Band Of Skulls - Te korte belofte

Botanique, Brussel, 15 januari 2010

Er wordt dezer dagen heel wat afgeschreven en geblogd over beloftes en vooruitzichten. En hier en daar hebt u misschien Band Of Skulls al zien opduiken. De tijd zal uitwijzen of dat al dan niet terecht is. Maar intussen zat de Witloof Bar van de Botanique lekker vol voor hun Belgische showcase.

Als wij om tien na negen (!) een beetje verweesd op straat staan, vragen we ons af of we nu de bissen gemist hebben of niet. Wie het risico nam om wat later op te dagen, kwam in elk geval bedrogen uit: een set van acht nummers is nu eenmaal zo voorbij.

Op ‘Baby Darling Doll Face Honey’ staan enkele fantastische nummers. Daar kan je niet omheen. Bovendien hebben enkele van die nummers de potentie in zich om van deze band de volgende Kings Of Leon te maken. Wie weet speelt Band Of Skulls volgend jaar dan op het hoofdpodium van Werchter, ergens net onder de top van de affiche. Maar laat ons niet op de zaken vooruitlopen.

Terwijl Matt Hayward in de achtergrond zijn eigen interpretatie van 'Animal' van The Muppets weggeeft, nemen bassiste Emma Richardson en gitarist Russell Marsden afwisselend de zang voor hun rekening. Maar vooral als ze samenzingen of de vocale vlam aan elkaar doorgeven levert dat vuurwerk op. Dat is bijvoorbeeld het geval in I Know What I Am, dat het in zich heeft om het volgende We Will Rock You te worden.

Nadat Marsden zijn gitaar laat opgloeien wordt de set ingezet met het bluesy Light Of The Morning. Het is meteen duidelijk dat het publiek, ondanks of misschien wel omwille van het feit dat het repertoire van deze groep uit slechts één plaat bestaat, gewillig meegaat in de groove. En vooral tijdens Death By Diamonds And Pearls deinen de kopjes mee op de maat. Dat is dan ook een verdomd aanstekelijk nummer.

Ook Patterns is een nummer dat je na twee keer horen nog moeilijk van tussen je oren krijgt. En doordat Richardson en Marsden bijna tegen elkaar aanschurken, krijgt de song tijdens de solo nog een extra, sexy dimensie.

Maar het moet gezegd dat op de plaat de spanningsboog niet over de hele lengte kan aangespannen blijven. En op het podium lukt dat in dit geval ook enkel omdat de setlist zo beperkt wordt gehouden. Daardoor valt een minder nummer als Bomb tussen de plooien. Maar met Blood en Impossible wordt in elk geval in schoonheid afgesloten.

Meer dan een showcase kon je dit moeilijk noemen. En daaruit bleek dat Band Of Skulls het in zich heeft om spannende nummers te schrijven, alleen ontbreekt het de band voorlopig nog aan voldoende kwaliteitsmateriaal om anderhalf uur vol te spelen.