Ben Howard - Donkere topper
Koninklijk Circus, Brussel, 20 december 2014
Ben Howard zijn passage in het Koninlijk Circus staat met dikke stift genoteerd in onze top vijf van beste optredens uit 2012. En onze vrouwelijke collega’s hebben er stiekem zelfs wat hartjes bijgetekend. Geen wonder ook als je überschijf 'Every Kingdom' in je vingers zitten hebt. Maar de voorstelling van het nieuwe album 'I Forget Where We Were' bleek toch een moelijker brok om door te slikken.
Ja er stonden nog steeds hopen gillende tienermeisjes op het middenplein, smachtend naar een greintje aandacht van de Britse surferboy. Ja Vorst Nationaal was helemaal uitverkocht. Ja er waren zelfs enkele bekende koppen "vanop den televies". Maar nee, Ben Howard had geen zin in crowdpleasing. Zijn optreden in Norwich vorige week was nochtans al een waarschuwing. Howard sprak luidop uit dat hij hits spelen saai vindt en noemde zijn publiek meteen ook een troep “cunts.”
Dat we dus geen avondje vol happy bindteksten en tophits moesten verwachten werd al heel snel duidelijk. Met het licht van een gigantische spot in de rug opende Howard met Conrad, een behoorlijk donker nummer van het nieuwe album. De toon was meteen gezet.
Een bijzonder melancholische, bittere toon, die op 'Every Kingdom' al sluimerde, maar op de nieuwe 'I Forget Where We Were' helemaal de overmacht krijgt. Via een heel sterk In Dreams, een bijzonder intens Small Things en het gestoord psychedelische End of the Affair nam Howard ons mee voor een rondleiding door de donkerste krochten van zijn ziel. Met de gitaar nog steeds als het centrale instrument, hoewel nu vooral de elektrische versie.
Zij die alleen gekomen waren om de klassiekers van het eerste album te absorberen, moesten tevreden zijn met The Fear, Black Flies en Oats in the Water. Dus geen Only Love, Keep Your Heads Up of Esmeralda.
Ben Howard heeft duidelijk gekozen voor de moeilijke weg, waarbij hij muziek vooral als een expressiemiddel ziet. Hij wil niet de entertainer zijn die zoveel singer-songwriters tegenwoordig wel nastreven, maar een introverte muzikant die via zijn getokkel en krachtige stem het verhaal van de demonen in zijn hoofd wil vertellen.
En net daarom was het geen gemakkelijk optreden. Niet iedereen kan volgen in die verhalen. Verklaart ook meteen de gemengde reacties achteraf bij het volk. Muzikaal was het bij momenten fantastisch - geen evidentie in Vorst Nationaa l- en het nieuwe album is een topper. Maar naar performance toe was het te somber. Te donker. Abrupt onderbroken door het plotse aanfloepen van de zaallichten. Geen bisnummers, amper bindtekst en visuals waar meer mee kon gedaan worden.