Bay Area Strikes Back - Vervroegd Einde

Ancienne Belgique, 10 maart 2020

Drie vooraanstaande thrashmetalbands uit de Bay Area scene op één podium, dat mag een mens niet missen. En zelfs in volle coronadreiging liep de Ancienne Belgique aardig vol. Wellicht voor het laatst voor een tijdje, zo bleek iets later op de avond.

 

We moesten er vroeg bij zijn, want opener Death Angel begon al om 18u10 aan de set. Het positieve daaraan was uiteraard dat ze als eerste band van de avond toch vijftig minuten speeltijd hadden gekregen. In de zaal was duidelijk te merken dat veel mensen dat vroege uur niet zouden halen zo midden in de week. Qua setlist was er ook niet echt veel wereldschokkends te melden: enkele nieuwe nummers (Humanicide, Aggressor, The Moth) aangevuld met gouwe ouwe nummers als Voracious Souls en Seemingly Endless Time om vervolgens af te sluiten met Thrown To The Wolves. Zoals het hoort op een thrashoptreden zetten de mensen, die er al helemaal klaar voor waren, nog een wall of death neer, gevolgd door een circle pit.

Hebben de laatkomers dan veel gemist? Het Filippino-Amerikaanse vijftal is de laatste jaren wel vaker in ons landje te bewonderen en is niet meteen de band waarvoor je speciaal dat ticket voor Graspop gaat bestellen. Het is wel de band waarvan je achteraf altijd blij bent dat je hen aan het werk hebt gezien. Het loont altijd de moeite dat zanger Mark Osegueda en vrienden het podium bestijgen. Ze bevestigden wat we vorig jaar op Graspop al hadden gemerkt. En waar de man met zijn twijfelachtige vocale uithalen vroeger nog als zwakste schakel van het geheel kon beschouwd worden, zit Osegueda de laatste tijd echt in bloedvorm. Niet te geloven dat hij dat geschreeuw moeiteloos uithoudt tot het einde van wat achteraf het laatste concert van de tour bleek te zijn.

Exodus is op verschillende vlakken de grote broer van Death Angel. Ze zijn enkele jaren ouder, hebben voor een groot deel dezelfde crew, komen steevast iets later op het podium, spelen nog net iets stevigere nummers en tijdens afsluiter Strike Of The Beast vroegen en kregen ze niet één maar twee keer een wall of death. Maar we lopen vooruit op de feiten. Na Steve “Zetro” Souza is nu ook gitarist Gary Holt teruggekeerd naar de Exodusstal. De man, die Slayer uit de nood hielp na het overlijden van Jeff Hanneman, was duidelijk in zijn sas. Heel de avond stond zijn gezicht op blijekwajongenmodus.

De terugkeer van Zetro gaat, zoals verwacht, gepaard met extra nummers uit de eerste periode, zoals Blacklist, The Toxic Waltz en Fabulous Disaster. De meeste van die nummers klinken door diens strottenhoofd toch net niet meer zo furieus als vroeger. Van dat laatste nummer klinkt de versie van Evil Invaders - als we dan toch even chauvinistisch mogen zijn - toch een stuk strakker. Ook stak hij door zijn eerder statische aanwezigheid toch lichtjes af tegen zijn zeer actief heen en weer lopende collega's. Maar goed, qua verrassing kon Deathamphetamine wel tellen. Als je tenminste niet op voorhand enkele setlists had opgezocht, maar dat is toch een beetje als naar de cinema gaan en eerst opzoeken hoe de film gaat aflopen.

Met Bonded By Blood werden de encores ingezet en nadien zouden met Piranha en afsluiter Strike Of The Beast nog enkele klassiekers uit 'Bonded By Blood' volgen. Tussendoor luisterde belhamel Holt The Toxic Waltz nog wat extra op door eerst Saxons Princess Of The Night en vervolgens ook nog Slayers Raining Blood in te zetten. De man is duidelijk blij terug te zijn van nooit weggeweest. En wij eerlijk gezegd ook.

De hoofdact van deze heerlijke thrashavond was Testament. De grootste thrashband die net buiten de Big Four viel, zeg maar. Na intro Bad Bad Leroy Brown gooiden Chuck Billy en co met Eerie Inhabitants, The New Order en iets later ook The Preacher direct een ferme brok 'The New Order' op het nog nasmeulende vuur. De nieuwe nummers Children Of The Next Level en Night Of The Watch passeerden uiteraard ook allebei. “We hebben ze misschien nog maar vier keer gespeeld. Het zou dus kunnen dat we nog foutjes maken. We kennen ze nog niet zo goed, maar jullie wellicht ook nog niet”, excuseerde Billy zichzelf al vooraf. Bleek trouwens volledig ongegrond. Net als zijn Death Angel-collega zit de afstammeling van de Pomo-indianen overigens in de vorm van zijn leven. Luchtgitaar spelen met de verchroomde microfoonstandaard of dollen met gitaristen Eric Peterson en Alex Skolnick, allemaal gebeurde het met een brede glimlach om de mond.

Bissen, daar doen ze bij Testament niet aan mee. Het publiek besefte zelf goed genoeg dat we naar het einde van de show gingen, toen Into The Pit, Practice What You Preach, Over The Wall en afsluiter Disciples Of The Watch passeerden, allemaal naadloos in elkaar overlopend. Naast de eerder speelse en naieve Death Angel en Exodus geldt Testament toch als veruit de meest volwassen klinkende van het drietal. Nummers zijn meer afgeborsteld, er passeert al eens een harmonietje en waar een Rob Cavestany of Gary Holt toch voornamelijk shreds hanteert, valt Alex Skolnick eerder op door het verfijnde gitaarwerk.

Waar Zetro het eerder nog over het voorlaatste optreden had, was Billy intussen op de hoogte dat de volgende show in Hanover niet meer door zou gaan en de naar eigen zeggen geweldige tour vanavond al tot een vervroegd einde zou komen. Ook in Duitsland heeft het Coronavirus een verbod op indoorevenementen teweeggebracht. Tijdens het optreden was al duidelijk dat alle plectrums weg mochten, Billy en zijn gitaristen flikkerden de ene na de andere het publiek in en na afloop riep hij ook nog even de hele bende mee op het podium voor een bedankje en een foto. We zullen het nu eventjes zonder grote concerten moeten stellen, maar kunnen er nu gelukkig weer even tegen.