Beardyman - Tovenaar
Botanique, Brussel, 28 april 2011
Moesten we ons verwachten aan een dj of eerder aan een rapper, die de de Botanique op zijn kop zou zetten? Op het internet circuleerden tal van filmpjes waarin werd aangetoond dat Beardyman niet alleen bijzonder amusant kon zijn, maar ook muzikaal de nodige spieren aan het werk kon zetten. Logisch dus dat de beatboxer zijn kunsten mocht vertonen in de Orangerie en niet in één van de kleinere zalen.
Maar voor wij de man aan het werk te zien kregen, was er nog een conventionele dj, die ons moest opwarmen voor wat komen zou. Het tegendeel bleek waar. Niet dat de muziek niet boeiend was, maar daarvoor was dit publiek nu eenmaal niet naar Brussel afgezakt. Er was geen flikker te zien. Wie wil dansen, begeeft zich naar de daartoe bestemde etablissementen en niet naar een concertzaal, waar er toch gerekend wordt op een zekere mate van visueel spektakel. Wij gaan je dus ook niet vervelen met de platen die vooraf werden gespeeld, ook al omdat we ze - op een enkeling na - niet eens kenden. Soms leek de lichtmachinist het zelfs niet meer te zien zitten en vergat hij even de masterswitch aan te zetten zodat de dj enkele tellen in het donker tastte.
De held van de avond kwam ons na de laatste plaat (Rodrigo Y Gabriela) eindelijk verlossen van deze foltering. Alleen droeg de held in kwestie geen kleurrijk pakje en was het niet zijn bedoeling zelf op te stijgen, maar eerder het publiek te doen zweven. Wonderlijk genoeg had hij daarvoor geen platen of uitgebreide installaties nodig. Enkel wat loop- en samplestations volstonden. Verder deed Beardyman het met het meest veelzijdige instrument waarover een mens beschikt: zijn stem. Je staat er niet zo gauw bij stil dat iemand daarmee een show van bijna twee uur lang (schijnbaar) moeiteloos kan dragen. Want, zoals hij zelf al met veel poeha uitlegde tijdens de show: niets van wat je hoorde was vooraf opgenomen.
Dat humor bijzonder belangrijk is voor de bebaarde man werd meteen duidelijk toen hij in een bijzonder geanimeerd soort Frans verklaarde dat zijn naam niet Birdyman ("l'homme oiseau") was, maar Beardyman of "l'homme barbu". Op die spielerei bouwde hij verder en hij brouwde er ook de nodige muziek bij. Toen hij later met een boosaardige grijns Bryan Adams Everything I Do bovenhaalde in het midden van een dubsteptrack, bleek opnieuw dat de man geen doorsnee artiest is. Ook de bekken die hij voortdurend trok en de geluidjes die hij maakte, zorgden ervoor dat de toeschouwer dit optreden nooit te ernstig nam.
Maar dat nam niet weg dat wij met open mond keken naar Beardyman, die niet alleen eigen werk bracht, maar ook voortdurend ter plaatse liedjes verzon (Ice Cream) of quasi-nonchalant citeerde uit de muziekgeschiedenis. Beide delen van Pink Floyds Another Brick In The Wall moesten er bijvoorbeeld aan geloven in de toegift, maar vooraf had hij zich al vergrepen aan James Blake's versie van Limit To Your Love, Public Enemy, Busta Rhymes en Dub Be Good To Me van Beats International.
Dat hij zich voornamelijk toelegde op drum'n'bass en dubstep was voor sommigen dan misschien niet zo interessant, het overgrote deel van de zaal ging wel helemaal mee in de groove. Maar het spektakel zat hem toch vooral in de manier waarop de man Stevie Wonders Superstition halvelings op verzoek (er werd hem een gsm met een boodschap toegestopt) bijna achteloos in zijn set verwerkte. Zelfs wie niet van de hoger vermelde muziekgenres houdt, zal op zijn minst onder de indruk zijn van de kunstjes van deze Engelse tovenaar. Ongetwijfeld zal hij hoge toppen scheren op de festivals deze zomer.