Balthazar - Oor voor detail

Ancienne Belgique, Brussel, 22 februari 2014

 “Verlies je gevoel voor detail niet”, dat raadde een gelukskoekje ons eerder deze week aan. Ons gevoel, ons oor en ons oog voor detail kwamen sterk van pas tijdens de passage van Balthazar in de AB, want als er één band is die het verschil weet te maken met details dan is het Balthazar wel. En om even kort te zijn: dit concert was de eerste stevige kandidaat voor concert van het jaar.

Feitje: Balthazar is de band die we tot op heden het vaakst live aan het werk hebben gezien. Sinds de release van ‘Rats’ bijna anderhalf jaar geleden heeft Balthazar dan ook letterlijk overal gespeeld, in België en daarbuiten. Afgelopen zomer alleen al zagen we ze vier keer aan het werk en toch is de band die geleefd wordt door een slopend tourschema nog niet merkbaar moe. Balthazar was grote klasse, energie en goesting.

Balthazar speelt al een tijdje op eenzame hoogten aan het Belpop-firmament. Ze klinken tegelijk krachtig én genuanceerd. Tegendraads én gestroomlijnd. Dat valt meteen op wanneer Lion’s Mouth (Daniel) mag fungeren als opener, iets dat we nooit in het nummer hadden gezien. Het werkt. Het nummer bevat immers alle typerende Balthazar-elementen: de samenzang, de subtiele instrumentering, de nadrukkelijk aanwezige baslijn en de drum die na de break net twee seconden later invalt dan waar je ‘m zou verwachten. Het zijn dat soort details die het verschil maken.

Lion’s Mouth (Daniel) blijkt het startschot van één langgerekt hoogtepunt. De ontladende energiekreten in The Boatman. De onderhuidse dreiging in The Man Who Owns The Place doordat Maarten Devoldere het nummer nét dat ietsje te traag lijkt te zingen. Ook de nieuwe nummers No More en Will My Lover, waarin violiste Patricia Vaneste haar solomomenten krijgt, en de nieuwe single Leipzig klinken nu al alsof ze er altijd al geweest zijn.

Als vanzelf gaat Joker’s Son, een nieuwkomer in de setlist, over in het aanstekelijke Listen Up.  En dan de kopstoot Fifteen Floors genaamd met die uitbarsting in de tweede helft na een lange stilte. Het melancholische Sinking Ship en Do Not Claim Them Anymore, dat één der beste gitaarriffs sinds de uitvinding van de gitaarriffs bevat, mochten de boel klassevol afsluiten.

De bisronde verenigde het kleinste en het grootste dat ‘Rats’ te bieden heeft. Het subtiele en ingehouden Sides kreeg de Ancienne Belgique stil. Voor het machtige Any Suggestion werd vervolgens alles uit de kast gehaald, inclusief de tweede viool voor Jinte Deprez.

En nog was het niet gedaan, want wie Balthazar een beetje kent weet dat het feestje niet afgelopen is voor Blood Like Wine voorbij is gekomen. Even werd het emotioneel toen Jinte een momentje nam om afscheidnemend drummer Christophe Claeys te bedanken. In Humo was immers te lezen dat deze er mee ophoudt omdat Balthazar meer engagement vraagt dan hij eraan zou willen geven. De prijs van het succes.

In ieder geval werd Blood Like Wine ook deze keer weer een hoogtepunt, eentje dat maar liefst een minuut of tien duurde. Met ‘Rats’ heeft Balthazar een plaat gemaakt waarvan elk nummer nu al als een klassieker klinkt, een toekomstige klassieker in de Belpop. Dat vier van de vijf laatste nummers afkomstig waren uit de meest recente plaat stoorde dan ook allerminst.

Balthazar speelde een concert dat eigenlijk niet voor verbetering vatbaar was. En toch: wij hebben het gevoel dat Balthazar een band is die zijn plafond nog lang niet bereikt heeft. Dat belooft alleen maar voor de toekomst.