Best Kept Secret 2014 - Seks, drugs en rock-'n-roll

Beekse Bergen, Hilvarenbeek, Nederland, 24 juni 2014

Best Kept Secret in Hilvarenbeek, zo lieten we vorig jaar al doorschemeren, is ons nieuwe lievelingsfestival. Er is op het moment haast geen avontuurlijker, vriendelijker, om niet te zeggen idyllischer popevenement denkbaar. Ga maar na: de bands die er spelen mogen van de organisatie op safari. Het publiek sjokt op het gemak door het zand heen en weer tussen de vijf podia. Ondertussen is er de mogelijkheid tot pootjebaden of jezelf tegoed te doen aan biologische gehaktballen en wafels met Grand Marnier. De dure drankjes betaalden we met een chip aan ons polsbandje en wildplassen werd gereguleerd, maar nergens voelde je jezelf op Best Kept Secret een melkkoe. Dag twee stond in het teken van het klassieke adagium seks, drugs, en rock-'n-roll.

België was dit jaar eregast op het festival. Al enkele weken van tevoren werd aangekondigd dat de wedstrijd tussen de Rode Duivels en Rusland vertoond zou worden op het campingterrein. Het hele weekend liepen er mensen in tenue rond en zondagavond werden de fans gefeliciteerd met de overwinning door welwillende Hollanders. De muzikale bijdragen van de Belgen waren toen al achter de rug en Amatorski ging op zaterdagochtend met de eer van beste groep strijken.

Na een aantal jaren in de relatieve luwte te hebben geopereerd, is de groep met haar nieuwe album 'From Clay To Figures' stilletjes aan beginnen door te breken. Dat de groep op podium 2 mocht spelen ten koste van de enigszins vergelijkbare verstilde pop van het Nederlandse I Am Oak, die het moest doen op het veel kleinere podium 5, was een teken aan de wand. Amatorski is dan ook zienderogen gegroeid; niet qua geluid of gestalte – beiden oogden nog altijd even fragiel – maar in zelfvertrouwen en vastberadenheid. Niet voor niets besloot drummer Christophe Claeys onlangs Balthazar te verlaten om zich volledig op zijn andere band te richten. Ook dit optreden was er voor zijn jazzy partijen weer een belangrijke rol weggelegd.

Er werd vanzelfsprekend veel geput uit de jongste worp van het drietal, een muzikaal sprookjesboek  waarin de vleugel het gelukkig altijd weer wint van de dreigende subsonische bassen. Met Fading kwam er vlak voor het slot ook nog een oudje voorbij waarmee de vergelijking met Portishead nieuw leven in werd geblazen. De tent liep toen gek genoeg ook ineens wat voller. Zangeres Inne Eysermans deelde bij wijze van goedemorgen nog wat handkusjes uit. Die namen ze ons niet meer af.

Bij aanvang van het optreden van Moss op het hoofdpodium, een klein uurtje later, vroegen we ons even af of de groep soms een onuitgebracht nummer ten gehore bracht. Niets daarvan; al snel herkenden we de melodie als I Get Nervous, van de onvolprezen Amerikaanse indierockband Lower Dens. Het nummer, dat zijn weg naadloos vervolgde in Unilove, was een uitermate sterke opening – zeker op een festival als Best Kept Secret, waar het publiek doorgaans goed is ingevoerd. Verder viel toch vooral op hoe waanzinnig strak dit Nederlandse Radiohead altijd weer speelt. Het maniakale Spellbound, het mooi klein gehouden Slower End met drummer Finn Kruijning op synth, en natuurlijk She's Got A Secret, het gedoodverfde nummer voor de aftermovie van het festival. Jammer dat we iets eerder weg moesten; Mogwai stond immers al klaar op podium 2.

