Babymetal - De explosieve energie van kawaii-metal

Vorst Nationaal, 10 mei 2025

Laaiende pyrotechniek, een zaal die losbarst in pure energie, vlammend vuurwerk en drie headbangende Japanse meisjes van nauwelijks anderhalve meter groot die een heel publiek van metalheads uit de hand laten eten. Komt dat ongeveer overeen met het eerste idee dat je hebt, als de term "babymetal" valt? Misschien niet, maar dat is exact wat er te zien was, toen de Japanse metalband afgelopen zaterdag in Vorst Nationaal passeerde.   

 

Grote kans dat de meesten nog niet (veel) van Babymetal gehoord hebben. Niet zo verwonderlijk, aangezien ze tot een tamelijk nichegenre behoren. Even een korte introductie: in 2010 heeft een Japanse producer het idee om de Japanse idol-cultuur en bijhorende J-popmuziek te combineren met heavy metal. Hij verzamelt een band, drie zangeressen, en Babymetal wordt geboren.De band kenmerkt zich door thrashmetal, deathmetal en aanverwanten te mengen met de danschoreografieën en melodische zang uit de Japanse popmuziek. De band wordt hiermee pionier van de “kawaiimetal”, letterlijk vertaald "schattige metal”. 

Wat oorspronkelijk door velen wordt afgedaan als een kitscherige grap, groeit in populariteit en passeert tien jaar later regelmatig op vele grote metalfestivals overal ter wereld, waaronder ook Graspop. Vele succesvolle samenwerkingen, zoals die met Bring Me The Horizon voor Kingslayer en met Electric Callboy voor RATATATA, later en de band is een fenomeen in de metalwereld geworden. Een grote bijdrage aan die populariteit zijn de energieke live performances, die ze ook in Vorst Nationaal tentoonspreidden.

Eerst was het de beurt aan Bambie Thug en Poppy, het voorprogramma dat met hen door Europa tourt. Vooral bij Poppy kwam de zaal al een beetje op gang. En hier viel ook meteen al iets op: de mix klonk namelijk verschrikkelijk. Het geluid van de zware gitaren, die visueel heel prominent aanwezig waren, verdween bijna volledig. Het leek alsof we naar een nu-metalconcert keken, dat werd gemixt alsof het een ninetieshouseclub was.

Dan was het eindelijk de beurt aan Babymetal. Op de grote schermen, die de hele achterkant van het podium in beslag namen, werd een theatraal, fictief openingsverhaal verteld over de band. Iets over een zekere “Fox God”, die de bezieling is van metal. Of we dat nu als grappig dan wel dramatisch wilden zien, episch was het wel. Het was een leuke manier om de bandleden op het podium te laten verschijnen. 

Eerst was het aan de Kami Band, het instrumentale gedeelte van Babymetal, dat ook meteen de symfonische openingsmuziek van kracht voorzag door er drums en gitaren over te gooien. De spanning steeg en de muziek ging mee. Uiteindelijk verschenen de zangeressen op het podium, alle drie in identieke, glitteroutfits. K3 goes metal, zeg maar. Het publiek barstte los en terwijl de meisjes het publiek lachend begroetten en toewuifden, leek het nog even alsof ze misschien een popconcert zouden geven. Maar dan sloeg de knop om. Met een handgebaar werd het eerste nummer ingezet en plots transformeerde het geheel in een technisch uiterst cleane metalband, gefront door drie synchroon headbangende vrouwen, compleet met dramatisch ogende pyrotechniek.

De dreunende drums en flitsende gitaarriffs gierden door de zaal, die de energie meteen overnam. Een fan in een bananenpak zette meteen een moshpit op. Vanaf dit punt werden we meegetrokken in een rollercoaster. Het metalgedeelte zat hem in de instrumentatie: stuk voor stuk stevige headbangers met invloeden uit thrash-, death-, symfonische en powermetal. De drummer had de avond van zijn leven. De dubbele basdrum denderde permanent aan hoog tempo door de zaal. Het bijhorende vuurwerk zette de muziek nog kracht bij.

Het kawaii-gedeelte zat hem in de  complexe choreografieën, die de jongedames de hele set lang uitvoerden ter ondersteuning van de muziek, typisch ook voor J-popmuziek. Su-metal nam de leadvocals op zich, terwijl de andere twee naast de backingvocals ook de screams voor hun rekening namen: het blijft tenslotte metal. De vocale melodieën weerspiegelden de popinvloeden. Die juxtapositie van zware, donkere muziek en poppy zang maakte de muziek opwindend, opgewekt en positief, hetgeen de energie van dit optreden nog versterkte. En de performance was geweldig: bijna twee uur lang werd een professionele danschoreografie aangehouden, werd er geheadbangd en ook nog eens gezongen. We zien het er hen niet veel nadoen.

Ook het publiek werd bij de show betrokken: meezingen, headbangen op commando, meespringen of een grote moshpit starten, het zat er allemaal in. Het toppunt van die interactie zat in Ratatata, toen het publiek werd meegetrokken in de performance en de backingvocals mocht zingen met de refreinen als hoogtepunt, toen zowat het hele middenplein veranderde in een chaos van springende, headbangende en zingende mensen. Amusement was het kernwoord. Zoals de muzikale combinatie het geluid opgewekt maakte, zorgde de aanstekelijke energie ervoor dat de fans die positiviteit overnamen. 

Su-metal moest dan wel een paar keer naar de juiste toonhoogte zoeken en de gitarist was soms nauwelijks hoorbaar, maar geen mens die daarom maalde. Zolang er twee backingzangeressen naast haar stonden en het vuurwerk door de lucht flitste, maakte dat allemaal weinig uit. Het publiek had immers al genoeg om handen. Het moge duidelijk zijn dat de band hier de fans voor zich had gewonnen en zich voor een volgend optreden van volle zalen had verzekerd.

Alleen jammer dat de mix te wensen overliet, maar dat mocht de pret helemaal niet bederven.