Bardo Pond - Sprintje door de ruimte
Magasin4, 4 juni 2018
Al ruim een kwarteeuw timmert het Amerikaanse combo Bardo Pond zonder veel succes aan de psychedelische weg doorheen het universum. Het weerhoudt hen er niet van zowat elk jaar een plaat uit te brengen - nu eens met songs, dan weer met jamsessies - en te blijven toeren. De Belgische acolieten verzamelden maandagavond in Brussel voor een korte maar gesmaakte show.
Het is me wat met allerhande reglementen in en rond Brussel. Een week nadat Sleep in de AB meer worstelde met de decibelmeter dan met de gitaren, was het in Magasin 4 aan Bardo Pond om eerder aan clockgazing dan shoegazing te doen. Om een ons onbekende reden moet Magasin 4 een curfew hanteren. Hoewel wij in de nabijheid van de zaal geen woning zien, gaan de versterkers om 22u onverbiddelijk uit. Als je dan ook nog zoveel mogelijk bands een podium wil bieden, wordt planning een huzarenstukje.
Wij arriveerden in Magasin 4 rond negen uur, het moment dat Bardo Pond had moeten beginnen (niet uit gebrek aan respect voor support acts, maar gewoon door onze eigen gebrekkige planning). We waren nog net op tijd om onze oren te scherp te stellen met de laatste noise-stuiptrekkingen van tweede voorprogramma Theeunforeseen. Twee minuten en we waren half doof. Kort en krachtig, heet dat dan. Hopelijk zien we deze band uit - alweer - Luik binnenkort eens uitgebreider zijn lawaaierige ding doen.
Na Theeunforeseen hield Bardo Pond het volume binnen de perken. Enkel de stem van frontvrouw Isobel Sollenberger zorgde al eens voor een hoge pijnscheut in onze oren. De ongekroonde, en vooral onderschatte, peetvaders (en meters) van de experimentele noiserock begonnen eraan met twee oudere nummers (Karwan, Kali Yuga Blues) alvorens zich op hun recentste album 'Under The Pines' te storten.
Sollenberger merkte al gauw op dat ze de songs kort zouden moeten houden, gelet op de curfew. Een jammere zaak want je zag zowel de band als het publiek vaak op de klok kijken. Respectievelijk om te zien hoeveel songs ze nog in de set konden proppen en om te zien hoe lang al dat lekkers nog zou duren. Bardo Pond speelde een strakke set waarin weinig plaats was voor ongebreidelde zijpaadjes. Hoewel wij liever een handvol van die sluimerend ontbrandende songs hebben, was ook deze keuze voor een vollere setlist die ons ophitste naar de klok van tien een waardige trip door de ruimte. Dat van die curfew nam Bardo Pond overigens met een korrel zout, net voor de stekker eruit moest, scherpten ze nog even de snaren en drumsticks voor Tommy Gun Angel, het hoogtepunt van de set.