Zij maakten hun reputatie als weerzinwekkend harde band helemaal waar. Hoewel het naar ons idee aan het begin van hun optreden nog wel mee viel (een bonzend, opzwepend White Noise vormde een mooie tandem met het beheerste I'm Jim Morrison, I'm Dead), stond het gedeelte van het publiek dat de oordoppen thuis gelaten had onmiddellijk met de handen tegen het hoofd gedrukt. Jammer, want een beetje huiswerk had een enorm verschil gemaakt; wij zagen en hoorden eerst en vooral een band die opwindend is in haar ingetogenheid, soms zelfs op het preutse af.

Je kon Mogwai, tegenwoordig aangevuld met een violist, ook vandaag niet zomaar betichten van simpel effectbejag. Achter elk zorgvuldig opgebouwd nummer stak wel degelijk een visie. Hoewel 'Rave Tapes' een wat mindere plaat is, maakten How To Be A Werewolf en de klassieker Mogwai Fear Satan een hoop goed. De matinée werd afgesloten met het existentialistische beukwerk van We're No Here, maar een boel toeschouwers had het veld toen al geruimd.

Wij bleven echter liever nog even wachten op Wild Beasts, het flamboyante Engelse gezelschap dat met ‘Present Tense’ één van de betere popplaten van 2014 tot dusver uitbracht. Het snikhete weer hielp de band deze namiddag een handje mee in het creëren van de juiste atmosfeer. ‘Present Tense’ is een voor hun doen tamelijk geëngageerd en urgent album, maar de muziek van Wild Beasts klinkt eerst en vooral erotisch – dat was altijd al zo en vandaag niet minder. Een nummer als A Simple Beautiful Truth? De dubbelzinnigheid droop er vanaf. Hooting & Howling, Bed Of Nails; idem dito.

Achter de onstuimige indiepop van de band, die overigens geweldig werd uitgemixt door de klankman van dienst, ging echter meer schuil dan louter seksueel verlangen. Het betrof hier een stel begenadigde muzikanten. Met name de wijze waarop de drummer steeds weer conga's de muziek wist binnen te smokkelen was een applausje waard. Om het niet te hebben over de prachtige falset van frontman Hayden Thorpe, die in combinatie met de bariton van Tom Fleming alleen maar buitenaardser klonk. Ze hielpen elkaar uit de brand tijdens het dreigende Wanderlust. Enige minpuntje: liedjes klein houden behoorde duidelijk niet tot het takenpakket van Wild Beasts. We waren blij dat we na de zinderende afsluiter All The King's Men eindelijk weer even rustig konden ademhalen.

Ondertussen hadden we graag even uitgelegd gekregen wat een non-descript figuur als Miles Kane op een hoofdpodium te zoeken had. Maar dit terzijde. Een voortreffelijke portie rendang (Aziatisch gercht n.v.d.r)  later schoven we aan bij The War On Drugs, ongetwijfeld de meest spraakmakende band van de afgelopen maanden. En een atypische, want zelden hoorden we een album dat zo uitblonk in een gebrek aan spanningsbogen. 'Lost In The Dream'; zou de hit Red Eyes er niet opstaan, wat bleef er dan over? De band liet haar instrumenten spreken tijdens het ironisch getitelde Under The Pressure: een even oeverloos als verslavend soort new wave, gecombineerd met – daar was hij weer – flinke invloeden Springsteen, bedwelmden het veld van voor naar achter. We noemden het bosswave en gingen er maar eens bij liggen. De muziek schreeuwde er immers om.

We overpeinsden de zaak nog eens. Was The War On Drugs misschien de nieuwe Moby, die vijftien jaar geleden met 'Play' een revolutie ontketende in het salonfähig maken van kietelende, maar o zo nietszeggende lounge? Tijdens het onverwoestbare Red Eyes moesten we deze gedachte al snel uit ons hoofd zetten. Tegen de pittoreske ondergaande zon, daar aan het meer, was er simpelweg geen toepasselijker band op mainstage denkbaar.