Best Kept Secret 2015 - Ideale schoonzonen, onverwacht klassiek en bovenste Belgen

Beekse Bergen, Hilvarenbeek, 24 juni 2015

Best Kept Secret zit er weer op voor dit jaar. De naam van het festival gaat elke editie weer wat gedateerder klinken. En dat lijkt een positieve ontwikkeling. Afgelopen weekend bezochten circa vijfenveertigduizend mensen het idyllische terrein in Hilvarenbeek, waaronder naar verluidt toch zo'n dertig procent uit België.

Gehoorde kritiek: leidt die hele zogenaamde food line-up en de overdadige aandacht voor het festival als totaalbelevenis niet teveel af van waar het in eerste instantie om zou moeten draaien – de muziek? We besloten daarom onze eigen broodjes te smeren, en nog kritischer dan voorgaande jaren op muzikale safari te gaan. Klassieke toptienlijstjes zijn onverbiddelijk. De volgende acts vonden we erg goed, maar nog net niet het beste dat we hoorden. De hoogtepunten.

5. Outfit

"This next one is a song about deciding to not do the right thing, but doing the smart thing", zo kondigde frontman Andrew Hunt halverwege het optreden een nieuw nummer aan. Een ogenschijnlijk onschuldige bindtekst waaronder een veelzeggende omschrijving schuilging. Outfit bewees zich zaterdagmiddag als één van de slimste, hedendaagse popgroepen van Engeland. 

Was 'Performance' uit 2013 al om van te smullen, dan doet 'Slowness' er nog een schepje bovenop. De groep mengt op volstrekt natuurlijke wijze new wave met shoegazegitaren en een deftige portie elektronica en samples. Het is een geluid dat aansluiting vindt bij namen als Wild Beasts, Field Music en Dutch Uncles, maar Outfit karakteriseert zich specifiek door de warme dansbaarheid, die van hun op en top Britse geluid uitgaat.

Neem Thank God I Was Dreaming of Two Islands van hun debuutplaat. Of New Air, de eerste single van 'Slowness' die vanmiddag een prominente plek op de setlist kreeg. Een ogenschijnlijk vastlopende synthesizer zorgde voor een hook van jewelste, waarna zanger en beat het nummer subtiel overnamen. Hunt, die er uitzag als een soort hippe Pietje Bell met zijn grijze petje en ravenzwarte, sluike haar, bediende zich live moeiteloos van zijn droge, laconieke falset. Wat een sexy gast, bedachten we ons. Wellicht niet zo sexy of excentriek als het meer ervaren Wild Beasts, maar toch minstens zo verfijnd. 

Ongelukkigerwijs bleken ze geprogrammeerd te staan tegenover St. Paul & The Broken Bones, de grote hype van het jaar die al vanaf vrijdag over de Beekse Bergen rondzwierf. Hierdoor waren er maar een beperkt aantal zielen, die vreugdevol van Outfit's hypnotiserende, ruimtelijke indiepop konden genieten. In september volgt de indoor herkansing op Incubate of in de Botanique.

4. Rats On Rafts

De postpunkband Rats On Rafts behoeft voor onze Vlaamse lezers wellicht nog enige introductie. Deze Nederlandse band bracht in 2011 'The Moon Is Big' uit en speelde daarmee twee jaar lang alle zalen en festivals zo plat als een dubbeltje. Van meet af aan zijn ze non-conformistisch, aanstootgevend en wars van trends in popmuziek geweest. Hoewel hoorbaar geïnspireerd door Britse postpunkbands als The Fall en Echo & The Bunnymen, is het kwartet eerst en vooral een hedendaagse, Rotterdamse band met dito DIY-mentaliteit. In april kwam de langverwachte, hyperambitieuze en alle beloftes inlossende opvolger 'Tape Hiss' uit, een beest van een plaat. En zo begon het viertal weer van voor af aan.

Tijdens hun dj-set eerder op de dag, die vooral bestond uit dub en afrobeat, leek er nog geen vuiltje aan de lucht. Maar schijn bedriegt: al vanaf de eerste maten van het nochtans relatief rustige Sleep Little Child stroomde het onheil de atmosfeer van FIVE binnen.

De setlist bleek op enkele punten onverwacht veranderd ten opzichte van een aantal maanden geleden. Zo was er in de eerste plaats plek geruimd voor Some Velvet Morning, de cover van Lee Hazlewood die de band ter ere van Record Store Day opnam. Gitarist Arnoud Verheul waagde zich ook live op maniakale wijze aan de vocale partij van Nancy Sinatra. Zo'n typische krijg-de-tering-mentaliteit kan ook eigenlijk alleen uit Rotterdam geïmporteerd worden.

Op miraculeuze wijze ontstond tenslotte zelfs gelegenheid voor een toegift en wel in de vorm van het titelnummer van de debuutplaat - waar normaal gesproken alleen Jazz nog van in reprise gaat. Zo werd de waanzinnige liveshow van Rats on Rafts, die voor ondergetekende binnen korte tijd al wat routineus was geworden, nog aangenaam verfraaid. 

