Bear's Den - Vergeving geschonken

Nijdrop, Opwijk, 10 oktober 2014

“We komen net van Parijs met de trein en toen we hier aankwamen, dachten we: woont hier wel iemand?” Dit citaat toont aan dat ook Andrew Davie van Bear’s Den vond dat Opwijk wat verloren ligt in het midden van de driehoek Gent-Antwerpen-Brussel. Maar dankzij de Nijdrop valt er wel regelmatig iets te beleven!

Een optreden van het fijne Bear’s Den bijvoorbeeld. Ooit voorprogramma van Of Monsters And Men, Matt Corby en Mumford And Sons, maar nu op de drempel van de doorbraak en binnenkort een debuutalbum klaar voor een eigen tournee.

Eerst mocht Christof (nee, niet die van Lindsay) zijn kunsten vertonen. Passend wel, want de jonge Nederlander met zijn haren in een knotje, wat weerbarstig onkruid onder neus en kin en een flanellen overhemd, begeleidde zichzelf op akoestische gitaar en diatonische mondharmonica tijdens pastorale liedjes uit zijn drie ep's waaronder het nog net niet verschenen ‘Love’s Glory’.

De liedjes waren mooi en de stem van Christof is duidelijk getraind door het vele busken en touren, maar alleen is toch maar alleen en dan moet je songmateriaal wel heel sterk zijn om lang te blijven boeien. Zielsgenoten zoeken dus en de sound verrijken. Dat is op de laatste ep trouwens al gebeurd.

Het voordeel van de minimale set van Christof was dat Bear’s Den onmiddellijk daarna kon aftrappen. Dat deden ze in een van de vele (maar altijd bebaarde) gedaantes: als vijftal en redelijk stevig.

The Love We Stole, uit het te verschijnen album ‘Islands’, hengelde naar de liefde van het toch wel talrijk opgekomen publiek. Daaronder slechts een tiental Opwijkenaren, maar men komt van ver voor deze jongens. Eén fan kwam zelfs uit Bristol! 

Na het oudje Writing On The Wall zette de band een ander gezicht op: dat van folkband. Akoestische gitaar en banjo werden door roadie Christof (jawel, dezelfde) aangebracht en Elysium kreeg ook nog wat extra blazers mee terwijl de drummer zijn sticks verruilde voor een gitaar.

Think Of England  toonde vervolgens weer een andere band, toen drummer Kevin Jones de bas ter hand nam en Joey Haynes achter de kit kroop. De enige constante leek de harmoniezang te zijn, want bij Stubborn Beast werd de band herleid tot trio om bij Isaac enkel met akoestische gitaar en banjo over te blijven.

En toch werd er mooi naar een climax toegewerkt met de aangrijpende aanklacht Magdalene en huidige single Above The Clouds Of Pompeii, nochtans een van de songs die ze al lang spelen. Aan het hoogepunt kwam abrupt een eind met de cover van Springsteens Dancing In The Dark.  Overbodig en mager zijn adjectieven die in onze notities verschenen en het duurde tot afsluiter Bad Blood eer we hen deze misser vergaven.

Niet dat daartussen niets meer te beleven viel: When You Break mondde uit in een potige, doorleefde song en Agape evenaarde de folky energie die Mumford and Sons kan opwekken, al waren de Londenaars ons daar even kwijt.

En het mag dan een beetje cliché zijn, in de stemmige setting van de Nijdrop werkte de unplugged versie van Bad Blood in het midden van de zaal echt wel als balsem op de geslagen wonde. Iedereen hield de adem in om dan snel richting station te hollen en de laatste trein richting bewoonde wereld te halen.

Bear's Den bewees in Nijdrop klaar te zijn om stilaan de stap naar grotere zalen te maken. Die ene zonde is hen al lang vergeven.