Best Kept Secret 2015 - Oude glorie, puriteinse rootspop en spierballenrock

Beekse Bergen, Hilvarenbeek, 24 juni 2015

Best Kept Secret zit er weer op voor dit jaar. De naam van het festival gaat elke editie weer wat gedateerder klinken. En dat lijkt een positieve ontwikkeling. Afgelopen weekend bezochten circa vijfenveertigduizend mensen het idyllische terrein in Hilvarenbeek, waaronder naar verluidt toch zo een dertig procent uit België.

Gehoorde kritiek: leidt die hele zogenaamde food line-up en de overdadige aandacht voor het festival als totaalbelevenis niet teveel af van waar het in eerste instantie om zou moeten draaien – de muziek? We besloten daarom onze eigen broodjes te smeren, en nog kritischer dan voorgaande jaren op muzikale safari te gaan. Klassieke toptienlijstjes zijn onverbiddelijk. De volgende acts vonden we erg goed, maar nog net niet het beste dat we hoorden. Onze selectie van tien tot zes. 

10. The Libertines

Best Kept Secret 2015 zal de boeken ingaan als de editie van de oer-Britse headliners. In tegenstelling tot Noel Gallagher en Alt-J wisten de levende legendes van The Libertines ons op vrijdagavond wél te overtuigen en onze mening over hen te herzien. Wat het viertal op de mat legde klonk namelijk relatief strak en de lichtelijk homo-erotische performance van bloedbroeders Carl Barat en Pete Doherty was smullen geblazen. Er werd zowaar nog nieuw materiaal gespeeld ook.

De mythevorming rondom de band, die ooit kortstondig tot het Britse antwoord op The Strokes werd gebombardeerd, werd al een kwartier voor aanvang nieuw leven ingeblazen. Net als tijdens de doortocht in oktober, toen de groep Vorst Nationaal en de HMH aandeed, kon het publiek zijn nostalgische gram halen door middel van een videoprojectie van de band in oude (betere?) tijden. Ook was er een groot spandoek van de albumhoes van debuut 'Up The Bracket' opgehangen. We konden na afloop vaststellen dat het jarenlange wachten op de reünie van Barat en Doherty het inderdaad waard was geweest. Samen bleken ze tot meer in staat dan je op basis van de som der delen (twee junkies, een non-descripte bassist en een ondergewaardeerde drummer zonder flair) zou hebben verwacht.

Want hey, die liedjes, hè! Het rammelende Horror Show, het pijnlijke prijsnummer Can't Stand Me Now, en natuurlijk Time For Heroes – dat luidkeels door de vele aanwezige Engelsen mee werd gezongen en daarmee haast tot officieus volkslied werd verheven. Dat de band uiteindelijk ook nog met een nieuw nummer op de proppen kwam - het nogal dubieuze Woke Up Again - was eigenlijk niet eens nodig geweest.

9. Hookworms

Het was omstreeks kwart over negen zaterdagavond dat Best Kept Secret duidelijk zichtbaar zijn tol begon te eisen. Op het kleinste podium, FIVE, viel een jongen in het publiek flauw. Alle biosapjes en groentensoepjes ten spijt: tegen de heerlijk psychedelische, gruizige herrie van de Britse band Hookworms kon nu eenmaal niet iedereen op. De band aarzelde even, maar speelde na een paar minuten gewoon onverstoorbaar verder.

Leeds schijnt de laatste tijd wel een heerlijke stad te zijn om als muzikant aan de slag te gaan. Daar, in het noorden van Engeland, zagen gesofisticeerde indiepopbands als Adult Jazz en BKS-afsluiter Alt-J het levenslicht. Het vijftal Hookworms, dat door de band genomen meer aansluiting vindt bij groepen als Tame Impala en Wooden Shjips, deelde echter heel andere lakens uit.

Uit het optreden bleek dat de band thuis even goed naar Stereolab als naar pakweg The Fall had geluisterd, met de aantekening dat er van songs met een echte kop en staart eigenlijk geen spoor was. Een kniesoor die erop lette. Muzikale trips als On Leaving en single Radio Tokyo van album 'The Hum' kregen live een nog wat fellere uitvoering mee dan op plaat, en binnen de kortste keren stond iedereen weer instemmend met het hoofd te schudden.

8. Kevin Morby

We stipten het hier al eerder aan: het zou een moeilijke beslissing worden door wie we deze editie van Best Kept Secret zouden laten inluiden. De heetste punkband van het moment, METZ, lieten we uiteindelijk toch maar links liggen ten faveure van onze nieuwe, favoriete singer-songwriter. Die speelde een heel degelijk optreden, maar slaagde er op vrijdagmiddag jammer genoeg nog niet in iedereen mee te krijgen met zijn puriteinse rootspop.

