Azari & III - Technotronic anno 2012

Botanique, Brussel, 15 februari 2012

Het beloofde een avond vol beweging te worden, zowel op de gladde voetpaden richting Botanique als in de zweterige Orangerie zelf. Zoals aangegeven in onze concertagenda kwamen Azari & III langs om een potje nu-disco van jewelste te doen overkoken.

Het voorgerecht was alleszins geslaagd. Een kronkelende Karin Park serveerde softe Europop met enkel keyboards en drums. De Björkiaanse gezangen zijn echter niet pop genoeg om in de charts op te duiken.

Azari & III zette in met Manhooker. Een sensuele vrouwenstem op de achtergrond diende als soelaas voor de zware maar simplistische beats. De verfijnde highhatintro van Hungry For The Power en de intrede van de twee knotsgekke zangers toonden meteen aan dat de zaal er evenveel zin in hadden als zijzelf. Op maat van de drumcomputer startte het feestje vrijwel meteen. Ook op het podium werden we getrakteerd op een synchroon dansje tijdens Indigo. Dankzij de eighties-synthesizer werd de sfeerbubble meteen een pak feller opgeblazen.

Het tropische Lost In Time transformeerde de Botanique nog meer in een zwoele club. De twee vocalisten leken meer dan ooit op weggelopen rappers uit foute, lang vervlogen clips. De spreekwoordelijke bom op de dansvloer kwam er met tophit Manic: enkele kledingstukken minder, maar alweer wat beweging meer aan het eind van een onafgebroken drieluik. De aangebrachte handdoeken waren dan ook meer dan welkom.

Wat wel opviel was dat niet de gehele show live was. Azari bediende zich vaak simpelweg van twee cd-spelers, wat helaas opviel toen het beatmixen niet helemaal lukte.

Tijdens Undecided werd de zaak terug op gang getrokken met zware subbassen. De interventies in de vorm van melodieuze bliksemschichten waren erg verfrissend tussen de pompende brij. Hierbij viel op dat ook het minder bekende werk zeer knap in mekaar steekt en best wel dansbaar is. De verleiding was vervolgens dan ook te groot voor het vocale duo en ze sprongen prompt de meute in om die nog wat extra op te zwepen tijdens Tuff City en Reckless (With Your Love).

Welgemeende felicitaties waren hun deel en een uitnodiging om tijdens het laatste nummer op onze beurt het podium op te kruipen het gevolg: “Let’s get some of these kids on stage.” En zo geschiedde: in een wirwar van wel vijftig lijven was het vaak zoeken naar bandleden die No Way Back tot een goed einde probeerden te brengen. Feestje zonder meer.