Ben Folds - The Piano Rules
Handelsbeurs, Gent, 8 november 2008
Als voorprogramma wordt Clem Snide op sleeptouw genomen. Een uitstekende keuze, zo blijkt al snel, want met zijn guitige liedjes, zijn oversize witte pak en zijn Elvis-moves, charmeert hij het publiek vanaf het moment dat hij op het podium verschijnt. Zijn stem en voordracht doen denken aan Gordon Gano van Violent Femmes, ietwat vlak en emotieloos, maar zijn teksten zijn vaak erg sappig en zijn gitaarspel is erg geanimeerd. Muzikaal horen we een singer-songwriter met gitaar, die volop citeert uit de popgeschiedenis : je hoort stukjes Rolling Stones (Waiting On A Friend) passeren en hij brengt een uitstekende en gedurfde cover van Christina Aguilera’s Beautiful.Dat Ben Folds van overacting houdt wordt al duidelijk wanneer Europe’s Final Countdown uit de boxen schalt. Bij het refrein verschijnt de band met, naast Folds zelf op piano en techno-keyboard, Sam Smith op drums en Jared Reynolds op bas. Beide heren staan hun frontman ook vocaal bij, wat vaak resulteert in mooie harmonieën.Na de obligate instrumentale opener (met alweer verwijzingen naar The Rolling Stones – ditmaal naar Let’s Spend The Night Together) wordt de show met Consider Me Gone op gang geschoten. Met een sneltreinvaart is het entertainment-gehalte zo’n dikke twee uur lang erg hoog. Technische problemen (gebroken en ontstemde pianosnaren) vormen geen enkel obstakel, maar worden netjes verwerkt in het optreden. Folds moet bepaalde noten noodgedwongen omzeilen en doet dat met de nodige smoelentrekkerij, al valt hij hier en daar wel uit zijn rol en verontschuldigt hij zich met de glimlach. Improviseren is trouwens iets waar deze pianoman wel raad mee weet. Hij verandert vaak zijn teksten naargelang de gemoedstoestand waarin hij zich bevindt en ook muzikaal worden de nodige uitstapjes gemaakt. Soms wordt bijvoorbeeld het tempo onverwacht verhoogd zoals in You To Thank of wordt er een jazzy interludium tussen de nummers gegooid.De nummers van Folds krijgen op een podium nog een extra dimensie. Al het instrumentaal geweld (strijkers, blazers, gitaren, …) wordt namelijk teruggebracht tot het strikte minimum en precies dan zijn zijn liedjes op hun best. Neem Bastard bijvoorbeeld dat met drie stemmen (in schitterende harmonie), drums en bas een heerlijke versie krijgt. Vaak betrekt hij zijn publiek ook bij de show. Het is een ongelooflijk gevoel om tijdens Army het blazersarrangement te horen uitvoeren door een ongeoefend publiek, een trucje dat later nog herhaald wordt voor het eerste bisnummer Not The Same (net als op zijn live-CD). In dat laatste nummer mondt de publieksinmenging trouwens uit in een virtueel gevecht tussen de twee kanten van de zaal, met veel animo op gang gezet door Folds die bovenop zijn vleugelpiano het publiek dirigeert.Ook zijn covers kiest Ben Folds met de nodige zorg. Hij houdt er van om tegen heilige huisjes aan te trappen en zou verontwaardigd zijn indien zijn cd-hoesjes niet zouden worden ontsierd door die afgrijselijke parental-advice-stickers. Geen wonder dus dat Dr Dré’s Bitches Ain’t Shit ook in het optreden (net als op zijn laatste plaat) zijn opwachting maakt. Maar evengoed weet hij van Such Great Heights van Postal Service een fantastische versie mee te geven.Het is een genot om Ben Folds aan het werk te zien. Hij is een rasentertainer en speelt zijn troefkaarten met veel plezier uit. Wie van goede popmuziek houdt en niet in de Handelsbeurs was, heeft iets gemist. En te weten dat het meer dan vijf jaar geleden is dat hij België nog eens opnam in zijn tour.