Zelf had de band, die inmiddels is aangevuld met gitariste-bassiste Meg Duffy, er wél zichtbaar plezier in. Logisch ook: wat zou er heerlijker zijn dan een tournee van vijf weken beëindigen als openingsact van een festival als Best Kept Secret? Kregen ze The Jesus & Mary Chain er nog gratis bij ook! Meneer Morby had zich voor de gelegenheid in deftig wit cowboydenim gehesen. Feitelijk ongekend hoe atypisch maar volslagen natuurlijk deze man uit Brooklyn, New York met de muzikale erfenis van Memphis, Tenessee aan de haal is gegaan.

Het optreden bestond uit een adequate verdeling van de twee albums die Morby sinds 2014 onder eigen naam uitbracht. Geopend werd met het folky The Dead They Don't Come Back, afsluiter van zijn debuut 'Harlem River'. Met het openingsnummer van die plaat werd dan weer afgesloten: een swingend Miles Miles Miles, dat steeds van kleur en tempo verschoot en eindigde na een ouderwets zalige gitaarsolo.

Jammer alleen dat er plek was voor Parade noch The Ballad Of Arlo Jones, uitblinkers op de meest recente worp 'Still Life'. Vooral laatstgenoemde had met zijn uptempo ritme voor wat meer dynamiek in de set gezorgd. Nu bleven we ondanks een concert, waarop feitelijk niets was aan te merken, met de gedachte aan METZ enigszins op onze honger zitten. We werden in elk geval alvast benieuwd naar Morby's toekomstige wandel.

7. Reigning Sound 

Greg Cartwright was voor de wat beter ingevoerde muziekliefhebber al geen onbekende en won er zondagavond op de valreep nog wat zieltjes bij. Niet met de furieuze garagepunk van Oblivians, maar met zijn nieuwe band Reigning Sound. Nu ja, nieuw; ook Reigning Sound timmert inmiddels al ruim tien jaar aan de weg. Het leverde vorig jaar een uitstekend album op, 'Shattered', dat werd uitgegeven door het gerenommeerde platenlabel Merge.

Daar werd veel van gespeeld en dat was mooi. Voor gitaargeweld was er dit jaar toch al genoeg ruimte gemaakt op het affiche. De muziek, die Cartwright vanavond ten gehore bracht, was weliswaar opzwepend, maar paste eerder in het soulstraatje. Vooral de toetsenist van dienst, die qua uiterlijk overigens aardig wat weg had van een jonge Daniel Johnston, stal met zijn warme partijen de show. De groep joeg er in hoog tempo het ene na het andere gouden nummer doorheen. Zestien in totaal, als we goed telden.

We bedachten ons dat we al die tijd ten onrechte hadden aangenomen dat indiebands als Dr. Dog een unicum waren. Never Coming Home werd het lijflied voor hen, die nog niet naar bed wilden, óns lijflied. Konden we misschien niet nog een dagje aan dit feest toevoegen? Keiharde festivalwetten; ondanks de behaaglijke atmosfeer in THREE was na evenzoveel kwartieren de tijd gewoon op.

6. John Coffey

Zouden de vijf Utrechtse heren van John Coffey Guy Debords La sociéte du spectacle wel eens ter hand hebben genomen? Een week na het fameuze bierincident op Pinkpop, dat binnen de kortste keren wereldwijd meer dan twintig miljoen keer werd bekeken, was de spanning nergens zo te snijden als zaterdagmiddag in TWO. John Coffey is een happening. Als wij een festivaldirecteur waren, die op het laatste ogenblik nog een vervanger voor de Foo Fighters aan zou moeten trekken, dan wisten we het wel.

Vanzelfsprekend refereerde zanger David Achter de Molen aan het begin van het optreden zelf ook even aan zijn nieuw verkregen rocksterrenstatus: "Eerlijk zeggen: wie is hier om te kijken of ik nóg een biertje kan vangen?" Ironisch genoeg bleven alle nieuwe fans keurig in het gareel en bleek er van een substantieel hogere drankomzet geen sprake. Misschien toch een klein dompertje voor organisator Friendly Fire, dat ongetwijfeld had gehoopt op een happy hour.

O ja, en de muziek? Die kwam eerlijk gezegd ook vervaarlijk dicht in de buurt bij de spierballenrock van Dave Grohl en consorten. De band had vanmiddag ontegenzeggelijk profijt van de recente egoboost, en die adrenaline werd gedurende drie kwartier vakkundig over het publiek uitgesmeerd.