Bedroom Community: Valgeir Sigurdsson en Nico Muhly - Intensiteit op zondagmiddag
Ancienne Belgique, Brussel, 12 november 2009
Bedroom Community is nog steeds het boeiende Ijslandse label dat enkele jaren geleden uit de grond werd gestampt door Valgeir Sigurðsson. Het is niet eenzelfde esthetiek die de labelgenoten bindt, wel een muzikale vriendschap die vertaald wordt in beklijvende samenwerkingen. Wanneer deze heren dan besluiten om te touren, kunnen wij niet anders dan present tekenen.
Zondagmiddag 16.30u. Stress. File in Brussel en we hopen dat de AB voor een keer zijn stiptheid niet naleeft. Met een beetje vertraging vervoegen we een pak muisstille toeschouwers. En vanaf de eerste seconde wordt ons de mond gesnoerd door de intensiteit die van het podium af straalt Maar liefst negen muzikanten zorgen voor dat wondermooi samenspel. Nico Muhly aan de piano, Ben Frost en Valgeir Sigurðsson aan elektronica en Sam Amidon aan gitaar en banjo. Zij worden nog bijgestaan door een violiste, een altvioliste, een contrabassist, een percussionist en een trombonist waarin wij Helgi Jonsson herkennen (één van Sigur Ros' Horny Brastards).
Nico Muhly's werk klinkt uitzonderlijk virtuoos en tegelijkertijd bijzonder menselijk. Zijn overdaad aan noten is niet te vatten, maar de emotionaliteit die eruit spat is onontkoombaar. Hoogtepunt in zijn composities is Wonders uit zijn laatste plaat 'Mothertongue' waarin Helgi de vocalen voor zijn rekening neemt. Multitasking? Het is deze heren klaarblijkelijk wel gegeven.
De composities van Ben Frost klinken een stuk dreigender en zijn misschien wel de meest intense van de avond. Diepe elektronica en het gehuil van wolven vormen zijn klankbeeld en telkens weer laat hij ons verweesd achter.
De iets luchtigere nummers van Sam Amidon bezorgen ons terug een vleugje vrolijkheid. Zijn mooie bewerkingen van oude folksongs zijn wellicht de meest hapklare delen van deze middag, maar de schoonheid van de arrangementen (waarvoor Nico Muhly dan weer tekende) is grandioos en de klagende stem van Amidon zorgt voor dat extraatje. Het bloedmooie Saro doet ons zelfs een traantje wegpinken.
En ook labelbaas Valgeir weet opnieuw te overtuigen met zijn boeiende nummers. Na een kleine twee uur en een toemaatje is het gedaan met al die pracht. En hoewel de hoofdtoon van de middag vooral melancholisch en bedroefd klonk, komen wij toch buiten met een hemelsbrede glimlach op ons gezicht want zelden zagen we zo'n pracht samen op een podium. Wie beweerde er ook weer dat zondagmiddagen saai zijn?