Ben Folds and a piano - Rocken als de beesten
Ancienne Belgique, 1 juni 2018
Bijna tien jaar geleden was het dat Ben Folds nog eens in België langs kwam. En met hem was ook het publiek tien jaar ouder geworden. De Ancienne Belgique had voor die oudere knoken dan ook de tribune uitgerold.
In die tien jaar waagde Ben Folds zich aan klassieke muziek, maar in Brussel waren het toch de popsongs, waarmee hij afwisselend betoverde, opzweepte en charmeerde. Beginnen deed hij met de titelsong van die semi-klassieke plaat, So There. Met de voeten gaf hij de maat aan, vaak rustig met de linker, maar soms ook stampend met de rechter op de pedalen van de vleugel, die hij af en toe ook met de vuisten zwaar te lijf ging.
Dat heel wat van de aanwezigen doorwinterde Folds-fans waren, werd al duidelijk bij het tweede nummer. Want hoewel hij tijdens Annie Waits reikhalzend het publiek inkeek om hen zo uit te dagen op het juiste moment te klappen, was dat waarschijnlijk niet eens nodig geweest. Ook zo hadden de toeschouwers hem wel op de wenken bediend. Het is trouwens één van de kenmerken van een Ben Folds-show dat het publiek actief deelneemt. In Brussel mochten de fans het gevoel voor harmonie, na enig oefenen, aantonen tijdens versies van Bastard en afsluiter Not The Same. De blazerspartijen uit Army, waarmee het concert uiteindelijk wonderlijk genoeg – tijdens de rest van de tour kwam het nummer amper aan bod – werd afgesloten zijn inmiddels zo ook al genoegzaam bekend om uit volle borst meegekweeld te worden.
Ook humor blijft één van de wapens van de man met piano. Toen zijn neus hem bijvoorbeeld parten speelde en hij de song moest onderbreken, werd er plots een stukje Nina Simone in Fred Jones Pt. 2 gestopt, voor hij met zijn eigen nummer doorging. En de drumsolo – jawel, drumsolo! – startte al van aan de piano, waar men hem met drumsticks en tomtom stond op te wachten zodat hij zich al trommelend naar het matje vijf meter verder kon begeven, waar de kit helemaal werd opgebouwd met de microfoons mooi voorgeschikt.
Maar evengoed zat onder die humor ook bittere ernst en bleek hij ongewild de huidige situatie in de VS met Uncle Walter te hebben voorspeld. En bij Erase Me – maar dit is volledig voor onze rekening – konden wij niet anders dan aan de hele GDPR-gekte denken.
En dan waren er nog wat door sommigen als melige songs zullen omschreven worden. Maar Ben Folds heeft nu eenmaal het hart op de tong en als hij over zijn dochter Gracie zingt of zijn liefde betuigt aan zijn vrouw in The Luckiest, dan zijn ook wij helemaal verkocht. Trouwens, ook met Bastard werd ons als mid-vijftiger een spiegel voorgehouden. En dan nemen wij dat emotionele toetsje er graag bij en pinken wij een traan weg als we Landed of Brick na zo lange tijd nog eens terughoren vanop een podium.
Zo fietste Folds door zijn hele carrière, waarbij de piano hem steeds de weg wees. Little Richard en Elton John hadden het hem al in het oor gefluisterd: ook met dat enorme snaarinstrument kan je rocken als de beesten. En daarvoor heb je dus blijkbaar niet eens een band nodig.