Best Kept Secret 2016 - Stevige Belgische delegatie

Beekse Bergen, Hilvarenbeek, 19 juni 2016

Het weer op de tweede dag van Best Kept Secret Festival kende hoogtes en laagtes. Los daarvan was het ook de dag dat de Rode Duivels de Ieren leerden wat voetbal was, maar vooral weer een dag met straffe (en minde straffe) muziekjes.

Best Kept Secret 2016 - Stevige Belgische delegatie



De programmatie zorgde voor een stevige Belgische verankering op het moment van de match met Black Box Revelation en Alice On The Roof. Kwestie van beide landsdelen te vertegenwoordigen. Zelfs in Nederland zijn ze al bekend met het Belgische compromismodel.

Black Box Revelation opende met High On A Wire en I Think I Like You en zette op die manier onmiddellijk het kot in brand. Veel tijd hadden de heren Paternoster en Van Dijck niet, dus veel geleuterd werd er niet. Een strakke set was ons deel en in het geval van BBR hebben wij het liefst zo.

Voor ongeveer de helft van de nummers verdubbelde de bezetting in de vorm van twee straffe backing dames. Dat resulteerde in een nieuwe dynamiek. Nu is dat niet altijd een verbetering, maar in dit geval zeker wel. De strafste van die nummers met backings waren Highway Cruiser (Jan Paternoster trad ons trouwens volmondig bij) en Walk Another Line. Verder genoten wij intens van Live Forever.

Snel doorsteken naar Wallonië dan, waar Alice On The Roof het mooie weer maakte. In tegenstelling tot op plaat werd er live een behoorlijk stevige sound neergezet met diepe bassen, die we tot in de darmen voelden daveren. Nu horen wij u al denken dat dat wellicht door de festivalkost kwam, maar wat ongezonde troep betreft, houden we ons in tot de laatste festivaldag. Dit geheel terzijde uiteraard.

De songs zijn op piano geschreven, maar voor de opnames werden er al volwaardige arrangementen uitgewerkt die live door een vierkoppige band voor hun rekening werden genomen. Dat gaf Alice de ruimte om zich volop op haar zang en op het frontvrouwschap te concentreren; iets dat ze op een lieve, dankbare, maar vooral overtuigende manier deed.

Let Me Down klonk indringend, ingetogen, maar tegelijk ook krachtig; Hitje Easy Come, Easy Go deed de tent uit het dak gaan; Feel Tonight klonk als de betere sexy rnb en in slotnummer Mystery Light kregen we een bijzonder straffe outro voor de kiezen.

Met nog maar één album op te teller heeft Alice On The Roof zeker nog een pak groeimogelijkheden, maar wij zagen tijdens deze set nu al parallellen met een zekere Ellie Goulding, een zangeresje uit Groot-Brittannië.

Bloc Party was vanaf het uitbrengen van hun debuutalbum ‘Silent Alarm’ dé band die je moest gezien hebben. Ondertussen zijn we ruim tien jaar verder en de helft van de band is vervangen. En de twee lange pauzes, die de band nam, hebben hen ook geen goed gedaan. We gingen dus met weinig verwachtingen kijken, maar hadden ons daar duidelijk aan mispakt.

De groep leek er aanvankelijk nog wat te moeten in komen, maar met een verrassende versie van Mercury, waarbij zanger-gitarist Kele Okereke leuke dingen deed met een loopingstation en bassist Justin Harris de baritonsax boven haalde, kwam de set op kruissnelheid.

We kregen nog vlammende versies van Song For Clay (Dissapear Here), Banquet, Helicopter en uitzinnige songs als One More Chance, The Love Within en The Ratchet. En het publiek? Dat hadden ze toen al lang in de zak zitten.

Nadien repten we ons naar het optreden van indierockpioniers Dinosaur Jr. J. Mascis was nog steeds niet hersteld van zijn griepje en zat behoorlijk tam op een krukje. Het contrast met de overjaarse scoutsleider Murph op drums en de hyperactieve, bassende haarbal Lou Barlow was extreem groot.

Het had ook wel zijn invloed op de dynamiek van de show, maar dat lieten we niet aan het hart komen. Een groot zanger is Mascis sowieso al niet, dus dat het op dat vlak wat minder was, namen we er graag bij. Het gitaarspel daarentegen zat goed en we werden met Feel The Pain en Start Choppin bovendien op de wenken bediend. Ook recentste single Tiny ontbrak niet en die klonk als vanouds zoals je van Dinosaur Jr. mocht verwachten. Verrassen deden ze met een in een Dinosaur Jr.-jasje gestoken versie van Just Like Heaven van The Cure.

Qua sound is het allemaal een beetje voorspelbaar, maar dat niemand de heren van Dinosaur Jr. moet uitleggen hoe je moet rocken, was hier wel duidelijk. Met of zonder krukje.

Mooie plaatjes maken, dat kunnen die van Air. Mooi in de zin van ideaal voor het relaxen, een etentje of bij het lezen van een boek. En laat dat nu net zijn wat de heren er ook live van maakten. Niet meer, maar ook niet minder. Vaak kwamen ze niet verder dan het zo goed mogelijk naspelen van de studioversie, maar zo goed mogelijk was in veel gevallen iets minder.

Pijnlijk dieptepunt was Playground Love dat ontdaan was van lyrics en saxsolo. Wat overbleef was middelmaat. Twee lichtpuntjes toch: Alpha Beta Gaga met dat heerlijke fluittoontje en slotslong La Femme d’Argent waarbij de groep tijdens de outro toch liet zien dat ze wel degelijk nuance in de songs kunnen steken.

We lieten de pathetische kelk genaamd Editors aan ons voorbij gaan en trokken ons terug in een uithoek van het terrein voor een portie Low. Vanaf opener No Comprende grepen ze bij de keel om een uur lang niet te lossen, maar integendeel de strot nog wat strakker toe te knijpen. Zo mooi en zo intens.

Nu eens stevig uithalend zoals in Monkey en Pissing, dan weer puur op emotie spelen zoals in Innocents en Lies of gewoon beide combinerend zoals in On My Own en het uitgesponnen slotnummer Landslide. Maar altijd zorgden de beklijvende zangharmoniën tussen Sparhawk en Parker voor een gratis portie kippenvel.

19 juni 2016
Patrick Blomme