Beady Eye - Met de hakken over de sloot dankzij Liam

Koninklijk Circus, Brussel, 25 februari 2014

Het voorprogramma van Beady Eye is een twee uur durende DJ-set van broer Paul Gallagher. Mixen doet de man nauwelijks, plaatjes draaien des te meer, en over goede smaak beschikt hij zeker en vast: T-Rex, The Kinks, Bowie, Primal Scream, MC5, The Beatles, … het patchwork waarvan de lappendeken van Oasis destijds werd gecrocheerd. En ook ook die van Beady Eye.

Je kan over Liam zeggen wat je wil, maar niet dat hij geen voorkomende gastheer is voor de fans. De jongste Gallagher verschijnt perfect op tijd op het podium, ziet er scherp – met crew-cut – en hongerig uit, en begroet het publiek bijna-hartelijk.  And he ain’t holding back: Liam ziet er gevaarlijk uit – altijd goed voor een frontman – en zingt en performt met overtuiging. Wat helaas, zo blijkt meteen, niet kan gezegd worden van z’n band.

Drummer Chris Sharrock doet zichtbaar z’n best om Liam de back-up te geven die hij verdient, maar de rest is er niet met z’n gedachten bij. Routineus, ‘going-through-the motions’, nul punten voor bezieling.  De eerste drie songs gaan dan ook nog eens door op dezelfde compacte, maar vooral luide en ongenuanceerde ‘meer-groove-dan-song’ drone die zelfs Liam’s stem verdrukt. 

Soul Love biedt een ietsje meer nuance en dus meer ruimte voor Gallagher’s raspende vocals. Second Bite Of The Apple drijft op de bezwerende bas en drum van U2’s Dirty Day, en ook Iz Rite en Shine A Light met z’n Bo Diddley-drums-en-riff klinken bezwerend – alweer vooral dankzij Liam, die de klus nog steeds grotendeels in z’n eentje lijkt te moeten klaren.

Te weinig sterke songs en te weinig enthousiasme van een begeleidingsband die net een groepsaankoop Xanax lijkt te hebben gedaan. The World’s Not Set In Stone is perfecte maar steriele Britpop, en zo kabbelt het allemaal maar een beetje verder. Pas bij Cigarettes And Alhohol voelen wij echte opwinding en schijnen de band en een deel van het publiek er een beetje zin in te krijgen.

We zijn dan al twaalf nummers ver en écht goed komt het niet meer, ondanks de sexy ‘Ikettes’-tribute op de achtergrond en een paar opflakkeringen van de band (Bright The Light en Wigwam). The Stones Gimme Shelter is een goeie en gedurfde bis. Dertien op twintig en alle punten voor Liam. Met een selectiever songkeuze (in deze set van achttien stuks zat teveel middelmaat) en met een band die een béétje z’n best deed, hadden hier betere punten ingezeten.