Badly Drawn Boy - Iets bijzonders

Vooruit Kunstencentrum, Gent, 24 november 2010

Een concert van Badly Drawn Boy is altijd een dubbeltje op zijn kant. Psychiaters zouden ongetwijfeld een stevige kluif aan de man hebben, maar Damon Gough geeft er de voorkeur aan zijn frustraties in liedjes te uiten. Het is een manier van overleven als een ander. En als wij daar dan ook nog van mogen meegenieten, is dat mooi meegenomen.

Voor een keertje was Badly Drawn Boy in een uitstekend humeur. De gezelligheid van de theaterzaal in de Vooruit had daar vast iets mee te maken. Je zit met je neus op het podium en de akoestiek is er uitstekend. Zelfs het feit dat de zaal maar voor de helft gevuld was, stoorde geenszins. En ook Gough had daar (voor één keer) geen probleem mee.

Het eerste deel van het concert gaf Damon Gough een overzicht uit zijn inmiddels al zeven cd’s overspannende carrière in zijn eentje met akoestische gitaar. Daarbij ging hij niet resoluut voor de meer bekende nummers. Een prachtig A Journey From A To B en een bijzonder intens You Were Right zijn maar enkele van de songs die opvielen, maar ook Everybody’s Stalking en A Minor Incident bleven hangen.

Opvallend was dat hij voortdurend contact zocht met het publiek, iets wat niet echt zijn gewoonte is. Hij grapte dat hij vijf uur aan een stuk zou kunnen spelen, informeerde naar de prijs van een appartement in Gent, vroeg of er iemand verzoekjes had en plakteook nog een stukje van Curtis Mayfields People Get Ready achter This Song. Ook Madonna, wiens Like A Virgin de inleiding vormde van een prachtig Silent Sigh kreeg een ode toebedeeld. En uiteraard gaf Gough ook blijk van zijn bewondering voor Bruce Springsteen door diens Thunder Road op bijzonder ingetogen wijze (met een opgenomen versie van zichzelf als achtergrond) te coveren.

Het elektrische gedeelte, dat voornamelijk was voorbehouden voor de nieuwe plaat, zette hij ook solo in, waarna de band druppelsgewijs het podium op kwam. De overvloed aan galm die zo typisch is voor ‘It’s What I’m Thinking Part 1 : Photographing Snowflakes’ bleef achterwege, maar ook dan nog klonken de nummers bijzonder intens. Wij waren vooral onder de indruk van het titelnummer, waarmee deze elektrische set werd geopend en dat ondanks zijn lengte nergens verveelt en van This Electric.

Na een korte pauze werd opnieuw geput uit de rest van zijn werk met daarin de onvermijdelijke singles als Once Around The Block, dat bijzonder sober werd gehouden, en Something To Talk About. Born In The UK, opnieuw een verwijzing naar The Boss, kreeg dan weer een bijzonder stevige versie. Wij waren nog het meest onder de indruk van zijn Disillusion.

Dat de setlist zevenentwintig songs bevatte, had misschien te maken met het feit dat dit zijn laatste optreden met zijn band was, maar wij hebben de neiging te denken dat we getuige waren van iets bijzonders.