Beach House - Genoeg warmte voor de hele winter

Ancienne Belgique, Brussel, 19 november 2012

Verschillende malen tijdens het concert vroegen we ons af hoe het eigenlijk kwam dat Beach House de laatste jaren zo’n grote aanhang heeft kunnen verzamelen. Extreem toegankelijk is hun muziek niet en al hun platen liggen zowat in dezelfde lijn. Live worden die dan ook nog eens tamelijk trouw nagespeeld. Toch verkocht de band de Ancienne Belgique al maanden op voorhand uit. Gehypte concerten zijn gevaarlijk, maar dit werd een pareltje.

Naar een concert van Beach House ga je niet voor de fratsen op het podium. Het gaat er allemaal erg statisch aan toe. Victoria Legrand centraal achter de synths, geflankeerd door Alex Scally (die het grootste deel van de tijd neerzat, op sokkenvoeten) en drummer Daniel Franz. De bewegingen bij dit trio zitten in de kleine details. Op hun manier werden Legrand en Scally volledig wild bij momenten, al moest je al erg dicht staan om daar getuige van te kunnen zijn.

Verder zorgde de (overigens knappe) lichtshow ervoor dat er enkel tegenlicht was en er dus al helemaal geen gezichten te bespeuren vielen. Daarenboven had de band zo goed als geen contact met het publiek. Eén keer sprak Legrand het bij momenten extatische publiek toe, maar zelfs na hun laatste nummer kon er geen dankwoord af.

En toch maakte dat allemaal geen zier uit. Want Beach House heeft begrepen dat mensen naar hun concerten komen voor een ervaring, niet voor small talk. Hun dreampop deed vanavond zijn naam alle eer aan en behoefde dan ook geen geleuter.

Eerder dit jaar bracht het trio uit Baltimore ‘Bloom’ uit, wat na ‘Teen Dream’ uit 2010 een tweede hoogtepunt in hun carrière is en zonder twijfel één van de platen van het jaar. Vanavond werd dan ook vooral uit die laatste twee platen gepuurd. Verder vonden enkel het fantastische Gila en het bevreemdende Master Of None hun weg naar de setlist.

Opener Wild was meteen een schot in de roos. Daarop volgden nog zeventien andere rake schoten tot wanneer anderhalf uur later Irene de roos finaal aan flarden schoot. Hoogtepunten opsommen is bij dit concert moeilijk gezien de grote gelijkenis tussen de nummers. Toch vormde dat voor één keer geen bezwaar. Wel integendeel. Het was tijden geleden dat we nog ze werden meegesleurd in een droomwereld, tijden geleden ook dat we onszelf zo verloren tijdens een concert.

De paar nummers die voor een plotse plotwending zorgden binnen die droomwereld waren het intieme On The Sea (met Franz op orgel), het subliem opgebouwde Wishes en het daaropvolgende Take Care.

Zowat elk nummer werd ontvangen alsof het een hit was, maar het waren in het bijzonder Norway, Zebra en Myth (opnieuw stuk voor stuk hoogtepunten) die veel bijval oogsten. Met 10 Mile Stereo en Irene, waarbij Legrand hemels ging krijsen, werd een verschroeiend punt gezet achter misschien wel het beste concert van het najaar. Wij hebben vanavond alvast genoeg warmte opgedaan om een ijskoude winter door te komen.