Ben Weaver - Anything with words

Beursschouwburg, Brussel, 8 november 2008

Niet dat dit een gemis was, want in alle muzikale eenvoud die Weaver en zijn band tentoon stelden, kwamen zijn teksten, de ware kracht van de nummers van de Amerikaan, meer naar voren. Weaver is een hedendaagse bard, die zijn verhalen probeert te slijten aan iedereen die ze wil horen. Verhalen die hij put uit de eeuwige droefenis die rondzwerft op onze wereld: verloren liefdes, verraad, overspel, dood. Vertellingen die verwant zijn met het vroege werk van Tom Waits, maar die evenzeer de gelijkenis met Eels doorstaan. Waar die laatste echter zijn spinsels verpakt in kolder en komedie, weet Weaver zijn poëzie te verpakken in een schijnbaar doordeweekse rockband. Soms dreigde het concert ook te verwateren tot een doorsnee rockconcert, maar Weaver wist vaak genoeg subtiliteit te leggen in zijn nummers om de tekstuele twist goed te laten doordringen. Wanneer de gitaar even scheurde, toonde Weaver een schalkse grijns richting publiek, om enkele tellen later alweer dromerig voor zich uit te staren.  De setlist bestond vooral uit nummers uit het nieuwe ?The Ax in the Oak? en uit voorganger ?Paper Sky?, waar de hoogtepunten op plaat ook live weer wisten te overtuigen. Het aan Bukowski schatplichtige Anything With Words mocht het optreden openen, en ook Wings as Knives klonkt nog altijd even scherp als voorheen. Maar het mocht ook vrolijker: Pretty Girl is een ode aan de avondwandeling met dat ene meisje. Zo kregen we zelfs de vrolijke Frans in Ben Weaver te zien ? weliswaar met de nodige referenties aan de zatlappen in de bars die hij passeert. Toch bleven de nummers waarin Weaver zijn fileermes bovenhaalt en het kleinmenselijke leed dissecteert, het meest beklijven. 40 Watt Bulb, of hoe ook een gloeilamp voor de blues kan zorgen, kwam nog te vroeg om volledig door te dringen, maar wanneer Weaver Ragged Words bovenhaalde, voelde je de kerven in de ziel van deze jonge oude man. Ben Weaver is een van die zeldzame muzikanten die de muziek ondergeschikt stelt aan de verhalen die hij wil vertellen. Een gedurfde keuze, die gezien de geringe publieke belangstelling misschien niet vol te houden is. Hopelijk, zowel voor Weaver als voor ons, keert het tij nog.

Zes platen heeft Ben Weaver ondertussen op zijn conto staan, waarin hij evolueerde van your next americana-thing naar een poëet die zijn kleine verhaaltjes omlijst met intieme arrangementen, waarin naast gitaar, piano en banjo ook cello?s en zachte elektronica een plaats krijgen. In Brussel opteerde Weaver echter voor het klassieke trio gitaar ? bas ? drums, en verontschuldigde hij zich schoorvoetend dat zijn piano het begeven had tijdens deze tournee.

Niet dat dit een gemis was, want in alle muzikale eenvoud die Weaver en zijn band tentoon stelden, kwamen zijn teksten, de ware kracht van de nummers van de Amerikaan, meer naar voren. Weaver is een hedendaagse bard, die zijn verhalen probeert te slijten aan iedereen die ze wil horen. Verhalen die hij put uit de eeuwige droefenis die rondzwerft op onze wereld: verloren liefdes, verraad, overspel, dood. Vertellingen die verwant zijn met het vroege werk van Tom Waits, maar die evenzeer de gelijkenis met Eels doorstaan. Waar die laatste echter zijn spinsels verpakt in kolder en komedie, weet Weaver zijn poëzie te verpakken in een schijnbaar doordeweekse rockband.

Soms dreigde het concert ook te verwateren tot een doorsnee rockconcert, maar Weaver wist vaak genoeg subtiliteit te leggen in zijn nummers om de tekstuele twist goed te laten doordringen. Wanneer de gitaar even scheurde, toonde Weaver een schalkse grijns richting publiek, om enkele tellen later alweer dromerig voor zich uit te staren. 

De setlist bestond vooral uit nummers uit het nieuwe ?The Ax in the Oak? en uit voorganger ?Paper Sky?, waar de hoogtepunten op plaat ook live weer wisten te overtuigen. Het aan Bukowski schatplichtige Anything With Words mocht het optreden openen, en ook Wings as Knives klonkt nog altijd even scherp als voorheen. Maar het mocht ook vrolijker: Pretty Girl is een ode aan de avondwandeling met dat ene meisje. Zo kregen we zelfs de vrolijke Frans in Ben Weaver te zien ? weliswaar met de nodige referenties aan de zatlappen in de bars die hij passeert.

Toch bleven de nummers waarin Weaver zijn fileermes bovenhaalt en het kleinmenselijke leed dissecteert, het meest beklijven. 40 Watt Bulb, of hoe ook een gloeilamp voor de blues kan zorgen, kwam nog te vroeg om volledig door te dringen, maar wanneer Weaver Ragged Words bovenhaalde, voelde je de kerven in de ziel van deze jonge oude man.

Ben Weaver is een van die zeldzame muzikanten die de muziek ondergeschikt stelt aan de verhalen die hij wil vertellen. Een gedurfde keuze, die gezien de geringe publieke belangstelling misschien niet vol te houden is. Hopelijk, zowel voor Weaver als voor ons, keert het tij nog.

