BEAF: Kiasmos en Nils Frahm - Elektronica in art-decosetting

Bozar, Brussel, 28 september 2014

Nils Frahm, Ben Frost of Fuck Buttons, het zijn namen die je niet meteen aan de Brusselse Bozar zou linken. Maar één keer per jaar passen deze artiesten volledig in de art-decosetting, en wel tijdens het Bozar Electronic Arts Festival. Waarbij Bozar de hand uitsteekt naar producers en muzikanten die een computer als muziekinstrument beschouwen. Het resultaat is een gevarieerd festival in een zeer leuke omgeving. Wij gingen op dag twee naar Kiasmos en Nils Frahm.

Kiasmos is een zoveelste Scandinavisch product en bestaat uit twee oude bekenden: Janus Rasmussen (van Bloodgroup) en Ólafur Arnalds. In 2009 ontdekten ze hun gezamenlijke passie voor slow techno en besloten er samen iets mee te doen. Een fysiek resultaat van deze samenwerking ligt op 27 oktober in de winkel, maar tijdens het BEAF konden we hen dus al eens live bezig horen. En hoe!

Wat zijn wij blij dat die twee elkaar gevonden hebben. Je merkt meteen welk aandeel beide personen in de muziek hebben; Rasmussen zorgt voor de vette beats terwijl Arnalds er de subtiele elementen (strijkers, klokkenspel, piano …) onder vermengt. De combinatie leidt tot bezwerende songs die de aandacht non-stop hoog houden. In Wrecked horen we een vleugje Trentemøller, in Thrown horen we in de verte de soundtrack van Dexter, maar zoals al gezegd: eigenlijk hoor je gewoon het logische resultaat van de samenwerking tussen beide heren.

Het was enkel bevreemdend om Kiasmos in de Henry Le Boeuf-zaal al zittend bij te wonen. De beats nodigden immers vanaf de eerste noot uit om te dansen. Mensen die toch wilden dansen, palmden braafjes de zijkanten van de zaal in. Totdat Rasmussen de het publiek vroeg om op te staan. Dat was maar wat opgelucht dat het eindelijk vrij kon bewegen. Wat begon als een zittend concert eindigde zo in een vroeg dansfeestje.

Bij Nils Frahm bleef het publiek heel het optreden zitten, maar tussen ieder lied barstte telkens een staande ovatie los. Terecht ook. Wat Frahm doet met pianomuziek is verfrissend. Uitdagend, maar tezelfdertijd ook toegankelijk. Een prachtig voorbeeld hierbij was het al vroeg gespeelde nummer Says, wat romantisch begon maar ontaardde in een explosie van klanken.

Op het podium stonden een vleugelpiano, heel wat elektronische gadgets en een gammel uitziende kleine piano, waarvan Frahm aan het begin het concert onthulde dat dit zijn nieuwste speeltje was. Een piano die goed klinkt, maar veel kleiner is dan een regular size en waarmee je dus makkelijk kunt reizen. Een primeur voor het Belgisch publiek.

Logisch dus dat hij die nieuwe piano maar wat graag uitprobeerde. Maar dit was nog altijd een elektronisch muziekfestival en Frahm is een beleefde jongen. Dus vroeg hij braafjes de toestemming om enkele non-elektronische songs te spelen. En natuurlijk vond het publiek dat niet erg. Het zorgde immers voor een nog intiemere sfeer dan al het geval was. De man leek ook volledig op te gaan in zijn spel, alsof hij zielsalleen in zijn woonkamer zat te spelen. Mooi!

Nog een verrassing was het plots opnieuw verschijnen van Arnalds toen Frahm aan zijn volgend lied begon. De Duitser leek eerst net zo overdonderd als wij, maar speelde toen een prachtig duet in de vorm van Said And Done.

Met deze twee mooie concerten was het Bozar Electronic Arts Festival alvast dik geslaagd. Nils Frahm pastte volledig in de setting, Kiamos zou eigenlijk nog beter staan op een zomerfestival. Eppo, boeken maar die handel!