Best Kept Secret 2013 - Glorieus Gemenebest

Beekse Bergen, Hilvarenbeek, 25 juni 2013

Wat hebben we ons geamuseerd op Best Kept Secret, het alternatieve muziekfestival dat dit jaar op Safaripark Beekse Bergen haar eerste editie beleefde. Wilde dieren troffen we nauwelijks aan – op enkele muggen, spinnen en een eenzaam kevertje na. Oosterscheldekreeft was er, in tegenstelling tot eerdere berichtgeving, helaas ook niet te vinden. Maar oorwurmen waren er genoeg, en dat bleek de grootste luxe die we ons konden wensen. Best Kept Secret is een sprookje voor muziekliefhebbers. Het sympathiek festival zal volgend jaar met recht veel eerder uitverkopen dan enkele dagen voor aanvang.  

Verdeeld over drie dagen en evenveel podia konden we op Best Kept Secret in totaal kiezen uit negenenvijftig bands. Opvallend en typerend voor de goede sfeer was dat er dagelijks op elk van de podia wel een festivalhoogtepunt te vieren was. Het programma was dus over de hele lijn zeer nauwkeurig samengesteld.  Podium nummer vier, dat vooraf niet was aangekondigd maar gaandeweg het festival steeds beter bekend kwam te staan als de zogenaamde snoepjestent, bleef voor ons echter een heus bewaard geheim. We schijnen er memorabele dj-sets van Mozes & The Firstborn, Black Lips en Gijsbert Kamer te hebben gemist. Dat moest dan maar.

Op vrijdag lieten we onze spitsen afbijten door Swim Deep in “2”, dat functioneerde als marquee. De Britten waren tot voor kort vooral bekend van een handvol singles, maar afgelopen maand brachten ze hun debuut uit. Omdat we die nog niet opgelegd hadden, werd deze namiddag voor een groot deel van hun veertig minuten durende set dan ook gevuld met onbekend werk. Maar onbekend is relatief wanneer je tijdloze britpop ten gehore brengt, ook al noem je die zelf beach grunge. De band oogt nog behoorlijk jong en speelde lekker nonchalant, zonder solo's of poespas, maar niet altijd even strak. Het is ze vergeven, want singles als Honey en Red Lips deden hun werk en de cover van Cyndi Lauper was een serieuze swinger. Zanger Austin Williams moest zich tien minuten voor het einde van het optreden echter toch achter de oren hebben gekrabd toen hij zag dat zijn aansporing, om vooral niets van The Maccabees te missen door een groot deel van het publiek onmiddellijk ter harte werd genomen.

Daar aangekomen blijkt al direct dat dit advies van Williams gegrond is. Hij is bovendien niet de enige die zijn vrienden naar het hoofdpodium gesommeerd heeft. Het is dan ook meer dan terecht dat The Maccabees op mainstage stonden, want hun stemmige popsongs zijn door de jaren heen schromelijk ondergewaardeerd, maar alleen maar beter en gesofisticeerder geworden. Het was fijn om te zien dat ook het massaal uitgetrokken publiek daar nu achter kon komen. De liedjes van de vijf Londenaren verschieten voortdurend van kleur, tempo en melodie, en het grote gebaar werd tijdens uitschieters als X-Ray, Love You Better  en Pelican niet geschuwd. Op deze eerste dag, waarop Groot-Brittanië sowieso haar ferme stempel drukte, waren The Maccabees de spannendste headliner.

Surfer Blood was de enige Amerikaanse band die we vandaag te zien en horen kregen. Het viertal uit Florida tapte uit een punkrockvaatje dat ons bij vlagen deed denken aan Green Day en Weezer. De muziek is aardig, maar bij ondergetekenden was er vooral vreugde over het gegeven dat het, ondanks de vele onheilspellende wolken, nog altijd niet regende. Tijdens Take It Easy, ver weg in de set, wist de band ons dan eindelijk toch werkelijk te boeien. De frontman van dienst besloot zijn favoriete nummer maar gelijk in het publiek te gaan zingen; 'Second verse, please!' deelde hij zijn bandleden koeltjes mede. Een aardige geste, maar over de hele lijn weinig opzienbarend.

Verbluft waren we wel wanneer Bloc Party even later op het hoofdpodium haar opwachting maakte. Wat bleek? Smaakmaker Matt Tong was er niet bij achter de kit, maar werd vervangen door een nieuwe drumster. Ze deed wat ze kan, en ze kan veel, maar het is toch curieus voor een band die op tournee is met een album als Four, waarop Bloc Party haar zelfverklaarde comeback als hechte, solide groep leek te vieren. De setlist leed er hoe dan ook niet onder want van alle albums kwamen de prijsnummers aan bod. We hoorden Positive Tension, maar ook Octopus, Waiting For The 7.18 en One More Chance voorbij komen. En er werd zelfs nieuw werk gespeeld, wat enigszins curieus is voor een band die binnenkort weer een pauze inlast. Enfin, ondanks alle verwarring en het af en toe een tikkeltje valse geluid speelde Bloc Party een genietbare set, waarvan Flux en Helicopter de waardig dansbare afsluiters vormden.

Even later bleek het bij Fuck Buttons naar ons idee opvallend rustig. Dat had natuurlijk alles te maken met de absorberende werking van Arctic Monkeys. Toch hadden we het idee dat de heren uit Bristol (die wat ons betreft nog niet afgestreept hoeven te worden als mogelijke geestelijk vaders van Burial, maar dit terzijde) beter kunnen. Diametraal tegenover elkaar en gescheiden door slechts een gigantische discobol werkte het duo een set af van rollende bassen, opzwepende beats en uitdagende sounscapes. Er is een nieuw album in aantocht, maar vanavond sloeg het oudere werk de klok. Surf Solar is weliswaar bezwerend, maar van een echte trip was geen sprake. Daarvoor had de band wat ons betreft nog net iets later op het programma moeten staan.

Maar dit was een luxueus festival. De mensen sliepen hier graag goed en christelijk. Op naar dag twee dan maar!