Barry Adamson - Te kakken gezet
Botanique, 20 april 2017
Je mag toch iets verwachten van een monument als Barry Adamson die, naast talloze soundtracks, in bands als Magazine en The Buzzcocks heeft gespeeld en ook aan Nick Cave en Iggy Pop hand- en spandiensten heeft geleverd. Maar dat viel dus tegen.
Het ongewone voorprogramma kwam van Esinam, een Ghanese jongedame die sinds jaar en dag verankerd is in Brussel. Maar haar roots heeft ze duidelijk niet verloochend. Traditionele gezangen, (gesamplede) percussie, maar ook instrumenten als de duimpiano verwezen naar haar afkomst. Die wereldmuziekinsteek combineerde ze met het jazzy gevoel van de dwarsfluit en het veelvuldig aanwenden van synths en loopstations om zo een organisch geheel te creëren dat hierdoor ook iets eigentijds, funky en dansbaars had. Boeiend begin van de avond alvast.
Des te groter was de teleurstelling, toen bleek dat er bij Barry Adamson van een band al geen sprake zou zijn. Maar geen nood, er zijn genoeg voorbeelden van artiesten, die moeiteloos in hun eentje een show kunnen dragen. Denk maar aan Steve Gunn of Billy Bragg. Helaas...
Dat je samples gebruikt voor je show tot daar aan toe. Er zijn genoeg voorbeelden van artiesten, die dat kunnen doen werken, maar als de hele rimram voor Still I Rise met uitzondering van de zang op band staat, is dat al meteen een stuk minder interessant. Het neigde dan wel naar hiphop, maar er was niet eens een dj, die zijn kunsten kwam vertonen.
En de instrumenten, die hij rond zich had staan, en waarmee hij af en toe de songs wat aanvulde, zorgden ook al niet voor veel meerwaarde. Enige uitzondering op die vermaledijde regel was Turnaround waarin hij zowaar een solo op elektrische gitaar uit zijn vingers toverde. Maar ook die opleving was van korte duur.
Dus moesten wij het hier doen met een veredelde soundmixshow met een niet al te denderende piano – “Als iemand een keyboard zoekt, ik heb er één te koop” – hier en daar wat elektronica (even leek het met The Beaten Side Of Town toch de goed kant uit te gaan) en wat overbodig gepruts met akoestische gitaar en een tamboerijn.
Naargelang de show vorderde, werd het steeds triester en waren er enkel nog de bindteksten, waaraan je je kon optrekken; over hoe hij zich steeds omdraaide, op zoek was naar de band, die er niet was; over hoe hij, toen hij nog in een punkbandje speelde, bespuugd en vervloekt werd; en ga zo maar door. Onderhoudend wel, maar stand-up-comedy was het nu ook weer niet.
Dus braken wij de regel, die we ooit voor onszelf stelden, om nooit een concert voortijdig te verlaten. We konden het echt niet meer aanzien hoe een held zich zo te kakken zette. Nog een geluk dat er dat voorprogramma was.