BadBadNotGood - Analoog Dansen

Ancienne Belgique, 3 december 2022

Lefto draaide I Want You To Get Together van St. Germain in de mix. Reken erop: Brussel zat stropvast. Zelfs wie te voet kwam, moest zich wringen door een massa toeristen, die een een Kerststal en enkele lichtjes kwamen bewonderen.

Dat maakte dat de zaal slechts langzaam vol druppelde. En ook bij officieel voorprogramma Lil Silva waren er nog maar een hondertal mensen in de zaal. Had hij maar moeten zeggen dat hij achter de schermen aan de knoppen draait bij Adele of Sampha. Dat had misschien een paar mensen gemotiveerd om naar zijn elektro te komen luisteren.

De beats, die hij uit de elektronische toestellen haalde, klonken dan ook als een kruissectie van wat je tegenwoordig in popmuziek hoort: breakbeats, een beetje funk, enige melige rnb en flarden opzwepende drums. En hoewel die muziek moeilijk origineel te noemen was, bleek het toch een aanstekelijke sfeerzetter.

Badbadnotgood liet War Pigs van Black Sabbath uit de boxen knallen bij de intrede, maar het was de stortvloed aan noten, die bassist Chester Hansen uit dat instrument haalde, die ons echt imponeerden. Het leek bijna of hij Squarepusher wou tonen dat je geen twaalfsnarige basgitaar nodig hebt om over de honderd noten per seconde te gaan.

Ondertussen zocht een zestienmillimetercamera focus. Als een zoeklicht op het witte doek dat over het hele podium achter de muzikanten was opgehangen. Een mooi effect bij een openingsnummer dat uit lawaai muziek liet geboren worden. Dit was "The Visual Tour", hetgeen betekent dat filmmaker Sylvain Chaussée met drie projectoren de visuals verzorgde. Stadsbeelden van een rit tussen wolkenkrabbers, kinderen op BMX-fietsen, oceanen en mensen die erin zwemmen of dansende mensen tijdens het carnaval in Brazilië zorgden er voor dat alles baadde in een nostalgische analoge sfeer.

Tijdens de hele set was het drummer Alexander Sowinski, die het ritme aangaf, het publiek mende en voor de introducties zorgde. Hij maakte de connectie met het publiek tussen de lange lappen instrumentale jazz. Naar het einde van de set toe werden hele passages, die enkel uit drums en bas bestonden, vergezeld van aanmanend gejouw door het publiek op het ritme van beelden van een gelukte en eindeloos herhaalde honkbalslag.

De twee reeds genoemde muzikanten zijn de overblijvende leden van de originele bezetting, maar saxofonist Leland Whitty zorgde dat het leek of Colin Stetson tijdens Confessions erbij was. En Felix Fox-Pappas op keyboards en orgel deed de zure scheiding van origineel bandlid Matthew Tavares vergeten.

Het resulteerde in een mooi concert, dat aantoonde dat je met een goede vibe en enkele akoestische instrumenten evengoed een publiek aan het dansen kunt brengen als met een draaitafel of een stel vernuftige elektronische speeltjes.