Balthazar - Gewoon subliem

Club 69, 22 mei 2015

Club 69 van Studio Brussel weet al enkele jaren de meest exclusieve showcases te versieren voor een uiterst select publiek. Dat het niet Janneke en Mieke is die er mag spelen bewees de zender in het verleden al door grote namen als Queens Of The Stone Age, dEUS, The National, Arctic Monkeys, Kasabian, … te programmeren. In dat rijtje mag Balthazar zich sinds gisteren ook voegen.

Balthazar - Gewoon subliem



Met hun tweede album ‘Rats’ maakten ze een instantklassieker, maar met de release van ‘Thin Walls’ wisten ze ons met stomheid te verslaan door gewoonweg nog beter te doen. Hun Belgische releaseconcert in het Koninklijk Circus was dan ook in een mum van tijd uitverkocht.

In een broeierig hete Club 69 opende Balthazar overtuigend met Decency, de openingstrack van ‘Thin Walls’. Je voelde onmiddellijk dat hier een band stond die door de jaren heen echt wel de kunst van het live spelen onder de knie heeft gekregen. Then What en Leipzig waren recht toe recht aan en potig gespeeld en zetten de Marconi Studio al onmiddellijk in lichterlaaie.

Na een lange drumintro van nieuwkomer Michiel Balcaen werd Nightclub op gang getrapt door een erg herkenbare en aangename riff. True Love kwam bedachtzaam binnen, maar kreeg een dreigen bijna smekend karakter in het refrein. De uitloper bracht het nummer naar een nog hoger niveau.

Klassiekers als The Oldest Of Sisters, Fifteen Floors, Do Not Claim Them Anymore en Lion’s Mouth konden uiteraard ook niet ontbreken en werden onmiddellijk gretig opgepikt door het publiek.

Na een ingetogen vioolintro van Patricia Vanneste nam de bas van Simon Casier samen met de drum het commando in Bunker over met een catchy, maar sober ritme. We werden door Jinte Deprez meegenomen op een sinstere, maar toch best romantisch aanvoelende tocht doorheen de song.

I Looked For You werd door Maarten Devoldere quasi nonchalant en lallend door de micro gespuwd als een soort van dronkemanslied in een donkere kroeg op een veel te laat tijdstip en dat klonk perfect zo.

De meest catchy rif zat in het heerlijke Sinking Ship. Op de slappe koord balancerend tussen vrolijk en donker en met een perfecte ingetogenheid. Balthazar op zijn best lijkt ons.

Verrassing alom toen op het einde bleek dat niet het vertrouwde Blood Like Wine, maar het misschien wel toepasselijke Last Call de set mocht afsluiten. Het was fris en sober en eindigde in een fantastische outro die uiteindelijk subtiel werd afgerond.

We zagen een subliem Balthazar aan het werk en meer woorden moet je daar soms ook gewoon niet aan vuil maken.

22 mei 2015
Patrick Blomme