Ben Kweller + The John Henry Orchestra - Pop Pur Sang

Trix, Borgerhout (Antwerpen), 18 mei 2009

Ooit verklaarde Courtney Love hem haar liefde en ging Evan Dando op de knieën voor hem. Behalve een eeuwige babyface en catchy melodieën blijft er van het tienersterretje, dat Ben Kweller in de postgrungeperiode was, niet veel meer over. Hij is zevenentwintig ondertussen, vader van een zoontje van drie en hij volgt nog altijd zijn eigen neus in de popmuziek. In de Trix in Antwerpen kwam hij zijn vierde studioalbum ‘Changing Horses’ voorstellen. Het was meteen ook zijn vuurdoop voor een Belgisch publiek.

Voorprogramma The John Henry Orchestra was een tweemanscoverband die alle mogelijke bluesclichés in hun sound wisten te verzamelen. Goede muzikanten, daar niet van. Maar waar zaten ze met hun hoofd toen ze dachten: “Hey, laten we rockklassiekers coveren en er een bluesversie van maken!” en dat dan ook nog een goed idee vonden? Na Personal Jesus, On The Road Again en enkele nummers van U2 besloten we wijselijk dat het aangenamer toeven was op het terras van de Trix.

Ben Kweller had een offday en deed weinig moeite om dat te verbergen. Gelukkig was dat (bijna) niet aan zijn muziek te horen. Dat kwam grotendeels omdat hij een fantastische band had meegebracht. Al vanaf het allereerste nummer, de heerlijke countrypop van Fight, zat het goed met de sound en met de sfeer. Iedereen werd vrolijk van de mooie samenzang van de band, behalve Kweller zelf.

De singer-songwriter mocht echter al snel ondervinden dat hij met een bijzonder enthousiast en hardnekkig publiek te maken had. Elk liedje werd warm onthaald en woord voor woord meegezongen. Toen iemand om het zoveelste obscure verzoeknummer riep, won zijn trots het dan toch eindelijk van zijn humeur. “I can’t believe you know all those songs.”, kwam er met een klein stemmetje uit.

Door het succes en de verzoeknummers speelden Kweller en zijn muzikanten uiteindelijk veel meer liedjes dan gepland. Dit zorgde voor leuke verrassingen als een minihiphopimprovisatie, My Appartment, I Need You Back en een cover van het afschuwelijke Beach-Boysnummer Cocomo (Denk aan de film ‘Cocktail’ en huiver). Jammer genoeg verloor de set hierdoor ook een beetje zijn evenwicht en samenhang. Een kleinigheid als je weet wat voor een heerlijke muziekavond het was.