Battles - Overwinnaars
Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2008
Als amuse-gueule voor deze avond mag I Love Sarah de agora van België’s meest bekende concertzaal onveilig maken met hun Zappaiaanse freepostrock. Twee jongemannen met een drumstel, een gitaar, een stel Casio-toetsenbordjes en wat samplers geven het beste van zichzelf. Daarbij dragen ze er angstvallig zorg voor om nooit in eentonige arrangementen vast komen te zitten, wat de muziek een bijzonder eigenaardige uitstraling geeft. De website van de AB vermeldde al dat Mauro hen optrommelde toen hij even curator mocht spelen en dat hun toenmalige optreden erg tegenstrijdige reacties uitlokte. Hun liedjes, voor zover daarvan sprake is, hebben iets ongrijpbaars, maar toveren desondanks een glimlach op je gezicht. Hoogst interessant voor een avontuurlijk muziekliefhebber, met andere woorden.
In de box wordt intussen alles klaar gezet voor Coca-Cola Met God, het experimentele project van Tim Van Haemel. Samen met drummer Eric Thielemans probeert hij het publiek koud te pakken. De intro met aarzelende gitaar en sporadische drumroffels is slechts een voorbode van vrijpostig gejongleer met knopjes en schuifjes. Wanneer hij een masker opzet dat doet denken aan de ‘pestmaskers’, die werden gedragen in de Middeleeuwen, wordt daarin prompt een microfoon verstopt om zo vervormde klanken de zaal in te sturen. En toch wordt het optreden niet vervelend. Je vraagt je wel eens af waar ze nu heen willen met deze wat dadaistische geluidsexplosies, maar je blijft bij de les. Met een soort van kinderlijke speelsheid leven beide heren zich uit op hun instrumenten. Leuk om een keertje bezig te zien, maar niet echt geschikt als hoofdact.
Helemaal anders ligt het met Battles. Daar wordt de melodie ook verstopt achter experiment, maar de experimenten hebben iets wiskundigs, iets technisch en het geheel waaiert minder uit dan het geval is bij het voorprogramma. Drie gitaristen annex geluidskunstenaars spelen een strak ritme in sneltreinvaart achter mekaar of door en over mekaar heen. Daarbij samplen ze zichzelf naar hartelust. Dit alles resulteert in een onwaarschijnlijk lekker klinkend geheel. Neem daarbij nog een drummer die met een ongekende verbetenheid het ritme moordend hoog houdt en u begrijpt: hierover kan men niet anders dan enthousiast zijn. We zouden u kunnen zeggen dat we een versie van Atlas hebben gehoord en dat we Tonto eveneens hebben horen passeren, maar dat is slechts bijzaak. Telkens opnieuw sta je versteld van hoe ze die geluiden tevoorschijn toveren. Ty Braxton speelt bijvoorbeeld gitaar terwijl hij zijn toetsenbord beroert. Vooraf, terwijl zijn kompanen de spanningsboog aanspannen, heeft hij dan ook nog even zijn stem gesampled. Gezien het viertal zich bovendien steevast op enkele vierkante meters installeert, ontgaat de toeschouwer geen enkel detail. Maar u heeft inmiddels ongetwijfeld door dat wij (alweer) onder de indruk waren van Battles.
Tegen wie of wat Battles het opnemen mag dan niet echt duidelijk zijn, dat ze als overwinnaars uit het gevecht komen, is zeker. Wij wachten hoe dan ook vol spanning af wat hun volgende zet zal zijn op het schaakbord der moderne muziek.