bdrmm - Trainspotting tijdens de treinstaking
Botanique, 30 maart 2025
Af en toe komt er een bandje in je vizier dat je daarna niet meer kan loslaten. Dat is wat ons een paar jaar geleden overkwam met het Engelse bdrmm. Na twee albums, die al het beste uit shoegaze en indie losweekten, verscheen onlangs hun derde album ‘Microtonic’. Op dat album kiest het viertal iets meer het elektronische pad, wat ons afwachtend nieuwsgierig maakte naar hun concert in de Botanique. Een nieuwsgierigheid die beloond werd met een prima show waarbij alles aan klopte.
Of het iets met de treinstakingen had te maken, weten we niet, maar de avond begon al heel vroeg met openers Honesty, die om zes uur al het podium op mochten. We waren verwittigd, maar toch arriveerden we schaamteloos laat in de Orangerie en konden enkel nog hun laatste tien minuten meepikken. We zagen een band die musiceerde achter een doek met visuals, die zowel vóór als achter hen een soort 3D-ervaring creëerden. Het oogde en klonk alvast spannend en zweterig, maar helaas dus kort. Later op de avond bleef Honesty enigszins aanwezig op het podium, al was het maar omdat bdrmm-drummer Conor Murray een T-shirt van de band droeg.
Meestal zijn we rond zeven uur nog op zoek naar ons concertticket voor die avond, maar deze keer stonden we op dat vroege uur dus al oog in oog met de hoofdact. Bdrmm plugde in met het instrumentale titelnummer uit ‘Microtonic’, en leek te beginnen waar Ride ergens midden jaren negentig het spoor bijster raakte. Een heerlijke aftrap die overging in Clarkycat, een song die die andere troef van de band mocht uitspelen: de broers Ryan en Jordan Smith die elkaar links en rechts op het podium aanvullen op zang. Die zangtandem ging verder tijdens Push/Pull, uit hun debuutplaat, en deed ons constateren dat bdrmm samen met DIIV voor de spannendste dromerige indierock zorgt van deze eeuw (tot dusver, natuurlijk!).
De keyboards en mengpaneeltjes op het podium kwamen van pas bij de recentere songs. De elektronische inslag van het nightclubby Jon On The Ceiling en het strakke Lake Disappointment wisselden prangend af met ijler werk uit hun vorige twee platen, zoals Is That What You Wanted To Hear of Be Careful. Verandering van spijs deed eten, want de puzzel paste wonderwel in elkaar en hield het publiek bij de zondagavondles.
Op voorhand hielden we een beetje ons hart vast over hoe de vernieuwde sound de set zou beïnvloeden. Hoewel het gitaarintrootje It’s Just A Bit Of Blood terecht op herkenningsgejuich werd verwelkomd, waren het met daverend pulserende beats opgefokte The Noose (“this song is as depressive as it sounds”) en de grootstadsparlando in Snares minstens even beklijvend. Die laatste song sloot de set af, en klonk alsof-ie dertig jaar te laat werd geboren om op de soundtrack van 'Trainspotting' te staan.
De band leek oprecht verwonderd om zo’n talrijke opkomst te zien in de grootste zaal van de Botanique, en stuurde veelvuldig bedankjes richting het publiek. Zelfs toen Ryan Smith een irritant kletsende onverlaat tijdens Sat In The Heat een welgemikt “Shut up!” toesnauwde, excuseerde hij zich even later voor de verbale uithaal. De vriendelijke dankbaarheid werd muzikaal verpakt als het slottrio Happy, Unhappy en Port, dezelfde bisreeks als anderhalf jaar geleden in Trix. Wanneer de band voor die bissen het podium opstapte, reikte iemand hen vanop de voorste rij vier shotjes aan. Bescheiden glaasjes om te klinken op een schoon optreden. Bdrmm komt uit Hull, de havenstad aan de Engelse oostkust die je bezwaarlijk het muzikale epicentrum van het VK kan noemen. De vorige band die van daaruit onze aandacht kon trekken, moet The Housemartins geweest zijn, zo’n veertig jaar geleden. Met bdrmm kunnen we nu ook wel eventjes verder…