Best Kept Secret 2016 - Klap op de vuurpijl

Beekse Bergen, Hilvarenbeek, 20 juni 2016

De slotdag van Best Kept Secret alweer. Gelukkig was de zon vandaag uit congé voor die extra energieboost, want er stond weer een pak moois om te checken op het lijstje vandaag.

We waren er al vroeg bij vandaag, want voor geen geld ter wereld wilden we de set van Explosions In The Sky missen. Beetje bizar om een headliner zo vroeg te programmeren, maar gelukkig stonden ze in een tent. Nu, veel show verkochten de heren er niet aan: geen dure led-wall of backdrop achter hen en geen grootse lichtshow. We kregen intense muziek en gierende gitaren op het bord met een subtiele van onder en achter komende lichtshow waar we zelf een verhaal bij mochten tekenen.

Na zeven albums behoren de Texanen, samen met Mogwai en Sigur Ros, tot het kruim van de postrockscene en in Hilvarenbeek bewezen ze nog maar eens dat dit niet meer dan terecht was. In het ruime uur dat de band toebedeeld kreeg, lieten ze je alle hoeken van de tent zien met wondermooie klanktapijten die gingen van ingetogen tot intens, van ijl tot volumuneus en van melodieus tot pure noise, maar steeds pakkend en stijlvol. De bekendere slotnummers Your Hand In Mine en The Only Moment We Were Alone mochten bovendien heerlijk lang wegspelen zonder ook maar een seconde te vervelen.

Van Texanen zou je het niet onmiddellijk verwachten, maar deze hebben ons serieus ontroerd. En dat zo vroeg op de dag.

De laatste plaat van Yeasayer, ‘Amen & Goodbye’, kon ons maar matig boeien. Toch wilden we de band live zeker een kans geven. Met Madder Red vrij vooraan in de set kregen ze de handen snel op elkaar en de kelen open, maar eens ze aan de nieuwe nummers begonnen, waren ze ons toch wat kwijt. De eerder psychedelische richting kon ook live niet bekoren en miste live behoorlijk wat peper in de kont.

Naar het einde van de set kregen we gelukkig nog een zeer geslaagd en funky rondje met het discogetinte Silly Me, het poppy Ambling Up en het onbesuisde O.N.E.. Leuk, maar niet genoeg om hier een onvergetelijk optreden van te maken.

Met een sublieme versie van The Funeral kreeg Band Of Horses het publiek voor stage One muisstil en tegelijk uitzinnig. Het uur ervoor had de band ons meegenomen doorheen het ondertussen reeds uit vijf platen bestaande oevre voor een ideale zonnige zondagmiddagset.

Met For Annabelle werd alvast overtuigend aangevat. Frontman Ben Bridwell had er duidelijk zin in en wreef zich goedgeluimd de ogen uit toen er plots een levensgroot paard in het publiek opdook en vorstelijk tot naar de eerste rijen werd gehesen.

Het inspireerde de band om er een strak optreden van te maken met hits als Laredo, No One’s Gonna Love You, The Great Salt Lake en Is There A Ghost. Het publiek nam deze dankbaar en enthousiast in ontvangst. En dan moest het dak er nog af tijdens The Funeral.

Two Door Cinema Club vuurde de ene na de ander hit op de wei af. De opzwepende elektropop ging er op Best Kept Secret in als zoete broodjes. In oktober verschijnt derde plaat ‘Gameshow’ en ook daaruit speelde de band enkele nummers zoals de titelsong en nieuwe single Are We Ready? met dat zalige kinderkoortje in het begin. Beide nummers gingen perfect op in de set die voor de rest volledig uit hits leek te bestaan.

Na Something Good Can Work vroegen we ons dan twee zaken af: hoeveel hits hebben die kerels nog? En vooral: hebben ze dat nummer niet al gespeeld? Want inderdaad, van veel nuance en variatie in de songs kan je TDCC niet beschuldigen. Was dat overigens niet Ryan Gosling Achter de drums?

Met hun mix van country, folk en rock is het moeilijk om Wilco in een hokje te stoppen. Dus fuck de hokjes en let’s Wilco! De band van Jeff Tweedy had van Best Kept Secret als enige band anderhalf uur gekregen. En dat anderhalf uur vulden ze alsof het twee keer niets was.

Beginnen deden ze met More… uit recentste plaat ‘Star Wars’ en er zouden nog een pak nummers uit dat album langskomen, maar deze zouden allemaal geenszins de set toppen wegens iets te rustig. Wel toppers waren onder meer het meeslepende en bezwerende Art Of Almost met een volslagen losgeslagen outro, het ogenschijnlijke klassieke countrynummer Via Chicago met enkele rake noisesalvo’s terwijl Tweedy onverstoord verder zong, het lange en intense Spiders (Kidsmoke), de softe klassieker Jesus Etc. en tenslotte als absolute hoogtepunt der hoogtepunten een gezapig en warm Impossible Germany met een indrukwekkende, van alle nuances voorziene gitaarsolo en een uitzinnig bandmoment.

Twee dagen geleden zagen we Beck en zeiden we dat ze van ver gingen mogen komen om daar nog over te gaan. Wel, stop Wilco ging er ruim over als de perfecte klap op de vuurpijl!

Na zoveel schoonheid hadden we niet zo veel zin meer in Jamie XX die, in tegenstelling tot wat we vooraf dachten, naiëvelingen als we zijn, niet met een liveband op het podium stond, maar gewoon plaatjes kwam draaien. Hij deed dit, naar we vernamen, ongelofelijk goed, maar voor ons was het mooi geweest.