Ben Harper & The Innocent Criminals - Alle wegen leiden naar Vorst
Vorst Nationaal, Brussel, 26 maart 2009
Dat 'Both Sides of The Gun', het zesde studio-album van Ben Harper geen onverdeeld succes is geworden konden we u reeds in recensie 759 meegeven. We zouden onszelf niet meer herkennen echter, mochten we de man live ook maar platjes vinden. Dáárvoor zagen we hem en z’n Onschuldige Onverlaten maar al te dikwijls magistraal staan wezen op een podium. Deze zomer in Werchter nog, bijvoorbeeld. Of hun concert van een drietal jaren geleden, ook in Vorst toen, dat nog steeds diep in ons liederlijk geheugen gegrift staat.
Onder de hemelse klanken van Nick Drake’s Pink Moon (op tape door de speakers) betrad de olijke bende de bühne. Alras mixten ze Drake met With my own two hands, een sfeermaker die meteen de toon zette voor een zwoele avond. Enkele nummers van de nieuwste plaat later werd Forgiven ietwat verscholen ingeleid door een intro die leek weggelopen uit het oeuvre van Nusrat Fateh Ali Khan. Een knap stukje muziek dat aantoont dat Ben Harper en de zijnen dikwijls ten onrechte in het schuifje van de ‘Amerikaanse blues’ worden gestopt, hoewel ze best in meerdere schuifjes passen. Diamonds on the inside is hier een rustige getuige van.
Als vanouds kreeg ook bassist Juan Nelson, als twee druppels water Bubba uit 'Forrest Gump', de gelegenheid z’n kunstjes te tonen, wat dan ook traditioneel werd onthaald op een denderend applaus en een voetjesgestamp van jewelste. De gespierde drums omsingeld door de percussie, het mooie plamuurwerk van toetsenist Jason Yates, het stevige gitaarwerk van Michael Ward, het broze stemmetje (we noteerden een ronduit historische versie van Waiting for you) afgewisseld met de gekende oerkreten: het zat allemaal weerom verduiveld goed ineen. Ben Harper is way beyond blues!
Zo deed Get it like you like it ons prompt The Black Crowes ten tijde van Lions voor de inmiddels al ferm verwende geest halen. Deze doordrammende rocker werd gevolgd door Amen Omen, een pareltje dat indien nog fragieler en subtieler gezongen in de strofen gewoonweg zou sublimeren. Van de alweder traditioneel lang uitgesponnen bissers onthouden wij vooral Burn one down, dat zowel in akkoordenschema (Redemption song is nooit ver weg) als in tekst (“Herb the gift from the earth “) Bob Marley te voorschijn tovert in eenieders gedachte.
Het heeft voor ons persoonlijk heel wat voeten in de aarde gehad om het allemaal te kunnen bewonderen in Vorst, maar Ben Harper maakte al onze inspanningen stap voor stap waard. De kleine teleurstelling die de laatste plaat toch voor ons betekende, hebben we hem al lang vergeven. Om met ’s mans eigen woorden uit Forgiven te besluiten: “You can leave me here abandoned, I'll be here if you walk back in”.