Best Kept Secret 2014 - Hier met die erfenis!

Beekse Bergen, Hilvarenbeek, Nederland, 24 juni 2014

Best Kept Secret in Hilvarenbeek, zo lieten we vorig jaar al doorschemeren, is ons nieuwe lievelingsfestival. Er is op het moment haast geen avontuurlijker, vriendelijker, om niet te zeggen idyllischer popevenement denkbaar. Ga maar na: de bands die er spelen mogen van de organisatie op safari. Het publiek sjokt op het gemak door het zand heen en weer tussen de vijf podia. Ondertussen is er de mogelijkheid tot pootjebaden of jezelf tegoed te doen aan biologische gehaktballen en wafels met Grand Marnier. De dure drankjes betaalden we met een chip aan ons polsbandje en wildplassen werd gereguleerd, maar nergens voelde je jezelf op Best Kept Secret een melkkoe. Op de openingsdag sloeg de balans tussen oud en nieuw jammer genoeg wat door; het was veelal aan het Amerikaanse establishment te danken dat we de avond met een glimlach afsloten.  

We checkten om half vijf 's middags in voor Daryll-Ann, de herenigde Nederlandse band die ons weekend feestelijk in zou gaan luiden. We bleken al snel één van de relatief weinigen; het veld voor het hoofdpodium was maar mondjesmaat vol gelopen en dan met name met dertigplussers en collega-popjournalisten. Het zou wat! De dromerige, ambachelijke popliedjes van Paulusma en de zijnen gingen erin als zoete koek.

De speellijst stond min of meer al vast sinds de doortocht, die het vijftal eerder dit jaar langs het clubcircuit maakte. Elk album kwam dus weer aan bod, maar het meeste werk op deze ingekorte setlist was afkomstig van de bij fans en critici o zo populaire platen 'Daryll-Ann Weeps' en 'Happy Traum'. Veel harmonieuzer dan de de typische koortjes tussen Jelle Paulusma en Anne Soldaat zou het dit weekend in de Benelux niet worden. Eens te meer was het eeuwig zonde dat het geluid pakweg het hele eerste half uur behoorlijk te wensen overliet. De band had zo onmiskenbaar meer mensen naar voren kunnen trekken. Hoogtepunten: een vlammende, strakke uitvoering van radiohit Stay en een prachtig ingetogen Friends.

Wat Peter Matthew Bauer aansluitend liet horen op podium 3 loog er ook niet om. De beste man presenteerde er voor het eerst 'Liberation', dat precies afgelopen weekeinde werd uitgegeven door Mexican Summer. We wisten al dat Bauer middels dat album zijn ex-bandmaatje Leithauser van The Walkmen naar de kroon stak, maar dat het live zo zou overtuigen, hadden we toch niet verwacht. Wilde de voormalig bassist/toetsenist op plaat hier en daar nog door de mand vallen als Springsteen-simulant, live kwamen zijn songs een stuk beter uit de verf. Niet in de laatste plaats door de geöliede, fel spelende band, die werd gecompleteerd door twee knappe achtergrondzangeressen. Tja, het oog wil tenslotte ook wat.

Bauer werd erdoor in staat gesteld zich te profileren als echte frontman, wat hem goed af ging. Zijn stem en gitaarspel waren prima in songs als I Was Born In An Ashram en Shiva The Destroyer, maar het exotische, swingende titelnummer stak erboven uit. Het heeft Bauer zichtbaar goed gedaan zijn eigen pad te volgen.

Jaakko Eino Kalevi gaf ons even later een demonstratie van zijn nieuwe kleren (op het eerste gezicht leek het een trenchcoat). Wat de onuitgewerkte songs van deze Finse trambestuurder zo bijzonder maakte om dusdanig gehyped te worden, was niet echt duidelijk. Eén cover van Blondie kon deze kitscherige, visueel weinig spectaculaire parade van liftmuziek niet redden. De keizer had afgedaan.

Hoog tijd voor de immer stijlvol geklede heren van Interpol, die momenteel op tournee zijn ter aankondiging van hun aanstaande album ‘El Pintor’. Dat er wat nieuwe nummers aan bod zouden komen was op voorhand wel duidelijk. Niet voor niets prijkte de hoes van de nieuwe plaat op de banier achter de bandleden. De keuze om tegen dat decor de geflopte albums 'Our Love To Admire' (2007) en 'Interpol' (2010) dan ook maar meteen geheel over te slaan hadden we echter niet zien aankomen. Het leverde een mengeling van gevoelens op: moesten we nu blij zijn met de uitgestoken hand aan de fans of deze publieksmenners juist met argusogen bekijken? Het was een intern conflict waar we in eerste instantie niet helemaal uitkwamen.

Tijdens PDA hakten we de knoop door. Het drietal nieuwe nummers - in het bijzonder de midtempo geluidsmuur van My Desire - was toen al goed in de smaak gevallen. De geweldige opbouw en het krachtige staccato gitaarspel van Daniel Kessler trokken ons over de streep om maar gewoon te genieten van de ooit retro, maar nu vooral tijdloos klinkende postpunk. Alleen een beetje jammer dat Narc ook op de setlist prijkte; altijd al een middenmoter geweest.

Afgesloten werd deze eerste dag door Pixies. En dat deden de Amerikanen met verve. Een beetje hetzelfde verhaal als met Interpol. Het moge bekend zijn dat de iconische groep uit Boston onlangs een draak van een album heeft uigebracht dat terecht werd neergesabeld door de pers – hetzelfde journaille dat de band eerst nog verweet al sinds 2004 te teren op nostalgie. Lang leek het erop dat er van 'Indie Cindy' niets gespeeld zou worden vanavond. En dan had iedereen zich daar vast schouderophalend bij neergelegd.

Toch was de show meer dan een routineklus waarin met oude hits werd gejongleerd. Voor Frank Black, die nog altijd een indrukwekkende oerschreeuw in huis heeft, leek er warempel iets op het spel te staan. Was het de wrok over het definitieve vaarwel van zijn compagnon Kim Deal (die overigens  uitstekend vervangen werd door Paz Lechantin)? Hoe het ook zij, songs als Velouria, Gouge Away, Crackity Jones en Debaser werden op het publiek afgevuurd met het mes tussen de tanden, de enige juiste wijze.

Afgemat en moegestreden door dit onverwachte maar onbetwiste hoogtepunt trokken we daarna richting camping.