BEAK> - Into The Groove
Botanique, 19 november 2024
Toen de Botanique in mei uitpakte met een festivaldag waar één ticket je toegang zou geven tot alle podia, was Beak> de grootste naam op de affiche. Driewerf helaas, de Britse band moest verstek laten gaan, maar kwam dat deze week goedmaken met een sterk concert in de Orangerie. Het was tevens de Belgische zwanenzang bij Beak> van drummer Geoff Barrow.
Als support voor deze toer, neemt Beak> het Californische eenmansorkest Litronix op sleeptouw. Die scheepvaartreferentie is misschien zelfs geen toeval want Kevin Litrow, het menselijk vlees achter de soms robotesque Litronix, droeg een hemdje dat deed denken aan dat van een kelner op een cruiseschip. We zagen de heren van Beak> over twintig jaar loos gaan op 's mans muziekjes, ergens dobberend op de Middellandse Zee. Maar in Brussel mochten wij een half uurtje in zijn universum vertoeven. Aan de merchtafel lag een split 7" van Litronix en Beak>, een uitloper van het feit dat de man onlangs werd binnengehaald op Geoff Barrows eigen Invada-label. Muzikaal was Litronix even eigenzinnig als Beak>, maar daar houden de vergelijkingen op. Litrow leek er zich geen zier van aan te trekken dat zijn performance voor velen flirtte met outsiderkunst. Zijn speeltuin bestond uit pedaaltjes, analoge synths, veel loops en wat gitaar. Hij klonk als een futuristisch orkest uit de seventies of eighties, maar dan alluderend op een toekomst die er uiteindelijk nooit kwam. Of die nog moet gebeuren? Een zonderling, maar innemend persoon, die ook nog aan het publiek vroeg of het wel elke dag z'n vitamientjes nam...
Het was dinsdag dan wel Internationale Mannendag, Portishead-brein Geoff Barrow moest het toch met een veel kleinere uitverkochte zaal stellen dan Beth Gibbons, die in juni het Koninklijk Circus in een paar minuten uitverkocht. Niet dat de man uit Bristol het aan zijn hart liet komen, een concert van Beak> heeft immers altijd iets van een avondje grappen en grollen met de maten. Zo vroeg Barrow tijdens het optreden met aandrang om zeker merch van Litronix te kopen... "want we betalen hem niet". Of toen hij na drie songs de dienstmededeling deed dat de band eerst het nieuwe album '>>>>' zou spelen, voegde hij er droogjes aan toe dat het oké was als we die tijd liever vulden met vrienden in de bar (en dat de band geen bissen zou spelen zodat we op tijd terug thuis bij onze geliefden konden zijn).
Zo geschiedde dus ook, de eerste drie kwartier waren gereserveerd voor het nieuwe album dat dit voorjaar uitkwam. Nu, Beak> is niet echt een band van hits en het maakt ons dan ook weinig uit wat er op de setlist staat. Maar wat wel vaststaat, is dat we acht nummers lang allerminst zin kregen om met ons gezelschap naar de bar te verkassen. De zaal reageerde enthousiast op songs als The Seal. Denim klonk aanvankelijk ontroerend melancholisch om dan aan kracht toe te nemen tot progrockproporties. Het was ook een van de songs waar het trio versterkt werd met een vierde man, of eerder beest, afgaand op het masker waarachter hij zich verstopte. In Hungry Are We waanden we ons dan weer aan het strand, terwijl Fleet Foxes of Midlake meerstemmig ijsjes kwamen slijten. Net als de plaat eindigde het eerste deel van de set met het donkere, jachtige Cellophane. We hebben zo een vermoeden dat maar weinigen naar huis gingen zonder achteraf '>>>>' in te slaan aan de merchtafel...
Aan het begin van de terugblik op hun vorige drie platen, kon Barrow het niet laten toetsenist (en geluidsgoochelaar) Will Young nog even te jennen. Toen de intro van Yatton iets te snel uit de keyboard kwam, vergeleek hij het met Kim Wilde (toegegeven, het had inderdaad iets van Kids In America!). Even later dachten we dat hij het tijdens The Meader aan de stok had met de man die aan de zijkant het geluid op het podium mixte. Maar het akkefietje werd al gauw met de mantel der liefde bedekt. "Sorry kerel, ik kon niets horen, maar aan het einde werd het ferm luid. Het was goed." Liefde was er ook voor het Palestijnse volk, wanneer Barrow zijn steun aan Gaza betuigde (en het woord genocide niet schuwde).
Beak> drenkte de Orangerie in zalige krautrockgrooves, met bassist Billy Fuller en Barrow op drums die waanzinnige trefzekere ritmes uitspuwden, aangedikt met het spacey laagje dat Young erover streek. Geoff Barrow knipoogde dan ook even naar de ruimte en deed alsof hij UFO's hoorde overvliegen toen hij de 'wawa'-sound hoorde aan het begin van Allé Sauvage. Met songs als Brean Down of Wulfstan werden we toch even triest dat die groove misschien voorgoed verdwijnt wanneer Barrow aan het eind van deze toer de band verlaat. Bizar genoeg is die aankondiging ook letterlijk into the groove geperst: in de uitloopgroef van de plaat '>>>>' staat de tekst "We gaan je missen Geoff" te lezen (jawel, in het Nederlands!). We probeerden dan ook dubbel zo intens te genieten van afsluiter Blagdon Lake. "See you in another universe," gooide Barrow ertussen. We hopen nog steeds dat het een flauwe mop is, maar vrezen dat hij het toch echt wel voor bekeken houdt bij de band. In december speelt Beak> in thuisbasis Bristol een laatste keer op Europese bodem, het verhaal zal (voorlopig?) eindigen in Vancouver in april 2025. Wel ja, we gaan je missen, Geoff! Tenzij je ons nu na vijftien jaar alsnog eens met nieuw werk van Portishead zou verwennen.
