Badly Drawn Boy - Geen zekerheden meer
Botanique, Brussel, 8 november 2008
Er zijn nog zekerheden in de wereld: de eeuwige sneeuw op de Himalaya, de zon die elke morgen opkomt en de wollen muts op het hoofd van Damon Gough alias Badly Drawn Boy. Wat iets minder zeker is, is de kwaliteit van zijn optredens: soms ronduit desastreus, maar even vaak hemels. Een ovenhete Orangerie zag hoofdrolspeler Gough in prima doen.
De onvermijdelijke bruin-witte muts over zijn lange haren, het fluwelen jasje, de jeansbroek op halfzeven, dit was Badly Drawn Boy ten voeten uit. Hij was duidelijk in een goede bui, al viel dat bij hem niet van zijn aangezicht af te lezen. Jawel, af en toe krulden zijn mondhoeken richting plafond en hier en daar waren er wat grimassen om een vals gespeelde noot, maar verder bleef zijn gezicht zoals steeds volkomen emotieloos en strak.
Nadat Dean Martin het concert had ingecroond, verscheen de groep met Damon Gough op elektrische gitaar om meteen een kleurrijk Born In The UK in te zetten. Waar dit nummer op plaat al goed uit de verf komt, was deze live-versie nog beter. Het eerste couplet werd zonder ritmesectie gespeeld waarna drums en bas invielen om de tekst te herhalen en meer kracht bij te zetten. Dit beloofde al meteen veel goeds.
En die belofte werd ingelost. Na enkele nummers uit het laatste album was het de beurt aan ouder werk zoals The Further I Slide uit ‘Have You Fed The Fish?’. Na enig gegoochel met een sigaret was de tijd daar om over te schakelen op de akoestische gitaar. Dat gebeurde o.a. met A Minor Incident ("a song from a film with Hugh Grant in it, sadly…"), dat met veel gevoel en gesloten ogen werd gebracht. Aan de vertrokken mond en het verbeten nee knikken was te zien dat Gough soms niet helemaal tevreden was met zijn gitaarspel, hetgeen niet wegnam dat het publiek genoot van zijn ruwe versie van Once Around The Block. Tijdens All Possibilities nam Damon ook nog even de tijd om enkele meisjes in de voorste rijen diep in de ogen te kijken.
Ook op piano wist Gough zich uitstekend te redden, hetgeen bleek uit de nieuwe single Nothing’s Gonna Change Your Mind. Af en toe viel hij hierbij door de mand, wanneer hij bijvoorbeeld tevergeefs probeerde te fluiten tijdens You Were Right, maar zelfs dat kon hem niet uit zijn goede humeur brengen.
Wie de voorkeur geeft aan een groots opgezette show, kwam bedrogen uit. Beweging was er nauwelijks, maar de groep speelde hecht en amuseerde zich duidelijk. Nergens in de set kreeg verveling de kans om de kop op te steken, ondanks het hoog oplopen van de temperatuur.
Af en toe werd een standaard met de tekst van één of ander lied aangebracht. Blijkbaar is het voor Badly Drawn Boy niet altijd even eenvoudig zijn eigen teksten te onthouden en heeft hij een geheugensteuntje nodig. Niet dat dat ook maar iets wegnam aan de sfeer of de kwaliteit van de nummers, want op dat vlak zat alles meer dan snor.
Eén van de hoogtepunten was ongetwijfeld een schitterende versie van One Last Dance, de afsluiter van het laatste album: een heerlijk liefdesliedje – zowel tekstueel als muzikaal - dat niet anders kon dan uit te nodigen tot een slow.
Na een korte pauze – “a breather”, zoals Gough het zelf noemde – werd er nog tijd gemaakt voor vier bisnummers waaronder Everybody’s Stalkin’ en uiteindelijke afsluiter Golden Days dat door Badly Drawn Boy samen met zijn toetsenist Steve ‘The Human Owl’ op de piano bracht, een prachtig afscheidsgeschenk voor een dankbaar publiek.
Vooraf waren we er niet echt gerust in. Damon Gough is vaak erg wispelturig, maar voor dit concert zijn er slechts lovende woorden, een zoveelste bewijs dat enkel de onzekerheid het enige is dat zeker is.