Axelle Red - Akoestische sensualiteit
De Roma, Borgerhout, 4 april 2015
In 2013 nog mocht ‘Sans Plus Attendre’, het debuut van Axelle Red, twintig kaarsjes uitblazen. Inmiddels bracht Axelle diverse albums uit en reisde ze er de wereld mee rond. Met haar nieuwe tournee ‘Acoustic’ wilde de Hasseltse iets bijzonders doen. Om het project wat glans te geven, zocht ze een aantal theaters en concertzalen uit die het ideale kader vormden voor de tournee. Het goed gesmaakte optreden in De Roma bleek een voorlopige eindhalte van een concertreeks die de Hasseltse Fabienne Demal (zoals Axelle in het echte leven heet) deze keer onder meer al door Frankrijk, Zwitserland en Canada bracht.
Met de huidige concertreeks wilde ze op een originele en inventieve manier terugkijken naar haar erg rijke carrière. Ze schuwde daarbij zeker niet de talloze hits, maar het was haar vooral te doen om enkele albumtracks terug op te frissen en te herwaarderen.
Een uitdaging: terug naar de basis met focus op goede songwriting en dito teksten. En voor een keer de songs ontdoen van onnodige ballast: geen violen of blazerssecties, ... Wel omringde ze zich door multi-instrumentalisten: zo bleek haar pianist Dominique Vantomme ook een aardig streepje gitaar te spelen en ook Stefy Rika en Aline Bosuma deden veel meer dan backing vocals aanleveren. En zelfs met een uitstekend musicerende band rond zich nam Red regelmatig ook zelf de gitaar ter hand, zoals bijvoorbeeld tijdens het wat funky Le Claque.
In tegenstelling tot vele andere artiesten bleek ze opvallend spraakzaam: zo deelde ze met het publiek allerlei ervaringen en inzichten uit haar leven. In sommige gevallen ging dat om erg triviale dingen zoals voor de spiegel staan, maar evenzeer actuele (La Liberté, C’est Quoi?) en meer filosofische overpeinzingen (Papa Dit).
Het optreden bleek een erg uiteenlopend geheel met diverse muzikale en emotionele sferen. Dankzij de inbreng van gitarist Wigbert Van Lierde kregen de nummers vaak een bluesy ondertoon (C’est Une Ville), al hoorden we evengoed eerder jazzy songs (het sensuele Rester Femme). Fraai ook hoe iets minder bekendere Axelle Red nummers plots opgewaardeerd werden, zoals Parce Que C’Est Toi.
De songs bleven in hun akoestische versie vaak erg goed overeind en onderstreepten het songwriterschap van Axelle Red. Dat bleek ook tijdens de meer uptempo passages, zoals het poppy Présidente en Ecoute Ma Prière. Met Je me fâche bewees Red dan weer haar zangtalent. Knap hoe haar stem echt voluit kon gaan.
Hits zoals Le Monde Tourne Mal en Sensualité ontbraken zeker niet, al werden ze erg sober gebracht. Vooral de intieme pianoversie van Je T’Attends maakte indruk. Het wat uitgerekte A Tatons bleek dan weer ideaal om elke muzikant van een solospotje te voorzien.
Als bis kregen we onder meer het door Axelle solo op de piano gebrachte Mon Café. Die vatte het opzet van de tour mooi samen: een klein nummertje dat in zijn akoestische versie plots veel beter en grootser klonk. En zoals ze op het einde zelf nog even aangaf: het is niet gemakkelijk om als moeder de wereld rond te reizen, maar als ze haar muziek met haar publiek kan delen dan was het dat allemaal dubbel en dik waard. We zagen een erg knap concert van een grote dame in de muziek.