Ben Howard - A retrospective tour - Vakmanschap zonder randjes
Vorst Nationaal, 7 november 2024
Begin jaren 2010 zat de alternatieve muziekscene op een berg singer-songwriters die hun best deden om het label "indie" op zich geplakt te krijgen. Gewapend met een akoestische gitaar of een krakende piano, bezongen ze met breekbare stem stukgelopen relaties, je plaats vinden in de wereld of andere coming-of-age-onderwerpen. Het merendeel van die singer-songrwiters heeft ons nooit weten te raken. En zelfs Ben Howard viel tot aan de tweede plaat onder die omschrijving. Was het niet dat hij bij ‘I Forget Where We Were’ de sound radicaal omgooide en met behulp van effectpedalen ambient- en postrockinvloeden in de songs liet weerklinken. Nadien zou blijken dat de Brit het album als blauwdruk voor de verdere carrière beschouwde en daarmee ver weg bleef van de oude soortgenoten. Dit jaar blaast het album tien kaarsjes uit: het ideale moment om dat kantelpunt nog eens in de kijker te zetten.
Een blik op voorgaande setlists had onze hoop op een chronologische renditie al weggenomen. Al was er die toch nog even, toen Ben Howard de eerste akkoorden van Small Things aansloeg. De sound van zijn akoestische gitaar in een walm van echo en delay-pedalen deed, net als een decennium geleden in onze tienerkamer, de aarde even onder onze voeten wegzakken. Binnenkomer.
We horen het u al denken: echo en delay-pedalen in Vorst Nationaal, dat is vragen om problemen. Toch willen we meteen bloemen gooien richting de geluidstechnicus van dienst. Wie in de beruchte bunker van Brussel zo’n details weet te brengen, is een absolute vakman. Over absolute vakmannen gesproken: Howard mag niet enkel de crew bedanken, ook de bandleden lieten opnieuw horen uit welk hout ze zijn gesneden. Voor deze tour is de band zelfs aangevuld met twee blazers. En wat een meerwaarde bleken zij te zijn. Zo brachten ze onder meer bij Rivers In Your Mouth de melodie tot leven in een subtiele, maar betoverende intro.
Tussen de klassiekers door kregen we ook nog deep cut The Burren uit de 'IFWWW'-periode. De diehardfans in onze buurt waren extatisch, maar voor ons had het optreden tegen die tijd toch last gekregen van het Howard-dipje. We zagen de man nu al enkele keren aan het werk en het is iets waar we nooit de vinger op kunnen leggen. Het ontbreekt hem soms een beetje aan spanning, bij gebrek aan een beter woord. Het vakmanschap blijft overeind, maar de rauwe randjes, die een optreden uniek maken, zijn schaars.
Gelukkig waren die randjes wel aanwezig toen hij Oats In The Water inzette. De snijdende riff weerklonk door Vorst en buurgemeenten en zette het begin in van een bijzonder sterk slot. How Are You Feeling haalde destijds niet de plaat, maar werd gelukkig wel uit de koelkast gehaald voor deze verjaardagseditie. De studio-versie drijft op het typerende geluid van 'IFWWW', maar heeft live een groter gevoel van urgentie en ruwheid. Opnieuw het geluid dat we doorheen de avond ietwat hadden gemist.
Alsof Howard ons van het tegendeel wou overtuigen, volgde daarop volgde een acht minuten durend orgelpunt dat End Of The Affair heet. Wanneer Howard halverwege de snaren als percussie begon te gebruiken, groeide het kippenvel op onze armen (eindelijk) aanzienlijk. Wie nadien nog vlotjes All Is Harmed Now uit de mouwen kan schudden, is een grootmeester. De krop in onze keel was uiteindelijk meer dan terecht.
Een prachtige versie van Days Of Lantana - exclusief met pianobegeleiding - en titeltrack/culthit I Forget Where We Were waren de uitsmijters van de avond, waarop een minutenlang applaus volgende en de aanwezigen weer opgeladen en tevreden de koude novembernacht konden trotseren.
"Was het uiteindelijk dan toch een onvergetelijk optreden?" horen we u denken. Wel nee, zoals eerder beschreven, misten wij de charme van het van A tot Z brengen van de plaat en was het Howard-dipje ook nu weer spelbreker van de avond. Er werden heel wat slagen uitgedeeld, we wankelden enkele ogenblikken op de voeten, maar we bleven overeind. Howard won uiteindelijk wel op punten van de jury, maar het ontbrak hem net aan die ene welgemikte punch om ons uitgeteld tegen de vlakte te krijgen.