3. Typhoon

Ongeveer een jaar na het verschijnen van zijn doorbraakalbum 'Lobi Da Basi' bleek Glenn de Randamie aka Typhoon vorige week op Pinkpop al helemaal klaar te zijn voor het festivalseizoen van 2015. Net als toen stond hij op Best Kept Secret in de marquee – TWO. Maar als zijn show iets bewees, was het wel dat hij het stadium van de op één na grootste in Nederland inmiddels ruim voorbij is. Volgende keer op het hoofdpodium, 's il vous plaît.

"Liefde is de baas", zo luidt de vertaalde titel van welhaast het meest bejubelde Nederlandse album van de laatste tijd. Een boodschap waar niemand het mee oneens kan zijn, maar waarvan de evidentie op zo'n muzikaal trefzekere manier is overgebracht dat haast iedereen het afgelopen jaar voor de bijl ging. Ook nu weer; het was onmogelijk stil te blijven staan tijdens de dwingende beat en feestelijk felle blazers van Zandloper. Ooit begon Typhoon als introverte pupil van Opgezwolle, nu is hij de ideale schoonzoon van de vaderlandse hiphop.

Over vaders gesproken: die van hemzelf kwam tijdens dat andere hoogtepunt, het samen met zijn broer aan alle vaders opgedragen Als De Hemel Valt, nog even mee het podium op. Niet om een wezenlijk muzikale bijdrage te leveren, maar simpelweg om te vertederen.

2. Jonny Greenwood & The London Contemporary Orchestra

Je moet het maar durven. Hiphopsupersterren tegenover noiserock. Iemand met een nummer één-notering in de top veertig tegenover een groep die net een eerste ep uitbracht. Ongegeneerde volksmennerij achter de draaitafels tegenover een breekbare singer-songwriter. We leven in 2015, het onderscheid tussen hoge en lage cultuur is vervaagd, en zelfs - of juist - op een indiefestival als BKS mag en kan alles. Toch krabden we onszelf wel even achter de oren toen we vernamen dat de organisatie Jonny Greenwood had uitnodigd om op zondagochtend de mainstage te openen; was dat niet pure waaghalzerij? Irreëel wensdenken? Best Kept Secret was toch een popfestival.

Geen probleem, hoor. Er bleken op de laatste festivaldag genoeg liefhebbers vroeg bij de pinken te zijn om zich een uur onder te laten dompelen in de composities van de vermaarde Radiohead-gitarist. Complimenten dus voor de organisatie, dat met deze boeking werkelijk de nek uitstak.

Wat heerlijk om 's morgens door schurende, dissonante strijkers en vederlicht neerdwarrelende regendruppels wakker te worden gekust. Hoe zalvend om de fenomenale, met een Academy Award bekroonde muziek voor de film 'There Will Be Blood' eens te zien worden uitgevoerd door geschoolde musici. Om gedurende tien minuten volledig op te gaan in mijmeringen tijdens Steve Reichs Electric Counterpoint. Greenwood verlegde deze zondagochtend onze grenzen. We begrepen nu: het hoeft niet altijd een zacht briesje, ondergaande zon, frontman en gitaarsolo te zijn. Uniek concert.

1. Balthazar

In een jaar waarin we op voorhand al het nodige aan te merken hadden op de mainstage, gaf Balthazar er toch maar mooi het beste optreden van het festival.

Dat 'Thin Walls' een puike plaat is, wisten we reeds sinds maanden. Dat het Gentse vijftal een solide liveband is al een stuk langer. Maar wat deze show zo verrassend goed maakte, was de manier waarop die simpele optelsom het publiek werd voorgerekend.

De band trad op zaterdag in de vroege avond aan, trapte kordaat af met de openingsnummers van het nieuwste album. En wat bleek de jakkerende gitaar en lijzige samenzang van Then What toch een briljante festivalhymne te zijn. De stem van Maarten DeVoldere sneed door merg en been. Daarop volgde het korte tussendoortje Leipzig (gek genoeg nog nergens op plaat verschenen), en toen was de schat aan kwaliteitspop van die eerste twee albums dus nog onaangeroerd!

De vele kilometers, die de groep in de afgelopen jaren doorheen Europa aflegde, betaalden zich op Best Kept Secret dubbel en dwars uit. Balthazar is inmiddels uitgegroeid tot een grote band, met een groot geluid, voor een groot publiek, wat gelukkig de hen zo kenmerkende, zalige nonchalance nog niet wegnam. Elk nummer was een schot in de roos. Wat moet het ook heerlijk zijn om een setlist in elkaar te draaien als je uit liedjes als The Boatman, Nightclub, en The Oldest Of Sisters kunt kiezen, stuk voor stuk onvergelijkbaar onweerstaanbare, puntige grooves waarop het heerlijk collectief meedeinen was

En dat gebeurde dan ook. Een verademing op een nichefestival als Best kept Secret. Je weet dat je bij het beste optreden op een festival bent geweest als je nog voor zonsondergang tot dan toe volslagen onbekende medegangers zingend in de armen sluit.