Band Of Horses - Onderhoudend
Ancienne Belgique, Brussel, 26 februari 2011
‘Van zwerver tot rockster’. Het zou de titel kunnen zijn van een zelfhulpgids naar de hand van Ben(jamin) Bridwell, frontman van Band Of Horses, die er voor zijn betrekkelijk jonge leeftijd (32) al een bewogen leven heeft opzitten. Een gegeven dat diepe sporen nalaat in zijn muzikale schrijfsels en ook al ruikt dit naar leedvermaak: wij zijn daar lang niet rouwig om. Met de release van hun derde album ‘Infinite Arms’ lijkt het er op dat de band definitief de erkenning krijgt waar het al jaren om smeekt.
Alsof het gisteren was herinneren wij nog onze allereerste ontmoeting met dit sympathieke gezelschap in de Antwerpse muziekclub Trix enkele jaren geleden. Toen met hun eerste langspeler ‘Everything All The Time’ stevig onder de arm geklemd. Ondertussen ging het behoorlijk snel voor dit vijftal uit South Carolina. Nog geen vier jaar later liggen er nog twee albums bij in de rekken en lieten ze op de festivalpodia van Rock Werchter en Pukkelpop een diepe indruk na. Een nieuw zaalconcert drong zich dan ook op. En eens te meer werd bewezen dat het geen dozijn aan radiohits behoeft om de AB lang van tevoren uit te verkopen. Het spreekt dan ook voor zich dat de verwachtingen voor dit concert torenhoog waren. Of die werden ingelost? Min of meer!
De band speelde vooral op veilig door een evenwichtige doorsnede van hun drie albums te brengen. Dit deed het dan ook grondig en op een haast feilloze manier. Neen, op een valse noot kon je hen nauwelijks betrappen. Ook nu weer wisten Bridwells unieke vocalen tegen de achtergrond van een dozijn welgemikte, levensgrote projecties menig hartjes sneller te doen slaan.
Hoogtepunten noteerden we in gladde uitvoeringen van Factory en Compliments, het wondermooie Part One op de voet gevolgd door No One’s Gonna Love You naast scheurende versies van The Great Salt Lake, Is There A Ghost? en het onvermijdelijke The Funeral.
Maar echt spannend werd het nooit. Songs als Infinite Arms, Islands On The Coast en Cigarettes, Wedding Bands werden eerder routinematig afgewerkt. Terwijl we ons niet van de indruk konden ontdoen dat vooral de nummers uit het debuutalbum vaak het verschil moesten maken. Getuige daarvan was de tweekoppige bisronde die ingekleurd werd door First Song en publiekslieveling Monsters met een bombastische finale als orgelpunt van een onderhoudend optreden.
Wanneer we na het concert in de foyer belandden, werd daar – niet geheel toevallig allicht - The National gedraaid. Tijdens hun doortocht enkele maanden geleden in diezelfde AB moesten wij noodgedwongen besluiten dat deze band te groot is geworden voor zalen van dit kaliber. Met de nodige voorzichtigheid zijn we geneigd om ons weer aan een soortgelijke uitspraak te wagen. Of was de stijlbreuk met het verleden op ‘Infinite Arms’ (goed voor een Grammy nominatie dit jaar overigens) dan toch geen berekende zet?