Banks - Net niet tot het heft

undefined, 25 februari 2017

Bestaat er zoiets als undergroundpop? Het lijkt een contradictio in terminis, maar Banks lijkt er toch de ambassadrice van te zijn. Je hoort haar nooit op de radio, maar toch is ze ontzettend populair en verkocht ze de grote zaal van Trix moeiteloos uit. Dik verdiend natuurlijk. Haar twee albums ‘Goddess’ en ‘The Altar’ staan vol met straffe, donkere popsongs.

De Londense producer-muzikant Azekel mocht openen voor de donkere popgodin en hij deed dat overtuigend. Met elementen uit r&b, soul, urban, elektropop en zelfs een toefje blues brouwde hij een eigen sound die hij in Trix ten gehore bracht, geruggesteund door een gitarist en een drummer. De rest - dwarse beats en achtergrondzang - kwam uit een doosje. Maar dat was geen bezwaar voor Antwerpen dat de man een warm welkom gunde bij zijn eerste passage.

Ritmisch schakelde Azekel van sloom naar grootstadhectisch, puttend uit zijn drie ep’s, maar dan toch vooral uit ‘Raw, vol. 1’. Na The War Inside gooide hij zijn vestje af om een doorvoelde versie van That Feeling te brengen, zoals steeds vlot switchend tussen falset- en borststem.

Azekel deed het dus zeker niet slecht, maar hij mist alsnog een echt straffe song. New Romance kwam nog het dichtst in de buurt, maar het is vooralsnog geen toeval dat de man vooral bekend is van Ritual Spirit, zijn samenwerking met Massive Attack.

Was de welkom, die Azekel te beurt viel, warm, dan was dat voor Banks gloeiend heet. Van bij de eerste dreun van Poltergeist reageerde het publiek in een propvol Trix uitzinnig. Banks maakte dan ook een perfect gecaste entree: stijlvol als een diva, maar zonder “verwende wijven”-streken perfect op tijd, betrad ze in het duister het podium, de haren strak in vier dotjes in een lijn op het achterhoofd, het ranke lijf ingesnoerd in zwart latex. Het leek wel een wezen van een andere planeet met meerdere armen. Die kwamen van de in haar rug meegekomen in mysterieus zwart tule gehulde danseressen die pas tevoorschijn sprongen toen Banks de dubbele microfoon bereikte.

Fuck With Myself werd spontaan uit honderden kelen meegzongen. De zangeres, die in Antwerpen haar Europese tournee aftrapte, werd er zowaar emotioneel van en toonde zich dus toch gewoon sterfelijk zoals wij. Gemini Feed, waarin ze de microfoonstandaard bereed, een verscheurend Trainwreck, dat met een stuiterende synthintro de fans helemaal uit het dak liet gaan en een betoverend Waiting Game zorgden voor een overweldigende start en enthousiaste reacties. Die werden aan het eind van This Is What It Feels Like, waarin Banks liet horen wat voor een hemelse stem ze heeft, beloond met handaanrakingen voor de eerste rijen.

Stilaan bereikten we het middenstuk van de set en dat stak - op This Is Not About Us na - vol met tragere, intieme nummers als Mind Games, Better en Mother Earth. Bij Better haalde Banks de vaart helemaal uit de set door uit te leggen hoe bij haar songs vaak ontstaan uit woordenloze zang die dan uiteindelijk uitloopt in een zin, die dan ontspringt uit het onderbewuste en perfect weergeeft wat daar leeft. Gracieus voegde ze daar ook nog de vraag aan toe om alle smartphones weg te steken en samen met haar dit intieme moment te beleven. De fans gehoorzaamden, maar na Weaker Girl en Mother Earth, waarvoor zelfs een akoestische gitaar werd bovengehaald, voelde je het publiek snakken naar bassen die hen de onderbuik zouden strelen en opzwepende synths die heupen en benen weer zouden prikkelen.

En ze kregen die ook. Drowning startte nog voorzichtig, maar zwol gaandeweg aan en Judas en vooral Beggin For Thread zetten de zaal op zijn kop. Verrassende afsluiter Haunt met gillende gitaar sloot de reguliere set af en deed de fans gillen om meer. Waar bleven To The Hilt, Goddess, Brain of het oudje Work? Ze bleven allemaal in de schuif zitten. De fans moesten het doen met een schamele bis: de afsluiter van  ‘The Altar’, 27 Hours, stuurde hen huiswaarts.

Zelf vond Banks dit de perfecte opening voor haar tour en we spreken haar niet tegen. De performance met de twee dansers was af. Het geluid zat perfect. De zangeres bleef ook al dansend toonvast en ze genoot zichtbaar. Net als wij. Alleen, Jillian Rose Banks, volgende keer moet je echt met ons To The Hilt gaan.