voor een avondje haardvuur. Toch wist ze ook vanmiddag het publiek in te pakken. Niet zozeer met het ondergewaardeerde, titelloze debuut uit 2017, maar vooral met die ontwapenende verschijning. Je voelde dat het publiek nu nog geduld kon opbrengen voor serene songs als Back To You en Solitary Daughter.

 

Ook de programmering van Palm op de eerste middag was een verstandige keuze. De groep uit Philadelphia speelde moeilijke mathrock pur sang, maar niet tant pis. Ongelooflijke ritmes, vaak opgesierd met Caraïbische steeldrums, waar we meestal pas tijdens de outro grip op kregen. We stonden erbij en keken er met open mond naar, want het viertal deed geen enkele poging tot interactie met het publiek en een glimlachje kon er niet af. Sterker: ook de dynamiek binnen de band zelf was behoorlijk apart. De muzikale essentie van Palm bleek in het luchtledige te hangen. Zelden vier muzikanten zo vakkundig langs elkaar heen horen spelen – een compliment.

 

Na een solide, maar ook wat eenvormige show van de idiosyncratische new waveband Future Islands werd het dan wachten op Tyler, The Creator. Die kwam zowaar op tijd het podium opgewandeld in een fluorescerend veiligheidsvest en dito bermuda, handdoek over het hoofd. De set begon lekker rustig; Tyler heeft zich mettertijd een sympathieker imago aangemeten dan de agressieve volksmenner uit de Odd Future-dagen. Hij leek ons vanavond hoogst persoonlijk te willen assisteren bij het oversteken. Ja, zonder hulp van anderen dus, wat verbaasde. Geen achtergrondzangeressen, geen band, enkel twee mc’s aan de zijkant van het podium, terwijl er vooraf toch zeven badhanddoeken neer waren gelegd.

 

Niet dat het echt uitmaakte; de oldskool en ontspannen raps, die we nu voorgeschoteld kregen, smaakten prima. Tyler ontpopte zich andermaal als enigma: hij hoefde niet per se het podium op en neer te rennen om het publiek los te krijgen. Daar zorgden opzwepende knallers als Deathcamp en Who Dat Boy wel voor – tijdens laatstgenoemde vormde zich een indrukwekkende circle pit. Hoogstens hebben we ons afgevraagd of de rauwe show niet beter tot zijn recht had gekomen in de marquee van Two. Maar dan hadden we het vertederende contact tussen Tyler en zijn grootste vrouwelijke fan niet meegekregen via de videoschermen.

 

Natuurlijk moesten we Deerhunter zien. En die gaven een show die de verwachtingen overtrof. Toen het waardeloze geluid na Agoraphobia eindelijk was hersteld, hoorden we het eerste nummer van de set vers materiaal waar de groep momenteel mee op pad is. Een gewaagde song, leunend op een flinke drone en zwaar vervormde vocalen van de onberekenbare Bradford Cox, die zich vanavond in een modieuze kimono had gehuld.

 

Het bleek later niet echt representatief voor de andere nieuwelingen. Die klonken prettig luchtig en vluchtig, dromerig maar niet drammerig zoals de wat sentimele vorige plaat 'Fading Frontier'. Van dat album kwam alleen Take Care voorbij, met een intense coda waar de Amerikanen patent op hebben. Om hoopvol van te worden, omdat de indierockband vanavond liet doorschemeren gewoon weer plezier te scheppen in het spelen, moeiteloos de vroege ambientpunk met dreampop combinerend. Dat ze, zonder daar om te vragen, tijdens afsluiter He Would Have Laughed de handen op elkaar kregen, was niet meer dan logisch.

 

We lieten ons daarna in Five de nacht in dansen. Met krachtige, feministische statements op sensuele beats en violen (Sudan Archives) en een snoeiharde maar dartele hiphopshow van Blu Samu en haar Brusselse vrienden van Le 77. Best Kept Secret mag groot zijn geworden door de Arctic Monkeys en haar trouwe Engelse fans, maar ook Belgen kunnen een feestje geven in Nederland.