Band Of Horses - Luxepaarden houden stand
Trix, Borgerhout (Antwerpen), 12 april 2010
Op ongeveer alle plaatsen die iets met muziek te maken hebben, werd vorig jaar de naam Band of Horses te pas en te onpas vermeld. Toch heeft Trix een primeur te pakken, aangezien het de eerste keer is dat de band live te zien is in België. Als support act brachten ze The Hellsayers mee, een band die helaas nog onbekend is, maar ongetwijfeld potentieel heeft om een doorbraak te forceren.
The Hellsayers, een band uit Asheville North Carolina, is voor vele concertgangers een onbekende. Toch spreekt het feit dat Band of Horses deze groep mee op sleeptouw neemt boekdelen, want ze konden zich geen gepastere opener indenken. De noemer waaronder deze band valt durft al wel eens variëren van alt-country tot post-psychedelische Americana. Het is dan ook geen sinecure om deze band in een vakje te plaatsen. Zowel de stevige als de rustige nummers spelen ze zonder verpinken. Invloeden van The Byrds en My Morning Jacket zijn onmiskenbaar. Tijdens de eerste twee nummers hebben wij zo nog onze twijfels. De nummers klinken iets te luid en lijken nergens naartoe te gaan. Island of Malta, een van de rustigere nummers, grijpt ons daarentegen meteen bij de keel. Hierna verloopt de curve enkel nog in stijgende lijn met de titeltrack van hun eerste album ‘The Lonesome Sea’ en Time is a Bird in your Eyes. Afsluiter Jesus, met het pijnlijke “Jesus, I don’t want to be free anymore”, moet zowat het hoogtepunt van de set zijn, met drums die rechtstreeks naar je buik gaan en de bandleden die hun laatste restje energie in een instrumentaal uitgesponnen einde steken. We zouden de bassist zowaar zijn vreselijke kapsel vergeven. Een ware ontdekking!
Band of Horses heeft slechts één album op het palmares staan, maar met dat album scoorden ze wel opvallend hoog in menig eindejaarslijstje. Het mag dan ook een wonder heten dat de Europese tour zo lang uitbleef. Dat het publiek ondertussen zowat de hele cd vanbuiten kent is dan weer wel een voordeel, aan het herkenningsgejuich te oordelen als de band een nummer uit 'Everything All The Time' speelt. Aangezien dat album slechts tien nummers telt verwachten wij ons aan een kort bezoek aan Trix. We zijn dan ook aangenaam verrast als blijkt dat Band of Horses al naarstig aan een opvolger aan het werken is en ook vier nieuwe nummers uit de stal tovert.
En dat die nieuwe nummers niet aan kwaliteit moeten inboeten in vergelijking met het eerste album wordt al meteen duidelijk tijdens het openingsnummer. Toch raakt het publiek pas echt opgewarmd met het trio The Great Salt Lake, Monsters en Our Swords. Na een ter plekke geïmproviseerd piano-intermezzo met teksten waarvoor een willekeurig stationsromannetje zich nog zou schamen, wordt The Funeral op luid gejuich onthaald. Ondanks de stem die af en toe verdwijnt in de instrumentatie tijdens de hardere stukken blijft dit een nummer dat door merg en been gaat. Ook bij Wicked Gil heeft de zanger met dit euvel te kampen.
Als onze oren nog niet voldoende beschadigd waren na The Hellsayers, zijn ze dat nu ongetwijfeld. De band besluit het even rustiger aan te doen en speelt Part One. Het is opmerkelijk hoe natuurlijk de stem van de zanger klinkt, alsof hij geen enkele moeite moet doen om de juiste toon te vinden. Na de afsluiter, alweer een nieuw nummer, verzekert de band ons er van dat we niet moeten roepen om een bisnummer, ze komen wel terug. Dit verzoek valt - hoe kan het ook anders - in dovemansoren.
De eerste toegift is een nieuw nummer dat opvallend vrolijk en dansbaar klinkt, we zouden het zelfs radiomateriaal durven noemen. Het tweede nummer is al even onverwacht. Band of Horses zet Act Together van The Rolling Stones compleet naar hun hand, het speelplezier druipt er vanaf. Als “feelgood”-afsluiter kan dat in ieder geval tellen. De band bewijst dat ze het succes van hun album ook live staande kan houden. Wij zijn alvast benieuwd naar de tweede plaat, die, te oordelen aan de nieuwe nummers die we net hoorden, een eerder vrolijke weg zal inslaan.