Zes platen heeft Ben Weaver ondertussen op zijn conto staan, waarin hij evolueerde van your next americana-thing naar een poëet die zijn kleine verhaaltjes omlijst met intieme arrangementen, waarin naast gitaar, piano en banjo ook cello?s en zachte elektronica een plaats krijgen. In Brussel opteerde Weaver echter voor het klassieke trio gitaar ? bas ? drums, en verontschuldigde hij zich schoorvoetend dat zijn piano het begeven had tijdens deze tournee.

Niet dat dit een gemis was, want in alle muzikale eenvoud die Weaver en zijn band tentoon stelden, kwamen zijn teksten, de ware kracht van de nummers van de Amerikaan, meer naar voren. Weaver is een hedendaagse bard, die zijn verhalen probeert te slijten aan iedereen die ze wil horen. Verhalen die hij put uit de eeuwige droefenis die rondzwerft op onze wereld: verloren liefdes, verraad, overspel, dood. Vertellingen die verwant zijn met het vroege werk van Tom Waits, maar die evenzeer de gelijkenis met Eels doorstaan. Waar die laatste echter zijn spinsels verpakt in kolder en komedie, weet Weaver zijn poëzie te verpakken in een schijnbaar doordeweekse rockband.

Soms dreigde het concert ook te verwateren tot een doorsnee rockconcert, maar Weaver wist vaak genoeg subtiliteit te leggen in zijn nummers om de tekstuele twist goed te laten doordringen. Wanneer de gitaar even scheurde, toonde Weaver een schalkse grijns richting publiek, om enkele tellen later alweer dromerig voor zich uit te staren. 

De setlist bestond vooral uit nummers uit het nieuwe ?The Ax in the Oak? en uit voorganger ?Paper Sky?, waar de hoogtepunten op plaat ook live weer wisten te overtuigen. Het aan Bukowski schatplichtige Anything With Words mocht het optreden openen, en ook Wings as Knives klonkt nog altijd even scherp als voorheen. Maar het mocht ook vrolijker: Pretty Girl is een ode aan de avondwandeling met dat ene meisje. Zo kregen we zelfs de vrolijke Frans in Ben Weaver te zien ? weliswaar met de nodige referenties aan de zatlappen in de bars die hij passeert.

Toch bleven de nummers waarin Weaver zijn fileermes bovenhaalt en het kleinmenselijke leed dissecteert, het meest beklijven. 40 Watt Bulb, of hoe ook een gloeilamp voor de blues kan zorgen, kwam nog te vroeg om volledig door te dringen, maar wanneer Weaver Ragged Words bovenhaalde, voelde je de kerven in de ziel van deze jonge oude man.

Ben Weaver is een van die zeldzame muzikanten die de muziek ondergeschikt stelt aan de verhalen die hij wil vertellen. Een gedurfde keuze, die gezien de geringe publieke belangstelling misschien niet vol te houden is. Hopelijk, zowel voor Weaver als voor ons, keert het tij nog.

Zes platen heeft Ben Weaver ondertussen op zijn conto staan, waarin hij evolueerde van your next americana-thing naar een poëet die zijn kleine verhaaltjes omlijst met intieme arrangementen, waarin naast gitaar, piano en banjo ook cello’s en zachte elektronica een plaats krijgen. In Brussel opteerde Weaver echter voor het klassieke trio gitaar – bas – drums, en verontschuldigde hij zich schoorvoetend dat zijn piano het begeven had tijdens deze tournee.

Niet dat dit een gemis was, want in alle muzikale eenvoud die Weaver en zijn band tentoon stelden, kwamen zijn teksten, de ware kracht van de nummers van de Amerikaan, meer naar voren. Weaver is een hedendaagse bard, die zijn verhalen probeert te slijten aan iedereen die ze wil horen. Verhalen die hij put uit de eeuwige droefenis die rondzwerft op onze wereld: verloren liefdes, verraad, overspel, dood. Vertellingen die verwant zijn met het vroege werk van Tom Waits, maar die evenzeer de gelijkenis met Eels doorstaan. Waar die laatste echter zijn spinsels verpakt in kolder en komedie, weet Weaver zijn poëzie te verpakken in een schijnbaar doordeweekse rockband.

Soms dreigde het concert ook te verwateren tot een doorsnee rockconcert, maar Weaver wist vaak genoeg subtiliteit te leggen in zijn nummers om de tekstuele twist goed te laten doordringen. Wanneer de gitaar even scheurde, toonde Weaver een schalkse grijns richting publiek, om enkele tellen later alweer dromerig voor zich uit te staren.

De setlist bestond vooral uit nummers uit het nieuwe ‘The Ax in the Oak’ en uit voorganger ‘Paper Sky’, waar de hoogtepunten op plaat ook live weer wisten te overtuigen. Het aan Bukowski schatplichtige Anything With Words mocht het optreden openen, en ook Wings as Knives klonkt nog altijd even scherp als voorheen. Maar het mocht ook vrolijker: Pretty Girl is een ode aan de avondwandeling met dat ene meisje. Zo kregen we zelfs de vrolijke Frans in Ben Weaver te zien – weliswaar met de nodige referenties aan de zatlappen in de bars die hij passeert.

Toch bleven de nummers waarin Weaver zijn fileermes bovenhaalt en het kleinmenselijke leed dissecteert, het meest beklijven. 40 Watt Bulb, of hoe ook een gloeilamp voor de blues kan zorgen, kwam nog te vroeg om volledig door te dringen, maar wanneer Weaver Ragged Words bovenhaalde, voelde je de kerven in de ziel van deze jonge oude man.

Ben Weaver is een van die zeldzame muzikanten die de muziek ondergeschikt stelt aan de verhalen die hij wil vertellen. Een gedurfde keuze, die gezien de geringe publieke belangstelling misschien niet vol te houden is. Hopelijk, zowel voor Weaver als voor ons, keert het tij nog.