Beirut - Te mager beestje
Ancienne Belgique, Brussel, 18 september 2015
Er ontbrak iets bij Beirut in de Ancienne Belgique. Een vonk, wat liefde, enthousiasme misschien of overgave. Je kreeg op geen enkel moment het gevoel dat Zach Condon graag op dat podium stond, dat hij de talrijke merci’s, die hij de zaal in strooide, meende, dat hij niet liever in zijn zetel had gezeten met een zak chips.
Er was nochtans vakmanschap aanwezig. Er werd duchtig van instrument gewisseld. Er was een vaste trompettist en een trombone en niet zelden zette Condon zelf de trompet aan de lippen zodat drie blaasinstrumenten doorheen de zaal schalden. De piano was rijkelijk aanwezig want ook het meest prominent present op nieuwe album ‘No No No’. En af en toe werden zelfs de ukelele en de accordeon boven gehaald. Maar dat vakmanschap alleen maakte het nog geen optreden om graag naar te kijken.
Oudje Scenic World mocht de show voor geopend verklaren, maar bleek daar een te mager beestje voor, Nantes klonk als een verplicht nummertje en The Akara was een vreemde, overbodige keuze als je bedenkt dat East Harlem van de setlist geschrapt was. Maar het schoentje bleek hem toch vooral te wringen bij de nieuwe nummers. Dat bleek niet alleen op plaat, maar ook – en misschien zelfs vooral – stelden ze weinig voor.
Het beste nummer van de plaat, Gibraltar, was in geen velden of wegen te bespeuren, terwijl de overbodige instrumental As Needed de setlist wel had gehaald en August Hollande toch vooral saai bleek. En ja, dat nieuwe, luchtige No No No maakte toch een bleke indruk als net daarna Postcards From Italy kwam, een nummer waarbij het Beirut één van de zeldzame keren lukte om de wereld te doen vergeten.
Natuurlijk waren er toppers. Zo werden we nog steeds ontroerd door Elephant Gun, zowel door de ukelele in de intro, door de accordeon als door de blazers. De cover Serbian Cocek was één van de zeldzame keren dat we het gevoel hadden dat de band plezier beleefde aan het optreden en het mooie nostalgische After The Curtain zou perfect geplaatst zijn als afsluiter als So Allowed er niet meer achter gekomen zou zijn.
Dat waren er drie, maar toen al zaten we aan de bissers. Afgetrapt door Pacheco, één van die nummers waarbij we ons blijven afvragen hoe en waarom die in godsnaam op die nieuwe plaat beland zijn. Bleven nog over: The Gular Orkestar, In The Mausoleum en The Flying Cup Club, maar het bleek te weinig om het gevoel van teleurstelling, dat zich van ons meester had gemaakt, nog weg te werken.
Na de burn-out, die Zach Cordon moest doen besluiten om zijn tournee met ‘The Rip Tide’ halverwege stop te zetten in 2013 en de writer’s block, hadden we op meer spelplezier gehoopt. En ook gewoon op een betere, nieuwe plaat. Maar dat zal voor volgende keer zijn.