Battles - Pruillip

De Kreun, Kortrijk, 10 december 2011

Kortrijk. Waar concertzalen nog vlot bereikbaar zijn met het openbaar vervoer, denkt een mens dan en hij neemt de trein naar de Kreun om er Battles te gaan bekijken. Maar als het concert al meer dan twee uur later begint dan gepland, moet diezelfde treinreiziger vroegtijdig de zaal verlaten, met een pruillip en een portie gedwongen onvoldaanheid.

Gelukkig werden we tussendoor nog even opgewarmd door het Belgische The Sedan Vault. Wij dachten dat we vier jonge heren zouden aantreffen, maar de band bleek met zijn drieën gekomen te zijn.

Het beloftevolle trio zagen we eerder al potten breken en we waren dan ook erg benieuwd om hun nieuwe werk even live mee te pikken. Ze kondigden het optreden zelf aan als een try-out, maar de groep bleek de nummers al aardig in de vingers te hebben. Bij momenten snoeihard en schertsend luid, laveerde The Sedan Vault tussen complexe ritmes en ongave melodieën, waarbij het nogal vaak de ritmiek was die de bovenhand kreeg. Het viel ons vooral op hoe alles op het eerste gezicht - of gehoor, zo u wil -  ruwer klonk dan voorheen. De melodieuze kantjes leken er nog meer afgevijld en een echt rustpunt laste de band niet in. We konden de passage wel smaken, inclusief de versie van In UK, maar echt nazinderen deed dit niet.

We waren dan ook niet voor The Sedan Vault naar West-Vlaanderen afgezakt. Battles stond al lang op het verlanglijstje. Doordat de band erg laat arriveerde, begon het concert met het uitstallen van de instrumenten en een soundcheck om dan meer dan twee uur na het officiële startuur eindelijk uit de startblokken te schieten. Toen wisten we al dat we het einde zouden missen.

Over hun laatste plaat 'Gloss Drop' hoor je ons weinig negatiefs zeggen. De moeilijke opvolger, die tot stand kwam na het vertrek van zanger-gitarist Tyondai Braxton, kwam ook live goed tot zijn recht. Africastle met de snedige drumpartijen, noopte drummer John Stanier al gauw tot het ontbloten van het bovenlijf.

Dat de drums in dit experimentele mathrockgenre centraal staan, bewees de metershoge cimbaal die boven het podium werd gehesen als een vlag tegen mogelijke stormen. Die stormen kwamen er ook en bleken in zekere zin dansbaarder dan we hadden verwacht doordat Stanier vaak zijn drums opbouwde tot een beat.

Het zenuwachtige en gejaagde Ice Cream kwam best goed terecht en ook Sweetie en Shag met zangeres Kazu Makino bleek live beter en snediger dan op plaat. Het blijft altijd wat vreemd om beeld en livemuziek perfect te synchroniseren. Het lijkt de vrijheid van de muzikanten wat te beknotten. Hier was het geslaagd, maar niet noodzakelijk. Er was eigenlijk sowieso al genoeg te zien.

We hadden graag geschreven dat het laatste half uur ons recht naar een hoogtepunt leidde, maar de laatste treinen schreeuwden ons vroegtijdig naar het perron, waardoor het optreden en ook deze recensie abrupt moesten eindigen.